Æskan - 01.05.1990, Blaðsíða 7

Akraborg
yfir
flóann
eftir Kristínu Steinsdóttur.
Heiða og Selma
eru á leiðinni heim.
Þær eiga heima í Reykjavík
en eru búnar að vera
í heimsókn
í margar vikur
hjá ömmu og afa á Egilsstöðum.
Þær fara með afa og ömmu
í jeppa sem heitir Lati-Skjóni.
Þeim finnst þær vera búnar
að aka í marga daga.
- Erum við ekki
að verða komin?
spyr Heiða í þúsundasta sinn.
- Jú, jú, svarar amma
og stynur pínulítið.
- Nú erum við í
Borgarfirðinum.
Amma er orðin þreytt.
Hún er búin að svara
spurningum allan daginn,
segja sögur og syngja vísur.
- Er Borgarfjörðurinn
ofboðslega langur?
spyr þá Selma.
- Nei, hann er
ógeðslega stuttur,
segir afi og skellihlær.
- Það á ekki að segja ógeðslega,
segir Selma með vandlætingu.
- Hann er ein stutt saga,
segir amma og byrjar
að segja frá.
- Einu sinni voru tvær
litlar telpur...
Amma segir hægt og rólega frá
og sólin skín inn um
bílgluggana.
Stelpurnar verða báðar syfjaðar
og eru alveg að sofna
þegar Heiða sér sjoppu
út um pínulitla rifu
á öðru auganu.
- Sjoppa, æpir hún
og allir hrökkva í kút.
Á samri stundu eru allir glað-
vaknaðir.
- Það munaði minnstu
að ég keyrði út af,
segir afi og er alvarlegur.
- Þetta máttu aldrei gera aftur.
- Ég er svo ógeðslega svöng,
segir Heiða og heldur
um magann.
- Það á ekki að segja ógeðslega,
segir afi og brunar
fram hjá sjoppunni.
- Ég þarf að pissa
alveg á stundinni,
hljóðar Selma
og ekur sér til í sætinu.
- Svona, svona.
Við þurfum að drífa okkur
svo að við missum ekki
af Akraborginni.
Við ætlum að sigla
til Reykjavíkur,
segir afi og tekur fram úr
nokkrum bílum.
- í Akraborginni getið þið
pissað og líka fengið bita,
segir amma.
Það glaðnar yfir systrunum.
Þær setjast upp og telja bílana
sem afi tekur fram úr.
Við Akraborgina er
löng bílalest.
Allir eru að bíða eftir að kom2
með til Reykjavíkur.
Heiða er spennt. Selma er
hrædd.
- Getur bíllinn pompað í sjóin?
þegar hann keyrir inn í skip'0,
spyr hún skjálfrödduð.
- En sú vitleysa, segir afi.
- En getur skipið ekki sokkið
þegar allir bílarnir eru koiíinl'
inn í það? heldur Selma áfr^'
- Nei þetta er svo sterkt skip-
fullyrðir afi.
- Ógeðslega sterkt!!!
Þau skella öll upp úr.
Svo hlunkast Lati-Skjóni
um borð í ferjuna.
Það er gott
að koma út úr bílnum. r
Stelpurnar hlaupa fram og a
upp og niður marga stiga-
- Amma, amma, ég þarf að
pissa!
- Afi, afi, ég er svo svöng!
æpa þær hvor í kapp við aðia'
6 Æskan
?v° ler Akraborgin af stað.
au fara upp og horfa
' k_riugum sig.
jáið þið reýkinn, sjáið þið
^eykinn! æpir Heiða
§ hendir á háan stromp.
r kviknað í? hrópar Selma.
1 °g amma hlæja.
« Nei’ þetta er
^ementsverksmiðjan,
®§ir amma og afi bætir við:
arna var búið til sementið
þ^ja húsið ykkar.
^rhorfa báðar á strompinn.
finnst hann flottur!
Heiða.
s Kosalega er hann hár!
egif Selma og hallar höfðinu
iurSbak-
, h þorirðu að klifra upp á
uann?
_ Ía' Segir afi og glottir.
g má bara ekki vera að því;
§ ætla að fara að kaupa mér
hv *Una stelpurnar eftir því
op k ^ær eru svangar
Afi þ aupa af stað. “
h ' kauPir pylsur og gos
Qanda öllum.
ai því að stelpurnar eru
Sv° ?Van§ar fá þær tvær.
Tn° ara Þær að horfa á
°mm
a og Jenna.
þmr eru ekki
ar að horfa lengi þegar
sfcður
og:?n.lmaganum
" E pei®ist til ömmu.
inn svo til í maganum,
" u'r þUn hástöfum.
hafs 6n þó!
b0 er ekkert að veðri.
s eri þó ekki að verða sjóveik?
r amma alveg gapandi.
°g b ^ le?§St niður
Hen reiÓir upp fyrir haus.
kalt tuíLheitt °g
rpa . smptis og henni finnst
SVo 'nn ætia að koma upp.
ailt í einu ...
- Amma, amma, kallar hún.
Um leið kemur stór gusa.
En amma er tilbúin
með hvítan kassa
sem hún kallar æludall.
Samt fer svolítið á gólfið líka.
Heiðu líður hræðilega illa.
Henni finnst hún vera að deyja.
Hún er ekki viss um
að hún komist heim. Sennilega
deyr hún
áður en hún kemst að landi.
Það verður leiðinlegt
fyrir pabba og mömmu,
já og ömmu og afa ...
Afi - allt í einu verður hún
reið, alveg ofsareið.
Hún rís upp:
- Afi, hvað varstu líka
að gefa mér þessa bjánalegu
pylsu? hvæsir hún.
Hann hrekkur við.
Svo fer hann að brosa.
- Af því að þú heimtaðir að fá
hana, ungfrú góð, svarar hann.
- Allt þér að kenna!
segir Heiða með tárin
í augunum.
Hún leggst niður með lokuð
augun.
Það verður leiðinlegt
fyrir afa þegar hún er dáin.
Þá segir fólk:
- Það var hann sem keypti
þessa asnalegu pylsu,
aumingja maðurinn!
Og þegar hún verður orðinn
engill og situr uppi á skýi
getur hann ekki séð hana
þó að hún veifi honum.
Hún ætlar samt að veifa honum.
Þarna sitja margir englar
í hvítum kjólum
með gyllta vængi...
- Vaknaðu, Heiða, vaknaðu!
Við erum komin til Reykjavíkur,
heyrir hún rödd ömmu
langt í burtu.
Hún opnar augun.
Þarna eru amma, Selma og afi.
- Er ég þá ekkert dáin?
spyr hún ringluð.
- Það held ég ekki,
segir afi og hlær.
- Má bjóða ungfrúnni pylsu?
- Ööööö, stynur Heiða.
- Vertu ekki að stríða barninu,
segir amma alvarleg.
- Þú misstir af Tomma
og Jenna,
þeir voru frábærir!
segir Selma glöð.
En Heiðu er alveg sama.
Hún er svo glöð yfir að vera
á lífi og vera batnað í maganum.
Svo setjast þau upp í
Lata-Skjóna og aka heim
í nýja húsið,
heim til pabba og mömmu.
Æskan 7