Æskan - 01.08.1991, Qupperneq 26

Sumar
eftir Guðrúnu S. Stefánsdóttur 16 ára.
Vorið var komið og skólinn var bú-
inn. Ama var glöð í bragði þegar hún
gelclc heim á leið. Henni hafði geng-
ið ágætlega í prófunum. Hún hafði
verið að ljúka 8.bekk og henni hafði
fundist veturinn fljótur að líða.
Ama var búinn að fá sér vinnu fyr-
ir sumarið. Hún hafði ákveðið að ráða
sig sem kaupakonu í sveit hjá göml-
um einsetubónda. Þessi bóndi var
gamall vinur afa hennar og hún
þekkti hann vel. Hann hét Lárus og
átti heirna fyrir austan. Hún hafði
komið í heimsókn til hans með
mömmu sinni fyrir tveimur ámm og
þótt mjög fallegt þar. Þá hafði Lárus
sagt við hana að hún mætti koma og
vera hjá honum eitthvert sumarið ef
hún vildi og nú hafði hún ákveðið að
fara í sumar. Starfið yrði ekki mjög
erfitt. Hún átti að elda fyrir þau og
þvo þvottinn og hjálpa Lámsi úti við.
Lárus hafði alltaf tekið ungling í
vinnu til sín á sumrin og nú hafði
hann sagt að Ama yrði að standa sig.
Hún var rnjög ánægð yfir því að Lár-
us vildi taka hana því að henni fannst
mjög gaman að dýrum og að vera úti
í náttúrunni.
En það var eitt sem skyggði á gleð-
ina. Mamma hennar var búin að vera
mikið veik um veturinn og í fyrstu
vildi Arna ekki fara í sveitina. En
mamma hennar hafði sagt að hún
yrði að fara.
Arna átti engin systkini og pabbi
hennar hafði dáið þegar hún var
tveggja ára. Hún hafði því alltaf ver-
ið ein með mömmu sinni.
Systir mömmu hennar, Dagný,
ætlaði að hjálpa henni meðan Arna
væri í sveitinni. Því mamma var
slöpp og mátti lítið gera.
Loksins var dagurinn mnninn upp.
Ama átti að fara með rútu til Hafnar
í Hornafirði og þangað ætlaði Lárus
að sækja hana á jeppanum sínum.
Arna vaknaði klukkan sjö því að
rútan átti að fara klukkan átta. Hún
var búin að pakka öllu niður í tösk-
ur svo að hún var alveg tilbúin. Hún
átti bara eftir að kveðja mömmu sína
og svo ætlaði Dagný að aka henni
niður á Umferðarmiðstöðina.
Rútan brunaði áfram og Örnu
fannst óþægilega heitt. Veðrið var
mjög gott og rútan var full af alls kon-
ar fólki. Þegar loks var komið á
áfangastað þá var Arna orðin mjög
þreytt. Láms tók á móti henni og þau
þurftu að aka tuttugu kílómetra leið
þangað sem hann átti heima. Arna
var fegin þegar þau komu þangað eft-
ir langa ferð.
Bærinn, sem hann bjó á, hét Gil.
Húsið var lítið, tvö svefnherbergi,
eitt baðherbergi, ein stofa og eldhús.
Ömu leist vel á þetta og fannst þetta
allt vera mjög heimilislegt. Lárus
sýndi henni herbergið hennar og
sagði að hún gæti hvílt sig í dag en á
morgun ætti hún að byrja að vinna.
Daginn eftir vaknaði Arna klukk-
an átta. Hún heyrði að Lárus var í
eldhúsinu eitthvað að braska. Hún
dreif sig strax á fætur og fór fram þar
sem Lárus var að elda hafragraut.
Hann bauð henni að setjast og
skammtaði henni graut á disk. Á eft-
ir gekk Arna frá öllu í eldhúsinu og
svo sagði Lárus henni að koma út.
Þegar hún kom út þá tók hundurinn
Kátur á móti henni. Lárus sýndi
henni öll dýrin. Hann átti tvo hesta,
sem hétu Gráni og Sokki, og eina
meri sem var kölluð Brúnka.
Beljurnar voru tvær, þær Skjalda
og Rauðka. Arna var strax hrifin af
kálfinum hennar Skjöldu sem hét
Dimma. Auk þess var Lárus með
fimmtíu ær sem vom á beit á túninu
næst bænum.
Dagarnir liðu og Arna hafði alltaf
nóg að gera bæði úti og inni. Hún
fékk að fara á hestbak á kvöldin á
honum Grána en hann var mjög
spakur. Henni þótti líka mjög vænt
um Brúnku en hún var fylfull og átti
að kasta eftir rúmlega þrjár vikur.
Arna hlakkaði mikið til því að hún
hafði aldrei séð nýfætt folald.
Æmar voru allar búnað að bera og
lömbin farin að stækka.
Eina nóttina vaknaði Arna við að
Láms barði á hurðina. Hann bað hana
2 6 Æ S K A N