Æskan - 01.10.1992, Síða 11

eru auðveld líkamlega en reyna mik-
ið á andlegu hliðina og tilfinningar
manns."
Örn: „Auðveldasta hlutverk sem
ég hef leikið var maður sem hét Teit-
ur. Hann sagði: „Skilið kveðju minni
heim til fslands." Þetta var allt og
sumt sem ég sagði í öllu leikritinu!
Þetta var íTyrkja-Guddu sem var ann-
að eða þriðja leikritið sem ég lék í.“
FÖRUM EKKI MEÐ
BÖRNIN OKKAR Á
LEIKRITIÐ
- Getið þið sagt mér frá
skemmtilegum atvikum frá
æfingum?
Örn: „Ég man ekki eftir neinu frá
þessum aefingum. Við erum búnir
að vera svo samviskusamir! Ég man
hins vegar eftir einu atviki úr sýn-
ingu á Kardemommubænum þegar
Randver Þorláksson átti að spila á
flautu og það var þannig að hann var
með tréflautu og þegar hann setti
flautuna upp að munninum átti
flautuleikarinn að spila niðri í gryfju.
Einu sinni gleymdi Randver að setja
flautuna upp að vörunum svo að
hann hélt á henni og hún spilaði í
höndunum á honum! Þá sagði hann:
„Nei, hérna er komin töfraflautan!!“
Þannig bjargaði hann sérfyrir
horn. Það er til ópera sem heitir
Töfraflautan - eftir Mozart! Það var
mjög kyndugt að horfa á flautuna
spila sjálfa."
- Hvað finnst ykkur skemmti-
legast og leiðinlegast við
leiklistina?
Sigurður: „Það sem mérfinnst
skemmtilegast við það að leika er
þegar maður finnur að fólk er ánægt
með það sem við erum að gera. Þeg-
ar klappað erfyrir manni og maður
finnur það á fólki að eitthvað hefur
heppnast. Það sem er leiðinlegast
er þegar maður áttar sig á því að eitt-
hvað tekst ekki og svo er líka erfitt að
sætta sig við þennan afbrigðilega
vinnutíma."
Örn: „Já, það er það sem er leið-
inlegt við þetta, asnalegur vinnutími.
Þegar aðrir eiga frí og fara með fjöl-
skyldu sinni í leikhús þá erum við
að vinna. T.d. mun ég aldrei fara
með börnin mín á Dýrin í Hálsaskógi
-a.m.k. ekki núna.“
ÖLL DÝRIN í SKÓGINUM
EIGAAÐVERA VINIR
- Finnst ykkur fólk tengja
ykkur við einhverja sérstaka
persónu sem þið hafið leikið,
t.d. einhverja af Spaug-
stofuköllunum?
Sigurður: „Já, en mérfinnst það
allt í lagi. Þeir eru hins vegar hættir
í bili, þessir „týpisku“ Spaugstofu-
kallar, og það líður bara hjá.“
Örn: „Þetta fer minnkandi. Brátt
gleymast þessir karlar.“
Sigurður: „Það var mjög gaman
að vinna að þessum þáttum. Þetta
var snörp skorpa. Kannsi tökum við
þráðinn upp seinna..."
Örn: „Fólk tengir okkur samt
stundum við einhverja af þessum
körlum. T.d. eru margir sem vilja að
ég bulli eins og Ófeigur!“
Sigurður: „Það er oft sagt við
mig: „Vertu Ragnar Reykás." Þá segi
ég bara að hann sé ekki á staðnum."
- Hafið þið einhver ráð handa
ungum leikurum?
Sigurður: „Ég vil bara segja þeim
það ef þeir vilja gerast leikarar að þá
líst mér bara nokkuð vel á það. Hins
vegar vil ég benda þeim á það að
þetta er mjög erfitt starf og það er
meira en að segja það að læra leik-
list og vera leikari. Það er erfiður
vinnutími, langur og strangur. Það
má segja að þetta sé blóð, sviti og
tár. Þó að það geti litið vel út að vera
leikari, leika bara á kvöldin og um
helgar, þá er þetta ekki svona ein-
falt. Það er mikil erfiðisvinna á bak
við þetta. Þeir ættu að hugsa sig um.
Þó er ég ekki að reyna að draga úr á-
huganum hjá þeim sem ætla að ger-
ast leikarar."
Örn: „Ég tek undir með Sigga.
Þetta er ekki eins auðvelt og það lít-
ur útfyrirað vera.“
- Eitthvað sem þið viljið segja
að lokum?
Sigurður: „Ég vil bara hvetja fólk
til að koma að sjá Dýrin í Hálsaskógi.
Þetta er leikrit sem er mannbætandi.
Það er þess virði að sjá það. Ef allir
væru eins og dýrin í Hálsaskógi þá
væri þetta ekki vondur heimur. „Oll
dýrin í skóginum eiga að vera vin-
ir.“ Ég held að það sé ekki hægt að
fá fallegri boðskap en það og veitir
nú ekki af þessa síðustu og verstu
tíma.“
„Þeir eru hættir í
bili, þessir
„týpísku“ Spaug-
stofukallar. Brátl
gleymast þeir...“
Æ S K A N 7 7