Æskan - 01.09.1986, Blaðsíða 45

Framhaldssaga
barnanna
Myndskreyting:
Haraldur Haraldsson
og Guðný Haraldsdóttir
Jói hugsaði um ömmu sína.
Hún var ekki nema 65 ára.
"Langafi minn, Spúkaríus,
er 950 ára,“ sagði Spúki.
»Hann er heima núna.
j síðustu ferð henti amma
honum út úr geim-farinu
°g hann fót-brotnaði.
Hann vildi alls ekki
^oma með núna.
Heyrðu, eigum við ekki*
að vera vinir?
Mig vantar svo vin,“
Haetti hann við.
>>JúÚÚÚÚ,“
sagði Jói hikandi.
Hann hugsaði um Halla.
Hann var samt ekkert
að svíkja Halla,
þó hann yrði vinur Spúka
bara í sumarfríinu.
„Jóóóiii.... m a t u r.“
Þeir hrukku báðir við.
Mamma var að kalla.
„Heyrðu, ég kem á eftir,“
sagði Jói.
„Við hittumst á sama
stað.“
„Fínt vinur,“
sagði Spúki brosandi.
Hann rétti Jóa höndina.
Pað fór hrollur um Jóa.
Hann hljóp á spretti heim.
5. Grænar og rauðar
pillur
„Pú hefur bara enga lyst,
Jói minn. Hvað er þetta barn.
Því starirðu svona út
íloftið?“
Jói hrökk við.
Það var mamma sem spurði.
Hann langaði til að segja
þeim frá Spúka.
En hann langaði líka
til að þegja yfir þessu
leyndar-máli sínu.
Hann gat ekki þagað.
„Pabbi, það eru til geim-
verur.
Vissirðu það?“
spurði Jói.
„Geimverur,“
hló pabbi hans með
fullan munninn.
„Nei, Jói minn,
varstu nú að lesa mynda-
sögur einu sinni enn?“
Jói þagði og potaði
í matinn.
45