Æskan - 01.11.1983, Blaðsíða 34

Hinum megin við hafið
Höf. Björk og Jónína Guðjónsdætur og Arndís Lilja Guðmundsdóttir
FYRSTI KAFLI
AFRÍKA
Einu sinni voru fjórir ferðalangar á ferð í Afríku. Það
voru hjónin Didda og Hvítibangsi með börnin sín, Hvít
og Gul. Hvítur var drengur en Gul stúlka.
Þau komu með flugvél frá íslandi en þar áttu þau
heima. Þegar þau komu út úr flugvélinni klæddu þau
sig úr yfirhöfnum sínum. Didda var á bikiní, Hvíti-
bangsi á stuttbuxum og bol, litli Hvítur eins og faðir
hans en litla Gul var í sundbol.
Þegar þau höfðu lokið við hádegisverð á Karabool
í Maragúahverfi fóru þau í könnunarferð í gegnum
Kjangaskóg. Þegar þau voru nýkomin inn í hann
mættu þau stóru og Ijótu Ijóni. Hvítibangsi var þegar í
stað mættur með myndavélina sína og fór að miða á
Ijónið og gleymdi alveg að vera hræddur. Ljónið kom
nær og nær með gapandi ginið. Didda sat skjálfandi
af hræðslu við Ijónið og vegna þess að Hvítibangsi
var í hættu. Hún var með krakkana sitt á hvoru hnénu
en þau skildu ekki þessa alvöru. Loksins, loksins.
Hvítibangsi smellti af. Ljóninu fannst það heyra skot-
hvell og það fældist og hljóp langt inn í skóg.
Þar sem Didda sat uppi í trénu hafði athygli hennar
beinst að loðinni hrúgu þar uppi. Þegar small í
myndavélinni reis þessi loðna hrúga upp. Didda
hljóðaði og hoppaði niður en Hvítibangsi greip hana.
Hann spurði: „Hvað er að?“ Hún svaraði: „Það er
einhver loðin hrúga þarna uppi og krakkarnir urðu
þar eftir. Hvað getum við gert?“ Þá heyrðist að ofan:
„Ég á þetta tré og allt sem er í því og þá á ég líka
þessa bangsa." „Gerðu eitthvað, Hvítibangsi, gerðu
eitthvað," snökti Didda. Hvítibangsi kallaði til górill-
unnar (en þau komust að raun um að þetta var gór-
illa); „Hvernig getum við frelsað þau?“ Hún sagði:
„Ef þau geta farið yfir í nágrannatréð mitt þar sem
óvinur minn býr og stolið 25 banönum, sem hann stal
frá mér um daginn, fá þau að fgra. Annars ekki.“
Bangsabörnin gátu það því að þau voru mjög liðug
og smá og ekkert sást til þeirra. Þannig sluppu þau
niður til Diddu og Hvítabangsa. En ekki var allt búið
enn.
Þegar þau höfðu gengið að stóra Hakkalakílífljót-
inu sáu þau steinstyttu í fötum og minnti helst á
höggmynd eftir negrann Kacaja Na’garrea. Litli Hvít-
ur sagði: „Komum í svona leik: Þetta er alvöruskríll
og við erum að ferðast á honum.“ „Þú átt við fíl, er
það ekki?“ sagði Hvítibangsi ströngum tóni. Þau fóru
upp á styttuna og léku sér þar um stund. En þegar
þau ætluðu af baki styttunnar og halda ferð sinni
áfram þaut styttan af stað með alla fjölskylduna á
bakinu langt inn í skóginn. Þegar hún nam loksins
staðar gerðist dálítið undarlegt. Styttan, sem var þá
alvöru fíll, byrjaði að væla og horfði sorgmæddur á
fjölskylduna sem var komin af baki, ringluð eftir ferð-
ina.
„Ég held, ég held að fílin'n langi til að hafa okkur
lengur á baki,“ sagði Hvítibangsi hugsi. „Kannski
ratar hann til Búskalúskbý-hómandeþorps sem er
hinum megin við skóginn," sagði Didda. Þá heyrðist
sagt nefmæltri röddu: „Búkkalúkkbý-hómandeþorps,
hí, hí, hí. Fjölskyldan bín er af hómaddeætt. Vid
kobub vid heiba og drekkub kaffi."
34