Æskan

Ukioqatigiit

Æskan - 01.01.1990, Qupperneq 51

Æskan - 01.01.1990, Qupperneq 51
stundlegan frið. Sirrý gekk á eftir henni í frímínútunum og stríddi henni. - Ofsalega ertu í asnalegum fötum. Ferlega eru þetta púkó skór, stelpur! Það er fjósalykt af henni, maður. Þetta var byrjunin. Hún fór grátandi heim. Sagði mömmu frá öllu saman. - Þetta er nú varla svona slæmt, sagði mamma utan við sig og hélt áfram að gefa litla baminu brjóst. Litla systir hafði fæðst þetta sumar. Hún var alveg yndisleg en Peta hafði alltaf verið hálfhrædd um að mömmu °9 pabba myndi ekki þykja eins vænt um sig þegar önnur stelpa yrði komin. Strákamir voru svo margir og þeir v°ru alltaf úti að leika sér. Þeir þurftu ekki eins mikið að láta þykja vænt um sig. Tvíburamir voru alltaf saman og I leikfimihúsið þegar leikfiminni lauk og ganga eftir henni alla leiðina heim. Hún stríddi henni þá miskunnarlaust þangað til Peta fór að gráta. Þá hlógu þær allar því að alltaf voru tvær eða þrjár stelpur með. Verst var þó ef Peta varð reið og ákvað að láta Sirrýju ekki græta sig. Þá fauk í Sirrýju og hún lamdi líka. Fyrst lamdi hún Petu í andlitið. En eftir að Peta kom einu sinni heim með eldrauða og bólgna kinn og mamma dró hana nauðuga með heim til Sirrýjar og reifst við mömmu hennar í útidyrunum reyndi Sirrý að meiða Petu annars staðar. Einhvers staðar þar sem ekki sást á henni. Hún lék sér þá oft að því að ganga á eftir Petu og sparka upp undir hana aftan frá. Þetta var ægilega sárt. Peta var svo f I hinir tveir voru svo stórir. Þeir voru Hsestum aldrei heima. En mamma s'nnti litla baminu allan daginn og svo Var alltaf svo mikið að gera hjá henni t>ar fyrir utan. Þegar Sirrý byrjaði að lemja hana Sa9ði hún mömmu og pabba ekki e'nu sinni frá því. Þau myndu áreiðanlega ekki hlusta. Það byrjaði ósköp sakleysislega. irná kinnhestar á laun þegar enginn Sa' En svo færði Sirrý sig upp á skaftið eftir skyndiprófin í ^rístinfræðinni og landafræðinni. Þær áöfðu verið jafnar í landafræði en eta tveim kommum hærri í rístinfræði. Samt hafði Helga Jóna verið hærri en þær báðar. En Sirrýju afói samt ekki líkað að verða lægri er> Peta. Eftir það hafði hún tekið upp á því bíða eftir Petreu fyrir utan J aum og bólgin núna að hún hafði varla getað hreyft sig í leikfiminni og kennarinn hafði horft svo undarlega á hana. Eins og hana langaði til að spyrja um eitthvað en hætti alltaf við. Eitt skiptið hafði hún stöðvað Petu og beðið hana að tala við sig. Hún hafði spurt alls konar spurninga um heimilið, systkinin og hvort Petu liði ekki vel. En síðan hafði hún sagt henni að flýta sér heim og ekkert meira hafði gerst eftir þetta viðtal. Petrea hafði aldrei reynt að verja sig. Mamma hafði alltaf sagt henni að það ætti að rétta hina kinnina ef einhver lemdi mann. Mamma sagði líka að það ætti að fyrirgefa óvinum sínum. Einu sinni hafði Peta farið að gráta og neitað að fara í skólann. Pabbi var heima og hann tók hana í fangið og / \ / spurði hvað væri að. - Allar stelpumar stríða mér, snökti Peta upp við bringu pabba síns. - Það vill enginn leika við mig. Pabbi hennar hafði huggað hana en sagt henni að hún yrði að fara í skólann. - Finnst þér að við ættum að tala við kennarann? sagði hann og leit á mömmu. - Nei, þetta gengur áreiðanlega yfir, svaraði mamma og hélt áfram að strauja. - Krakkar láta oft svona. Þeir eru svo miskunnarlausir. - Jæja, sagði pabbi og kom heim með tvær bækur handa henni næsta dag þegar hann kom úr vinnunni. Báðar um stelpur sem þurftu að flytja, sagði hann. Peta gleypti í sig bækumar á þrem dögum. Hún hafði alltaf verið fljót að lesa. I sveitinni var lítið annað að gera. Bækumar voru samt lítil huggun. Hvaða ráð var hægt að nota frá einhverri Pollýönnu sem gerði bara gott úr öllu? Eða Rebekku á Sunnulæk? Þetta vom bara ekki stelpur sem leið eins og Petu leið. Pabbi meinti áreiðanlega vel, hann bara vissi ekki betur. Peta hafði sjálf hugsað sér að tala við kennarann en ekki þorað það. Kennslukonan hennar þekkti flestar stelpumar í bekknum og foreldra þeirra. Hún var ekki vinsamleg í garð Petu, hafði meira segja stundum strítt henni þegar hún var að hlýða henni yfir margföldunartöfluna uppi við töflu. Reikningur var það eina sem Petrea var ekki dugleg við. Hún hafði ekki átt að vera byrjuð í skóla í sveitinni sinni því að þar áttu krakkar ekki að byrja fyrr en níu ára í skóla. Peta hafði bara fengið að sitja í tímum af því að hún var þegar orðin læs. Kennarinn í sveitinni var rétt byrjaður að kenna henni frádrátt og samlagningu þegar þau fluttu. í kaupstaðnum höfðu allir krakkarnir í bekknum verið í stöfunarskóla, sem kallað var, og síðan í bamaskóla frá sjö ára aldri. Þau vom miklu duglegri í reikningi en Peta. Framhald. (Guðrún Jónína Magnúsdóttir er fædd á Akranesi og ólst þar upp. Hún hefur lengst af átt heima á Akureyri undanfarin ár. Hún er húsmóðir og hefur unnið við skrifstofustörf. Sögur eftir hana hafa ekki birst í blöðum en hún hefur ort söngtexta fyrir kór) Æskan 55

x

Æskan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.