Æskan - 01.06.1987, Blaðsíða 20

Hún rétti fram höndina
og tók eplið.
Hún beit í það.
Það var gott og safaríkt.
Hún gleymdi sér alveg
og beit rosastóran bita.
Hún tuggði ekki nægilega vel
og eplið stóð í henni.
Hún hóstaði og hóstaði.
Þetta var alveg eins og
hjá Mjallhvíti forðum.
Dvergarnir þutu upp
til handa og fóta.
Þeir sneru henni á hvolf
og börðu í bakið á henni.
Loksins hrökk bitinn
upp úr henni.
Lóa var skelfing hrædd.
Hún fór að skæla.
— Ég vil ekki vera Mjallhvít
og borða eitrað epli
og deyja kannski, snökti hún.
Dvergarnir voru steinhissa og
ruglaðir að heyra þetta.
— Þú ert ekki Mjallhvít.
Þú ert bara lítil stúlka
og þetta epli er ekki eitrað,
sögðu þeir.
— En þið eruð dvergar,
er það ekki?
spurði Lóa.
Dvergarnir hlógu.
— Nei, við erum bara gamlir
menn á elliheimili,
sögðu þeir.
— Þá skuluð þið passa ykkur
á norninni sem gaf mér eplið.
Hún er vond og göldrótt,
hvíslaði Lóa.
Gömlu mennirnir,
sem voru ekki dvergar,
ætluðu alveg að rifna úr
hlátri.
— Þetta þurfum við að segja
henni Jósefínu, sögðu þeir.
Svo varð einn alvarlegur
og sagði:
— Hún Jósefína, sem gaf þér
eplið, er góð kona.
Henni þykir vænt um öll börn.
Eplið var ekki eitrað.
Það stóð bara í þér
af því að þú borðaðir of
hratt.
— Er ég þá bara Lóa?
spurði Lóa.
— Það lítur út fyrir það,
sagði gamli maðurinn
með síða skeggið
og kveikti á útvarpinu.
Þau heyrðu dimma rödd
þularins:
20