Æskan - 01.05.1990, Blaðsíða 37

Hu ekki sér hann tækið hans Búa. Á
P°kanum eru líka ótal litlir vasar.
Hrói byrjar að gægjast í einn á fætur
°ðrum en finnur ekkert. Hann er
þann síðasta þegar gripið er í
ann aftan frá og honum fleygt í
Urtn. Hann lítur upp. Yfir honum
standa Skeggi og Snúður.
Hvern fjárann ert þú að snuðra
hér! æpir Skeggi.
~ Eg er að leita að útvarpinu hans
Ua> segir Hrói og nuddar kúlu á
enninu.
* pokanum mínum? hreytir
Ski
e§gi út úr sér.
~ Já, ég átti von á að þú hefðir falið
það þar, segir Hrói.
~ Ertu að halda því fram að ég sé
Pjófur? hvæsir Skeggi.
" Já! Fyrst stalstu batteríum og svo
taekinu sjálfu, segir Hrói.
Ha.nn er svo reiður að hann titrar.
~ Eg hef engu stolið. Ykkur er nær
^ Passa þetta drasl sem þið eruð
<J,'aga með ykkur upp á fjöll. Snáf-
u í burtu og láttu mig ekki sjá þig,
j^gir Skeggi og steytir hnefann að
nróa.
~ hað má mikið vera ef þú hefur
sfolið Víðbláni líka, öskrar Hrói.
^íðbláni! Skeggir réttir úr sér og
0 nar af æsingi. Er Víðbláinn horf-
>nn? s
I Uuður skilur víst ekki mikið í ís-
^Usku en nafnið Víðbláin kannast
Un þó við því að nú sperrir hann
eyrUn.
jJonum var stolið; um helgina.
'Jvernig veistu þetta?
feg Heyrði það í útvarpinu. Maður
r nefnilega fréttir ef maður nennir
að hafa með sér útvarp upp á fjöll.
Og fær að hlusta á það í friði fyrir
þjófum og ösnum!
Hrói gengur snúðugt af stað niður
skriðuna og reiðin sýður í honum.
Hann lítur til baka þegar hann er
kominn nokkurn spöl. Skeggi og
Snúður ræða ákaft saman. Svo fer
Snúður að tína dót úr vösum sínum
og setja í pokann. Hann fer líka inn á
sig og tekur lítinn svartan hlut, legg-
ur hann fyrst að eyra sér eins og
hann sé að hlusta en stingur honum
svo varlega í pokann. Hrói rýnir eins
og hann getur en hann er of langt í
burtu til að sjá hvaða hlutur þetta
er. Það má mikið vera ef þetta var
Svei mér þá! Þetta var tækið, taut-
ar hann.
- Hæ, Hrói, fannstu nokkuð?
Lóa kemur í átt til hans.
- Fann og fann ekki, segir hann.
Hann skýrir Lóu frá því sem hon-
um og Skeggja fór á milli.
- Þeir hafa stolið tækinu, segir
Lóa.
- Við skulum koma og finna Búa,
segir Hrói.
Þau leggja af stað í þá átt sem Búi
fór og feta varlega yfir bratta skrið-
una.
Búi læðist um fjallið. Hann heyrir
högg og gengur á hljóðið. Ted er
með stóran stein sem hann er að
kljúfa. Búi gengur til hans. Pokinn
hans Teds liggur opinn við hliðina á
honum. Búi gefur honum auga. I
pokanum eru hamar, meitill, öxi og
fleira dót en tækið sér hann ekki.
Auðvitað ekki, hugsar hann. Ted er
enginn þjófur.
- Hæ, hvernig gengur? spyr hann.
Ted lítur upp.
- Þetta bara ganga vel, segir hann.
Ég næstum búinn að kljúfa þennan
stein.
Hann lemur nokkur högg í viðbót
og steinninn hrekkur sundur.
Hann er mjög fallegur í sárið: Jasp-
is í ýmsum litum og innst er kristall.
- Vá, stynur Búi.
- Þig langa svona stein? spyr Ted.
- Já, það væri mjög gaman að eiga
einn slíkan, segir Búi.
- Þú mega fá annan, segir Ted og
réttir Búa annan hlutann.
- Þakka þér kærlega fyrir, segir Búi
og tekur steininn.
- Þú búinn finna marga steina?
spyr Ted. - Já, nokkuð marga. En ég
var líka óheppinn. Ég týndi útvarp-
inu mínu, segir Búi.
- Hvernig þú týna? spyr Ted.
- Því var stolið, segir Búi.
- Nei, nú ég ekki trúa. Menn ekki
stela uppi á fjöllum, segir Ted.
- Það hélt ég líka. En fyrst var batt-
eríunum stolið og svo tækinu, segir
Búi.
- Þetta skrýtið, segir Ted.
- Ég held að þeir sem eru í gula
tjaldinu hafi stolið því, segir Búi.
- Ég búinn að sjá þá. Ég ekki lítast
á þá, segir Ted.
- Ég er á sama máli, segir Búi. En
svo er annað. Áður en tækinu var
stolið heyrði ég í fréttum að það
væri búið að stela Víðbláni. Veistu
hvað það er?
FRAMHALD
Æskan 41