Æskan - 01.11.1983, Blaðsíða 38

Hér kemur mynd af
þríburunum frá
Djúpavík, sem
fæddust 6. febrúar
1983. Frá vinstri
Bryndís, Njáll og
Árdís.
sjónum. Hún skyldi hjálpa mömmu eins og hún gæti,
hún gat þó alltaf haft ofan af fyrir litlu systkinunum,
veriö með þau uppi á lofti, svo pabbi og mamma
hefðu frið.
Veðrinu hafði slotað, það sást út á sjóinn, þar sem
bátarnir voru á legunni. En skaflarnir voru háir á milli
húsanna, en hvað gerði það til? Allir voru komnir í
höfn.
í rökkrinu kom ein dóttirin úr næsta húsi og bauð
mömmu og pabba með öll börnin yfir til þeirra á
aðfangadagskvöldið. „Við skiljum að þú hefur ekki
getað hugsað mikið um jólahald þessa daga“, sagði
hún við mömmu. „Við skulum öll gleðjast saman
þessi jól, og fagna því,“ bætti hún við.
Allt í einu var allt orðið ákaflega spennandi. Krökk-
unum þótti þetta svo gaman, að hugsa til þess að
punta sig upp og fara í þetta fína hús, sem var
langstærsta hús í þorpinu, og húsbóndinn kaup-
maður. Hann hlaut að vera ákaflega ríkur að eiga allt
dótið og allan matinn í búðinni. Telpan ruglaðist
svolítið í kollinum að vera að glíma við þessi vanda-
mál. Það var betra að snúa sér að því að fást við
eitthvað sem hún kunni skil á, taka krakkana og fara
með þá upp, henni þótti það nú ekki alltaf gaman, en
nú var það nauðsyn.
„Veriði ekkert að tala við pabba ykkar núna hann
er svo þreyttur", sagði mamma, þau fóru því bara til
hans og klöppuðu honum og kysstu hann á vangann.
Þau minnstu voru ekki almennilega með. Hann var
búinn að vera svo lengi að heiman, fannst þeim, en
nú var hann allt í einu kominn, og þau máttu ekki tala
við hann. Þau eldri skildu það, að þau höfðu heimt
pabba sinn úr helju. Nú var mamma glöð, pabbi var
kominn heim, jólin voru að koma. Guð var góður. Þau
fóru bara að leika sér. Vandamálið var leyst.
Þetta aðfangadagskvöld gleymdist aldrei. Ennþá
lifir það í minningu telpunnar, þó liðin séu yfir 60 ár.
Góða dóttir kaupmannsins, sem komið hafði yfir til
þeirra á Þorláksmessu, gaf þeim öllum jólagjöf. Telp-
an fékk pennastokk, meira að segja tveggja hæða.
Hún hafði aldrei eignast slíkan grip, og ennþá finnst
henni, að þetta hljóti að vera fallegasti pennastokkur-
inn, sem hún hefur eignast um ævina.
Hrefna Samúelsdóttir Tynes
Á þessum árum var ekkert rafmagn, ekkert
útvarp, engar veðurfregnir. Sjómannskonur og
börn urðu oft að bíða í óvissu. Það var enginn í
rónni fyrr en allir voru komnir í höfn.
Það var vissulega hart uppeldi, sem margir
fengu, en eitt lærðist þó, það var að bjarga sér.
Sjálfsbjargarviðleitnin efldist, börnin lærðu fljótt,
að það urðu allir að fara snemma að vinna og
hjálpa til að afla heimilinu tekna. Það var hræði-
leg tilhugsun hjá þeim sem vildu standa sig, ef
svo illa tækist til, að það yrði „að fara á sveitina",
sem kallað er, þiggja af öðrum. Það mátti ekki
ske.
Þó illa áraði á stundum, tókst að halda í horfinu
með nýtni og sparsemi, engan „óþarfa“ mátti
leyfa sér, þegar hart var í búi. Þessi lífskjör voru
hlutskipti margra barna í þá daga, en það er ekki
að sjá, að það hafi gert þau að ónytjungum, miklu
fremur óx úr þeim jarðvegi margur vilja- og at-
hafnamaðurinn, sem reyndist þarfur þegn og
samtíðarmaður. Verður ekki hér farið lengra út í
þá sálma.
H. T.