Æskan - 01.10.1992, Qupperneq 36

LANGAMMA I KARATE
eftir Helgu S. Valgeirsdóttur
Hæ, hæ, ég heiti Lilja og á
heima í sveit. Ég ætla að segja
ykkur svolítið um sjálfa mig.
Fólkið, sem ég er hjá, eru auð-
vitað mamma og pabbi. Þau
heita Árný og Árni. Ég á eina
systur sem er 15 ára og heitir Sól-
rún. Næst kem ég, Lilja 12 ára,
og síðastur er svo litli bróðir sem
ekki er búið að skíra. Ég gleymdi
næstum aðalpersónunni en það
er hún Fornbjörg langamma.
Hér í sveitinni gerist eiginlega
aldrei neitt.
Einu sinni var hérna maður
sem kenndi á píanó en nú er
hann fluttur til Reykjavíkur til
að fá peninga eða kauphækkun
eða hvað svo sem hann kallaði
það.
En nú er kominn hingað mað-
ur sem kann karate. Skólastjór-
inn fékk hann til að koma hing-
að og kenna strákunum. Við
stelpurnar urðum, eins og vera
ber, fúlar yfir að fá ekki eitthvað
nýtt eins og strákarnir.
Þá fékk ég þessa frábæru hug-
mynd (að mér fannst); við stelp-
urnar myndum bara byrja að
æfa karate. Ég spurði skólastjór-
ann hvort við mættum það og
hann samþykkti en fannst það
ekki mjög góð hugmynd. Ég fór
og sagði stelpunum frá því. En
þá kom það. Það vildi ENGIN
stelpa æfa með mér karate. Ég
var næstum hætt við að byrja en
ákvað samt að prófa og er mjög
fegin af því að það er æðislega
gaman.
Nú er ég búin að æfa í 6 mán-
uði. Það hefur eiginlega enginn
tíma til að horfa á brögðin mín
nema helst þá langamma þeg-
ar hún liggur og hvílir 91 árs
beinin sín. Mamma þarf að
hugsa um litla bróður. Sólrún
þarf að læra og pabbi að fara út
í fjós. Og það versta er að ég held
að langamma sofi alltaf þegar
ég sýni henni eitthvað. Ég
gleymdi að segja ykkur frá því
að nú er búið að skíra litla bróð-
ur. Hann heitir Ingi.
í byrjun sagði ég ykkur að hér
gerðist aldrei neitt. Það hefur
sannarlega breyst því að fyrir
þrem mánuðum þegar við
langamma vorum niðri í stofu
heyrði ég þrusk og leit á
langömmu sem hefur áreiðan-
lega heimsins bestu heyrn. Hún
virtist ekkert hafa heyrt svo að
ég hélt áfram að læra. En svo sá
ég tvo menn koma inn.
Þeir byrjuðu að róta til og tæta.
Ég varð hrædd því að ég sá að
þeir voru ekki úr sveitinni. En allt
í einu sé ég hvar langamma tek-
ur undir sig stökk á 91 árs bein-
unum sínum og gerir flest öll
karatabrögðin sem ég hafði sýnt
henni.
Ég held að ég hafi sofnað eða
hafi liðið yfir mig en þegar ég
vaknaði aftur var tíkin okkar,
Tinna sem átti að gjóta eftir viku,
komin og urraði og beit menn-
ina tvo sem höfðu komið. Þá loks
áttaði ég mig og hljóp að mann-
inum sem Tinna var að glefsa í
og felldi hann með nýjasta tak-
inu meðan langamma kýldi
hinn á nefið og settist svo ofan
á hann.
Mamma var komin niður og
spurði hvað í ósköpunum gengi
á. Langamma sagði henni það
og gat varla talað fyrir monti.
Mamma hringdi í lögguna
sem kom og handtók mennina.
Það kom í öllum blöðum að
91 árs kona, Fornbjörg Gísladótt-
ir, hefði handtekið tvo menn með
aðstoð tólf ára stúlku og tíkar-
innar Tinnu sem ætti að gjóta
eftir viku.
Við fengum svo verðlaun.
Langamma fékk elliverðlaunin.
Ég fékk barnaverðlaunin og
Tinna, sem kom tiplandi með
átta hvolpa á eftir sér, fékk gælu-
dýraverðlaunin.
(Höfundur fékk aukaviðurkenningu
fyrir þessa sögu í smásagnakeppni Æsk-
unnar, Barnaritstjórnar Ríkisútvarps-
ins og Flugleiða 1991)
4 0 Æ S K A N