Æskan - 01.06.1987, Síða 6

ÆVINTÝRALEGl
eftir Bjarna Gauk Sigurösson
Jonni, Rúnar og Tóti voru komn-
ir í sumarfrí. Þeir voru að koma
frá skólaslitunum og voru mjög
ánægðir yfir að skólanum var
lokið að sinni. Þeir höfðu ákveð-
ið að fara í ferðalag einir síns liðs
í fyrsta sinn á ævinni. Rúnar og
Tóti voru orðnir 13 ára en Jonni
var 12 ára. Þeir ætluðu að fara
eitthvað út í sveit og dveljast þar
nokkra daga. Foreldrar þeirra
höfðu veitt þeim leyfi.
Daginn eftir kom Rúnar til
bræðranna Jonna og Tóta og svo
lögðu þeir af stað á hjólum sín-
um. Leiðin var alllöng og þeir
voru þrjár stundir á áfangastað.
Einu sinni áðu þeir og fengu sér
matarbita. Þeir tjölduðu á litlum
grasbala milli lágra hóla. Hafið
sást í fjarska.
Þegar þeir höfðu lokið við að
reisa tjaldið fóru þeir að velta fyr-
ir sér hvað staðurinn héti.
„Það hlýtur að vera skilti hér
nálægt,“ sagði Tóti.
Þeir leituðu nokkra stund áður
en Rúnar kom auga á skilti sem lá
hálffalið milli þúfna. Á því stóð
„Holt.“
„Við erum í Holti,“ sagði Rún-
ar.
„Það er örugglega kennt við
alla hólana hér,“ sagði Tóti.
„Jæja, fáum okkur að
drekka,“ sagði Jonni.
Þeir voru með alls kyns góð-
gæti, svo sem súkkulaðiköku,
kex og snúða, og voru fljótir að
raða í sig. Að því loknu fóru þeir
að líta á umhverfið. Þeir gengu
upp fjallshlíð og sáu þar læk.
„Ætli þetta sé hreinn og kaldur
lækur?“ sagði Tóti.
„Ég skal athuga það,“ sagði
Jonni. „Hann er kaldur og
hreinn.“
„Allt í lagi. Þá skulum við allt-
af sækja vatn hingað,“ sagði
Rúnar.
Þeir gengu lengra upp hlíðina
en allt í einu datt Jonni ofan í
djúpa gryfju sem var vel falin í
grasinu og þúfunum. Rúnar og
Tóti hlupu að gryfjunni og köll-
uðu:
„Ertu þarna?“
„Já,“ heyrðist úr gryfjunni.
Strákarnir sóttu nú kaðal og
vasaljós. Þeir hjálpuðust að við
að festa kaðalinn og renndu sér
niður til að skoða holuna. En
kaðallinn var horfinn þegar þeir
ætluðu upp aftur.
„Við höfum verið veiddir í
gildru,“ sagði Rúnar.
„Við verðum að komast héð-
an,“ sagði Tóti í ofboði.
„Réttu mér vasaljósið, Rún-
ar,“ sagði Jonni hraðmæltur og
lýsti í skyndi kringum sig til að at-
huga hvort göng lægju frá hol-
unni.
Allt í einu datt eitthvað loðið
ofan á þá.
„Hva, hvað er þetta?“ spurði
Rúnar.
Jonni lýsti á þennan furðuhlut.
„Þetta er hundur!“ sagði Tóti.
„Hann gæti hjálpað okkur héð-
an. Við skulum bíða til morg-
uns.“
„Köllum hann Kol,“ sagði
Jonni. „Það á vel við af því aL
hann er svartur.“
„Allt í lagi,“ sagði Tóti. *
„Ég trúi ekki öðru en eitthva
einkennilegt sé hér á seyði-
sagði Rúnar.
„Ekki heldur ég,“ sagði Tóti-
„Við skulum reyna að soft>a:
strákar,“ sagði Jonni. „Ef til V1
erum við í hættu staddir en þa°
dugar ekki að örvænta.“ ,
„Við erum vel settir að ha*1
Kol hjá okkur. Hann varar
við ef einhver nálgast,“ sagv'
Rúnar.
Þó að drengjunum væri eks
rótt sofnuðu þeir um síðir.
6