Æskan - 01.10.1992, Blaðsíða 44

INNILOKAÐIR
t Tnuönöiiui^itl)ú*oi
eftir Ara Pálmar
0ögtt(oíi
fens er erm að leita fóður síns
í hinu hrceðilega draugahúsi.
Kán vinur hans heíur sogast inn
í Afturgöngustorminn. En eftir
langa göngu hittir hann annan
dreng. Hann grípur tram í þeg-
ar Jens segir honum sögu sína:
„Ég mætti manni að nafni
Sveinn Jóhannesson fyrir
nokkrum dögum. Hann sagðist
vera að leita sonar síns, Jens. Ert
þú hann?"
„Jd! Veistu hvert pabbi ætlaði
að fara?"
„Hann hélt nú bara út í óviss-
una."
Drengurinn skýrði íyrir Jens af
hverju hann væri enn d lífi þó
að klukkan væri orðin tólf.
„Hér inni er engin stjórn d tím-
anum. Klukkan er níu. Þú dtt
enn þrjdr stundir til stefnu."
Drengurinn hét Guðmundur.
Hann sagði að Jens skyldi kalla
sig Gumma. Þeir lögðu af stað
saman. Eftir að hafa verið lengi
d ferð komu þeir að hurð sem
Gummi sagði að væri að Vofu-
túni.
„Ég hef fariö hér í gegn dður.
Það var hættuleg ferð. Þar voru
ótal margar hættulegar vofur
sem fóru inn í höfuðið ú fólki og
nöguðu heilann í því. Ég komst
naumlega að hliðinu að Óska-
stað. Þd mætti Afturgöngustorm-
urinn mér."
„Við munum komast yfir
Vofutún til Óskastaðar," sagði
Jens.
„Leggjum þd af stað. Við höf-
um ekki nema húlfa klukku-
stund til stefnu."
Þeir stigu d fótstig við hurðina.
Hún opnaðist. Strdkamir gengu
inn. Þarna var þd risastórt tún.
Það var ekki eins grænt og heima
d Brekku. Það var nefnilega
grdtt.
„Ég sé engar vofur," sagði Jens
hdtt.
„Uss, vofurnar eru ósýnilegar.
Vonandi hafa þær ekki heyrt í
þér," sagði Gummi.
En vofurnar höfðu heyrt í
þeim. Eftir skamma stund voru
þær komnar.Drengirnir vissu
ekki um þær og héldu dfram eins
og ekkert hefði í skorist. En
skyndilega rak Gummi upp mik-
ið öskur og féll til jarðar. Vofurn-
ar höfðu farið inn í höfuðið d
honum. Hann leystist upp og
varð að vofu.
Jens hafði þó myndina til að
vernda sig. En hvað var þetta?
Myndin var ekki d sínum stað ...
5. hnfli
Ctuent cttbnlah
Jens tók til fótanna. Vofurnar
ndlguðust hann sífellt. Hann
hafði ekkert til að verjast með.
Þær myndu breyta honum í vofu.
En allt í einu var hann kom-
inn að hliðinu. Hvað var að ger-
ast? Einhver, sem var d Óskastað,
hlaut að vera að hjdlpa honum.
En hver?
Hann klifraði upp hliðið eins
og óður maður. Vofurnar voru
nær honum en nokkru sinni fýrr.
Jens stökk yfir hliðið. Hann var
hólpinn. Hann leit d klukkuna
og sd að hana vantaði eina mín-
útu í tólf. Næði hann - eða fær-
ust þeir bdðir, hann og pabbi
hans?
Hann tók sprettinn að Óska-
brunninum - og sd föður sinn
bíða sín þar. Hann hafði fundið
föður sinn, Svein Jóhannesson,
manninn sem hann hafði lengi
langað til að sjd. Hann hafði
ferðast um Dauðadraugahús og
oft lent í lífshdska til að finna
þennan mann.
Jens hljóp upp í fangið d föð-
ur sínum og faðir hans tók hon-
um tveim höndum.
„Ég hélt að ég ætti aldrei eftir
að sjd þig framar. Varst þú ekki
hræddur?" spurbi Jens.
„Nei, hræddur var ég ekki. Ég
bjóst við þér allan tímann."
„Hvernig gastu vitað að ég
kæmi?" spurði Jens hissa.
„Ég óskaði mér þess að þú
fyndir mig," sagði faðir hans.
„Af hverju fórust Kdri og
Gummi þd?"
„Komstu með einhvern með
4 8 Æ S K A N