Æskan - 01.09.1986, Blaðsíða 15

Böövar Guðlaugsson segir frá
%ldu ekkert fara út að spásséra í
kvöld,“ sagði annar.
. bíðum nú við. Jú, þarna kom
P'lturinn aftur eða ekki sáum við bet-
Ur- Hann gekk rakleitt upp plássið og
ö gömlum skúr eða kofa sem stund-
Utn var notaður fyrir heyhlöðu. Töld-
u,Tl við nú víst að þarna hefðu hjúin
^lt sér mót og læddumst þangað.
'ö kofadyrnar námum við staðar og
ltum vel í kring um okkur. Síðan
umst við inn og reyndum að láta
minnst í okkur heyra. Það var
l^dd
sem
u,ðamyrkur þarna inni en við hugs-
^um gott til glóðarinnar að verða
niinnsta kosti heyrnarvottar að
nhverju skemmtilegu og frásagnar-
heröu- Ekki leið á löngu uns við
b^yfðum fótatak utan dyra og ein-
er kom inn. Við héldum niðri í
0 kur andanum.
he”Hún fór áreiðanlega hérna inn,“
eyrðum við sagt í lágum hljóðum
þe} hjá okkur. Þarna voru þá komnir
lr sem áttu að njósna um dömuna.
bárum nú saman ráð okkar
h rna í myrkrinu en töluðum þó í
h^fum hljóðum eða öllu heldur
'sluðum. Kom okkursaman um að
re [ væri að bíða átekta þarna og
0^na að láta eins lítið á okkur bera
8 mögulegt væri.
”Þau eru áreiðanlega ekki hérna,“
sagði einn okkar eftir litla stund.
„Hvað getur þá hafa orðið af þeim?“
hvíslaði annar.
„Uss, þegið þið, það er einhver að
koma,“ hvíslaði foringi okkar. Við
steinþögðum og hlustuðum. Einhver
kom að dyrunum. Við þorðum
naumast að draga andann.
„Er nokkur þarna?,“ var nú kallað
inn um dyrnar. Við létum ekki á
okkur kræla. Sá sem kallað hafði lét
þá hurð falla að stöfum og okkur til
mikillar skelfingar heyrðum við að
hann krækti aftur að utanverðu.
Þarna lágum við laglega í því. Við,
sjálfir njósnararnir, vorum sem sé
fangar og vissum ekki einu sinni hver
hafði fangelsað okkur.
„Hvað eigum við nú að gera?“
spurði einn í hópnum. „Við verðum
að hrópa á hjálp," sagði annar. „Nei,
það getum við ekki, það er svo
skammarlegt," sagði einhver. „Ekki
getum við verið hér í alla nótt,“ sagði
ég-
Svona ræddum við málið fram og
aftur góða stund. Okkur fór brátt að
leiðast og það var ekki Iaust við að
við værum hálfsmeykir.
„Nú veit ég, við skulum syngja
eins hátt og við getum, kannski
heyrir þá einhver til okkar og kemur
og opnar," sagði foringi okkar. „Já,
það er ekkert skammarlegt að
syngja,“ sagði ég. Við hófum nú upp
raust okkar og sungum allt hvað af
tók en ekki þykir mér trúlegt að
söngurinn hafi hljómað fallega. Eftir
nokkur lög heyrðum við fótatak fyrir
utan dyrnar. Svo var hurðinni lokið
upp og kvenmannsrödd kallaði inn í
myrkrið. „Hverjir eru þarna að
syngja?“
Við gáfum okkur í ljós en ekki
urðum við lítið hissa þegar við sáum
að þarna voru komin pörin sem við
vorum að njósna um.
„Hvað eruð þið að gera hérna,
strákar mínir?“ spurðu þau bæði í
einu og okkur fannst talsvert sposkur
hreimurinn í röddinni. Okkur varð
fátt um svör. „Ekkert,“ tautuðum
við niðurlútir. „Við vorum bara að
syngja.“
„Blessaðir flýtið þið ykkur nú
heim, það er orðið svo framorðið,“
sagði stúlkan. Og við, sjálfir njósnar-
arnir, héldum heim á leið, áreiðan-
lega allir kvíðandi fyrir því að fá
skammir fyrir að vera að slæpast úti
fram á nótt. En að baki okkar
heyrðum við pískur og niðurbældan
hlátur skötuhjúanna sem við ætluð-
um að njósna svo rækilega um.
15