Æskan - 01.09.1986, Blaðsíða 50

Sumardagur við vatnið
eftir Ingunni Pórðardóttur
Rúna vaknaði snemma þennan morg-
un. Hún mundi strax hvað hún ætlaði
að gera í dag og þess vegna var hún
fljót að klæða sig og borða morgun-
matinn.
Rúna var átta ára og besti leikfélagi
hennar var jafnaldri hennar og var
kallaður Siggi. Þau höfðu tínt maðka í
bauk í gærkveldi og í dag ætluðu þau
niður að vatni í veiðiferð.
Rúna átti að koma við hjá Sigga á
leiðinni. Mamma fékk henni kex-
pakka og ávaxtasafa í nesti og sagði að
þau skyldu koma heim í hádegis-
matinn.
Mamma kallaði:
Bless og góða veiði! En Rúna vissi
að ekki átti að óska veiðimanni góðrar
veiði, þá yrði hún léleg eða engin.
Rúna gekk léttstíg af stað með veiði-
stöngina á annarri öxl en á maðkadós-
inni og nestinu hélt hún í hinni hend-
inni. Þau dunduðu sér oft við vatnið,
Siggi og hún, og renndu fyrir silung en
veiðin hafði verið treg í sumar. Eigin-
lega fengu þau aldrei ætan fisk en
skemmtilegt var að vera saman við
vatnið í góðu veðri.
í dag hlaut að veiðast. Maðkarnir í
dósinni lofuðu góðu og Rúna var
bjartstýn er hún barði að dyrum hjá
Sigga.
Siggi kom til dyra en opnaði aðeins
til hálfs og var dularfullur á svipinn.
— Ég kemst ekki í veiðiferð í dag.
Langafi er kominn í heimsókn og ég á
að vera hjá honum. Hann getur ekki
verið einn.
Siggi reyndi að loka á nefið á Rúnu
en það var ekki auðvelt. Rúna horfði
inn milli stafs og hurðar og kom auga á
gamlan virðulegan mann, sitjandi í
djúpum stól. Hann horfði út um glugg-
ann og virtist ekki taka eftir samtalinu
við dyrnar.
Rúna gekk í þungum þönkum frá
húsinu. Allt var orðið svo leiðinlegt á
örskammri stundu. Ekki átti hún
neinn afa, hvað þá heldur svona gaml-
an langafa sem þurfti að vera hjá. Það
var áreiðanlega gaman að eiga gamlan
afa með hvítt hár og sítt skegg.
Nú var leiðin til baka orðin löng.
Það yrði áreiðanlega ekkert gaman í
dag, hugsaði Rúna og aumkaði sjálfa
sig og var niðurlút og leið. En ætti hún
ekki að fara ein niður að vatninu og
líta á það? Hún var þó með veiðistöng-
ina og maðkana meðferðis.
Rúna rölti niður að vatninu. Hún
ætlaði á þann stað þar sem þau Siggi
voru vön að vera er þau voru við veiði-
skapinn.
En hvað var nú þetta?
Þarna á staðnum þeirra var einhver
kominn. Þar sat mannvera með veiði-
stöng og dorgaði í mestu makindum-
Rúna varð fjúkandi reið. Ekki nóg
með að þessi karl, því að auðvitað var
þetta einhver frekur karl, hefði teki
besta staðinn heldur veiddi hann væn-
an fisk rétt í þann mund að Rúnu bar
að.
Þarna höfðu þau Siggi setið þrJ_a
daga í síðustu viku án þess að a
nokkuð.
Þessi karl skyldi, svei mér, fá a
heyra ýmislegt! Rúna stökk fram a
vatnsbakkann.
- Þetta er minn staður, hrópaði
hún, og ég er vön að vera hérna og- -
Rúna snarþagnaði, svo hissa varð hun-
Hún stóð andspænis lágvaxinW
roskinni konu. Hún var með grænan
hatt og í gráum veiðimannslegurn
jakka. Þegar horft var á bakhlutann
leit hún út eins og frekur karl.
- Jæja, sagði konan ofur rólega-
Átt þú staðinn, væna? Þá verð ég a
færa mig en hér var svo friðsælt og
veiðilegt þegar ég kom í morgun-
fyrst þú átt staðinn fer ég. En bíd u
við! Þarna bítur á hjá mér. Það ef
mokveiði hér. .
Konan dró enn stærri silung en á ur
á land og losaði hann fimum fingrurn
af önglinum. *•
- Þetta er allra stærsta ýsa, sag 1
hún glettin.
- Þetta er ekki ýsa, sagði Rúna og
var enn reið. Það eru engar ýsuf
þessu vatni, þær geta ekki lifað her- ^
- Nú, sagði konan og virtist un ^
andi. Hvernig vita ýsurnar að þær §e
ekki lifað hér. Hefur einhver sag
þeim það? {
— Þetta eru silungar og eg
aldrei veitt þá svona stóra í Þe*sa
vatni, sagði Rúna og skoðaði fiska ^
- Þessu trúi ég, sagði konan. &
alltaf fiskin. En nú verð ég að V1
skapiö
mig.
Rúna
starði á konuna og
50