Valsblaðið - 01.05.1989, Síða 17

fór allt í hönk og við töpuðum okkar fyrsta
leik.”
Sævar lék sinn fyrsta meistaraflokksleik
með Val gegn Víkingi á gamla góða Melavell-
inum vorið 1978 í Reykjavíkurmótinu. „Arn-
ór Guðjohnsen lék þarna sömuleiðis sinn
fyrsta meistaraflokksleik og fékk ég það hlut-
verk í leiknum að gæta hans. Ég man að ég
fórnaði mér gjörsamlega í leikinn og var flak-
andi sár á eftir. Víkingur vann leikinn 1:0.”
Sævar lék alla leik Vals sumarið 1978 sem
er eitt eftirminnilegasta sumar meistara-
flokks Vals frá upphafi. Af 18 leikjum á ís-
landsmótinu unnust allir nema einn sem end-
aði með jafntefli. Þess má til gamans geta að
Sævar hefur á sinum 12 ára ferli nteð meist-
araflokki Vals aldrei upplifað það að sitja á
varamannabekk.
52 landsleikir
að baki.
Frá því að Sævar lék sinn fyrsta meistara-
flokksleik vorið 1978 hefur hann klæðst Vals-
treyjunni um 200 sinnum en hann hefur leikið
sem atvinnumaður stóran hluta knattspyrnu-
ferils síns. Hann lék sinn fyrsta landsleik
1980, gegn Wales og eru landsleikirnir orðnir
samtals 52. Sævar var kjörinn knattspyrnu-
maður Valsárin 1985 og 1988. Hann var kjör-
inn knattspyrnumaður ársins af KSÍ árið
1988 en 11 árum áður besti leikmaður 2.
flokks Vals.
„byrirgefðu, má ég aðeins!” Sævar og Guð-
mundur Þorbjörnsson í hita leiksins.
.* ic. ín :ku* S.v A.MK'JI

Sævar í leik með Cercle Briigge í Belgiu.
Um haustið 1982 fékk Sævar tilboð um að
gerast atvinnumaður hjá 1. deildarliðinu
Cercle Briigge í Belgíu og sló Sævar til. Þess
má til gamans geta að á sama tíma gerðist
Lárus Guðmundsson leikmaður með Water-
schei í Belgíu. „Mér gekk brösulega í byrjun
hjá Briigge því ég var í lítilli æfingu. Það sem
bjargaði mér eiginlega var að þjálfarinn hafði
trú á mér og lét mig leika alla leikina til að
koma mér í almennilegt keppnisform;’ Sævar
lék í Belgíu til vorsins 1985 en þá kom hann
heim og vann eitt stykki íslandsmeistaratitil
með Val. „Ég var orðinn þreyttur á metnaðar-
leysinu hjá Briigge og langaði að breyta til.”
Sævar lék aðeins eitt sumar með Val, fór þá
til Noregs og lék við hlið félaga síns, Bjarna
Sigurðssonar, landsliðsmarkvarðar, hjá
Brann í Bergen og liðið sigraði í 2. deildinni
þar. Til gamans má geta þess að Sævar skor-
aði þrennu í einum leik með Brann en það var
í 5:1 sigri liðsins í deildinni. Öll mörkin komu
á 19 mínútna kafla. Sumarið 1987 varð Sævar
svo íslandsmeistari með Val og ári síðar bik-
armeistari. Þá um haustið hélt hann til Sviss
og lék í 6 mánuði með Solothurn í 2. deild en
þegar liðið féll snéri hann aftur til félaganna
heima á íslandi”
— Sævar, hvernig upplifðir þú þig sem at-
vinnuknattspyrnumann?
„Atvinnumennska í knattspyrnu er ekki
ólík því sem gengur og gerist í hinu daglega
lífið — það er gaman þegar vel gengur en
hundleiðinlegt þegar illa gengur. Atvinnu-
mennska er lýjandi starf og maður fær sig oft
fullsaddan. Þess vegna fannst mér ágætt að
koma heim annað slagið og breyta til. Maður
verður að vera í góðu andlegu jafnvægi til
þess að spjara sig vel í atvinnumennsku því
það skiptir ekki síður máli en knattspyrnuleg-
ir hæfileikar. Lífinu úti fylgir mikil pressa og
það kostar oft hörð átök að komast heillút úr
þessu.”
— Margir halda því fram að þú sér einn af
fáum íslenskum knattspyrnumönnum sem
hafa tekið verulegum framförum á erlendri
grund. Hvað veldur því?
„Ég tel að það hafi hjálpað mér mikið að
hafa ekki farið út í atvinnumennsku sem ein-
hver strákhvolpur. Ég var búinn að þroskast
töluvert áður en ég fór út. Eflaust hefði ég
tekið boði um að halda utan ef ég hefði fengið
það fyrr en eftirá að hyggja hefði það ekki
verið ráðlegt. í fótboltanum er þetta bara
spurning um það hvað þú ætlar þér sjálfur.
Það kemur þér engin til bjargar. Ég hafði
mikinn metnað fyrir því að standa mig og
lagði mig fram samkvæmt því. Talandi um þá
sem fara í atvinnumennsku er alveg sorglegt
að sjá suma góða leikmenn verða bara sterka
og kraftmikla við það að leika erlendis. Þeir
hafa bætt við sig styrk og krafti og litlu meira.
Mér finnst vanta allt hugmyndaflug í sam-
bandi við knattspyrnuna hjá þeim. Það, sem
hefur einkennt þá stráka sem leika erlendis, er
rétt hugarfar, styrkur og kraftur. Það er í
sjálfu sér gott svo langt sem það nær!’
Allt var
1. flokks
í Sviss
— í hvaða landi leið þér best án tillits til
fótboltans?
„Tvímælalaust í Sviss. Þó kunni ég vel við
mig í Brúgge, það var góð og falleg boig en
mér fannst best að búa í Sviss. Mér fannst
sömuleiðis fólkið og „standardinn” þar
hærri en annars staðar. Ef liðið, sem ég lék
með hefði ekki fallið, hefði ég örugglega leik-
ið þar áfram. Það sorglega var að við féllum
á aðeins einu marki. ekki bara á fæstum stig-
um. Allar aðstæður í Sviss eru fyrsta flokks,
vellirnir og allt sem viökemur fótbolta.”
17