Æskan - 01.09.1986, Blaðsíða 28

SMÆLKI
linsu eða stækkunargler til að magna
rafsegulöldur frá fjarlægum sólum - og
hnöttum. Var þá bæði átt við geislun
úr náttúrunnar ríki eins og komist er
að orði - og hugsanlegar sendingar
frá vitsmunaverum.
Albert Einstein hafði á sínum tíma
lýst því hvernig aðdráttarafl stjörnu
gæti „afvegaleitt" geisla sem komnir
eru frá annarri stjörnu. Geislarnir
brotna ekki ósvipað og ljósgeislar í
stækkunargleri og gleraugum. Eshle-
man álítur að menn muni í framtíðinni
notfæra sér aðdráttarsvið sólarinnar til
að skoða fjarlægar sólir og ókunna
hnetti.
Væri geimfar frá jörðinni staðsett í
námunda við brennidepil rafsegul-
geislanna frá öðru sólkerfi, gæfi þar á
að líta. Þaðan sæist og heyrðist jafn
skýrt milli stjarna eins og nú á dögum í
geimferðum milli staða innan sólkerfis
okkar. Geislun, sem verur með tækni-
þekkingu kynnu að vera að útvarpa,
mundi magnast 100 milljón sinnum á
þessum slóðum.
En galli er á gjöf Njarðar: það eru
allmargar dagleiðir í næsta brennidepil
þar sem við gætum horft gegnum
stækkunarglerið mikla. Þangað er 500
sinnum lengra en til sólarinnar og vel
það, eða 3 ljósdagar. En kannski væri
samt vel þess virði að leggja á sig 15
ára geimferðalag til þessa staðar - og
jafnvel tvöfalt þetta ef við nenntum
heim aftur — því að svo máttugur yrði
sjónaukinn að jarðhnöttur í 20 ljósára
fjarlægð liti þar út fyrir að vera tvisvar
sinnum stærri en sólin séð héðan með
berum augum.
Af framansögðu má vel ímynda sér
að „mannkyn" út í geimnum hafi nú
þegar fært sér í nyt sól sína sem stækk-
unargler. Sólgleraugu þessara vitringa
yrðu nægilega öflug til að magna marg-
faldlega dauft endurskin jarðarinnar
okkar litlu og greina sundur smátt og
stórt, höf, lönd og mannheim. Ef til
vill höfum við verið aðhlátursefni
þeirra lengi!
— Ég sendi son minn til yðar, herra
ávaxtasali, til að kaupa hálft annað
kílógramm af eplum en þegar ég vó
pokann var hann aðeins eitt kíló-
gramm.
- Því miður, frú. Ég get ekki að
þessu gert. Það er nýlega búið að yfir-
fara vogina mína og hún er fullkom-
lega í lagi. En hafið þér vegið drenginn
yðar?
Maður einn reyndi árangurslaust að
koma píanói inn um dyrnar hjá sér.
Annar maður, sem fram hjá gekk, sá
þetta og bauð fram hjálp sína.
Er þeir höfðu erfiðað lengi svo að
svitinn rann af þeim sagði komu-
maður:
- Nei, þetta er tilgangslaust, við
komum þessu píanó aldrei út.
— Ut! öskraði heimamaðurinn. Ég
var að reyna að koma því inn.
Skoti nokkur hafði farið í kaupstað-
inn með konu sinni og fimm börnum
og nú var hann að svipast um eftir
leigubifreið til að komast með heim.
Hann gekk til bifreiðarstjóra eins og
spurði:
- Hvað viljið þér fá fyrir að aka
okkur til Grænuhlíðar?
— Það verða um það bil 300 krónur
fyrir þig og frúna, sagði bifreiðarstjór-
inn. Krakkarnir fá ókeypis.
Skotinn sneri sér til barna sinna og
kallaði:
— Flýtið ykkur inn í bílinn og góða
ferð. Við mamma ykkar tökum stræt-
isvagninn heim.
Pétur og Karl áttu heima í sarna
húsi.
Dag nokkurn er þeir voru í skólan-
um fengu börnin það verkefni að hvei
átti að teikna húsið heima hjá sér og
tóku nú allir til starfa nema Kalli-
Þegar kennarinn sá að hann hafðis'
ekkert að gekk hann til hans og spurð'
hvers vegna hann teiknaði ekki eins og
hin börnin. Kalli svaraði:
— Pétur er að teikna húsið okkar og
það er óþarfi að við gerum það báðir-
Maður nokkur var á ferð í bíl- Sv0
vildi til að brú hafði fokið af á sem
hann þurfti að fara yfir og vissi hann
nú ekki hvað gera skyldi.
- Hve djúp er áin? spurði hann
mann sem sat á árbakkanum og tálg'
aði spýtukubb.
— Það veit ég ekki, sagði mað-
urinn.
— Heldurðu að ég geti ekið yf'r
hana?
— Já, það tel ég alveg víst.
Maðurinn ók nú bílnum út í ána en
hann hvarf samstundis í kaf og gat
með naumindum komist úr honum °g
synt til lands.
— Hvers vegna sögðuð þér að óhsrr
myndi vera að aka yfir ána? spurð>
ferðamaðurinn byrstur. Hún er 3
minnsta kosti 5 metra djúp.
Maðurinn á árbakkanum klóraði ser
á bak við eyrað og mælti:
— Ég skil ekkert í hvernig á þessu
stendur. Þegar endurnar synda her 1
ánni nær vatnið þeim ekki nema re
upp á bringuna.