Æskan - 01.01.1983, Qupperneq 14

„Eins óska óg þó annars fremur í þessum heimi,“ sagði hann,
„og það er kóngsdóttirin, því að ég varð ástfanginn af henni við
fyrstu sýn. En eigi ég að komast heim með undrafuglinn, verð ég
víst að vera án hennar."
Refurinn gaf honum þá önnur þrjú gullkorn, til þess að hann
gæti brottnumið kóngsdótturina. Og í þetta sinn gætti hann þess
vel að kyssa hana ekki.
Með öðrum þremur gullkornum náði hann undrafuglinum og
hélt áleiðis til hallar föður síns. Kóngsdóttirin, sem bráðlega skyldi
verða brúður hans, reið við hlið hans á hestinum með gullskeif-
urnar, og hann hélt á undrafuglinum í hendinni.
Þegar þau komu í skóginn, þar sem hann mætti refnum fyrst,
sagði refurinn: „Hér skiljast leiðir. Nú átt þú allt, sem hjarta þitt
girnist, og allt fer vel, ef þú gætir þess að kaupa engum lausn, fyrr
en þú kemur heim.“
Kóngssonurinn þakkaði refnum alla hjálpina, og lofaði að fara
að ráðum hans. Hann hélt heim á leið með kóngsdótturina og
undrafuglinn.
Bráðlega komu þau að veitingahúsinu, þar sem bræður hans
tveir urðu eftir til þess að skemmta sér og spila í stað þess að leita
að undrafuglinum. Nú voru þar engin merki gleðskapar. Þar var
dimmt og kyrrt, og utan við dyrnar voru tveir gálgar.
„Hvað á þetta að tákna?" spurði kóngssonurinn veitingamann-
inn.
„Þú kemur alveg á réttu augnabliki til þess að sjá tvo kóngssyni
hengda vegna mikilla skulda." svaraði maðurinn. „Þeir hafa eytt
öllum peningum í drykk og svallmennsku, og nú á að hengja þá
samkvæmt lögum, því að enginn vill kaupa þá lausa."
Kóngssonurinn skildi, að þetta mundu vera bræður hans og
keypti þá því lausa.
í fyrstu virtust bræður hans þakklátir vegna þess, að hann hafði
bjargað lífi þeirra. En brátt urðu þeir öfundsjúkir, þar sem hann var
svo lánsamur. Þeir ráðgerðu því að ná af honum undrafuglinum,
kóngsdótturinni og hestinum og segjast sjálfir hafa náð þessum
gersemum. Þeir fleygðu kóngssyninum í Ijónagryfju og hótuðu
kóngsdóttur að gera út af við hana, ef hún klagaði þá.
Þegar þeir komu að höll föður síns, urðu miklir fagnaðarfundir.
En konungurinn varð hnugginn, þegar synirnir sögðu, að yngsti
bróðir þeirra hefði verið hengdur vegna skulda, þegar hann hefði
eytt öllum fjármunum sínum á veitingahúsi.
En kóngurinn sá fljótt, að hann mundi ekki hafa neina ánægju
af gersemunum. Undrafuglinn söng aldrei, kóngsdóttirin grét
stöðugt, og hesturinn var svo trylltur, að enginn komst nærri
honum til þess að geta séð gullskeifurnar.
Á meðan hitti kóngssonurinn refinn í Ijónagryfjunni. Og Ijónin
tóku honum sem vini, í stað þess að rífa hann í sundur.
Refurinn var honum ekki reiður, þótt hann hefði óhlýðnast
orðum hans. „Synir, sem geta gleymt gömlum, blindum föður og
verða sér til skammar með því að fleygja burt peningum sínum á
þennan hátt, veigra sér auðvitað ekki heldur við að drepa bróður
sinn.“
Hann gaf kóngssyninum góð ráð og sagði:
„Nú verð ég að biðja þig einnar bónar. Dragðu sverð þitt úr
slíðrum og höggðu af mér höfuðið."
„Heldur hegg ég höfuðið af sjálfum mér,“ hrópaði kóngssonur-
inn. „Þú ert besti vinur sem ég á.“
„Ef þú ert vinur minn í raun, gerðu þá það sem ég bið þig,“
sagði refurinn. Loks reiddi kóngssonurinn sorgmæddur sverð sitt
og uppfyllti ósk refsins.
Á samri stundu stóð ungur, fríður maður fyrir framan hann.
„Þakka þér fyrir, kóngssonur, að þú hefur bjargað mér úr
14