Æskan - 01.05.1990, Blaðsíða 22

eftir Stellu Hrönn Jóhannsdóttur 15 ára.
Hann ráfar út í myrkrið. Klukkan
er þrjú um nótt. Það snjóar dálítið
en hann tekur ekki eftir því. Honum
er heitt þó að hann sé bara í þunnri
skyrtu og á spariskóm, svona venju-
legum svörtum. Allt gamanið á
skemmtistöðunum er búið; þeim
hefur verið lokað. Flestir eru farnir
heim að lúra, aðeins einn og einn
leigubíll skýst fram hjá honum eins
og svartur köttur. Honum er sama,
hann heldur áfram. Einn. Hann vill
ekki fara heim. Þar bíður hans ekk-
ert nema kuldaleg og subbuleg göm-
ul íbúð. Enginn sem fagnar komu
hans. Svo að hann eigrar bara einn,
með vínflöskunni.
Hann ráfar um auðar göturnar, tal-
ar við sjálfan sig um drauma og von-
ir sem aldrei rættust, botnar ekkert í
sjálfum sér fyrir að vera svona mis-
heppnaður og úr sambandi við
heilladísirnar. Skilur ekkert í sjálfum
sér. Skyndilega fær hann hugmynd.
Hann ætlar að taka leigubíl til Kína,
flytjast þangað fyrir fullt og allt. Ekki
það að Kína sé svona aðlaðandi land
með alla sína stórbiluðu stjórnmála-
menn og mannmergð. Það er bara
eina landið sem hann getur ímyndað
sér að taki við óheillakráku eins og
sér. Hann heldur að þar séu allir bil-
aðir hvort eð er svo að það skipti
ekki máli hvort það bætist við einn
eður ei.
Hann veifar í fyrsta leigubílinn, sem
hann sér, og hann nemur staðar. í
fyrstu verður hann undrandi. Bjóst
ekki við því að neinn gerði það. En
svo beygir hann sig niður og ber í
rúðuna. Hægt og bítandi færist hún
neðar og neðar. Kringlótt andlit og
stór gleraugu koma í ljós.
- Já vinur?
Hann fer að tvístíga, veit ekki hvort
þetta er góð hugmynd, hallast helst
að því að hún sé fáránleg. Segir samt
eitthvað við kringlótta andlitið með
gleraugun, veit ekki hvað það er'
Hann er of niðursokkinn í að ákve
það hvort hugdettan sé góð e
slæm.
- Keyra þig til Kína?! Heyrðu, vinu
sæll, það er eitthvað farið að slá ut 1
fyrir þér!
Kringlótta andlitið brosir.
Hann er svolítinn tíma að átta sté
því sem leigubílstjórinn segir en s ^
brosir hann á móti og biður hann
afsaka vitleysuna, spyr svo hvo
hann nenni ekki að aka sér heim-
- Sjálfsagt vinur. Hvar er það?
Andlitið er ekkert nema elskule&
heitin við þennan utangarðsmanu
Hann brosir sínu breiðasta, finnst ^
ránlega spurt. Segir að heima
auðvitað best. En svo áttar hann
á spurningunni, rifjar upp götuhe'
sté
tið
og húsnúmerið, segir bílstjóranu'1
Það' tekur
Hann stígur upp í bílinn, rcr> ^
góðan slurk úr flöskunni. Hún er
verða tóm. En það skiptir hann en»
máli frekar en annað. Honum hn
öll tilveran skrýtin, eiginle^
stórfurðuleg. Sumt er gott og anna,r
slæmt. Hann fer að velta því fyrir .
af hverju allt getur ekki verið g° ^
finnst óréttlátt að sumum líði vel
öðrum illa eins og honum sjálm^
Kemst ekki að neinni niðurstöðu- ^
hættir hann að hugsa um hvað
veran sé skrýtin. .g
Honum finnst bíllinn hafa e
lengi áður en hann stansar fyrir u ^
grámyglulegt hús, heimili hans-
hann var ekki nema tíu mínútur
leiðinni. Tímaskynið er bara sv°^
brenglað. Hann fer að leita að se
um til að borga með en finnur e ^
ert. Fer alveg í kerfi en bílstjóm1^.
^ L
segir að það breyti engu. Hann =
rfi
bara fara inn og halla sér, hann Þu
ekkert að borga. Hann þakkar ma ^
faldlega fyrir, kveður og röltir sv° j
stað upp tröppurnar. Stingur lyK j,j
skrána. Skrýtið að hann skuli e ,f
vera búinn að týna honum W ,f
löngu. Hann opnar hurðina og her
gamalkunnugt ískur í hjörunU
leið 06
Glottir kalt út í annað um
hurðin lokast. Næturröltinu er
Það birtir af degi.
(Sagan hlaut aukaverölaun í samkeppn1
Æskunnar og Barnaútvarpsins 1990)
Iokið'