Valsblaðið - 01.05.1989, Side 53

HVER ER VALSMAÐURINN ?
„HLÍÐARENDI VERÐUR
AÐ VERA MIÐPUNKTUR
í STÆRSTU ÚTIVISTAR-
KEÐJU REYKJAVÍKUR“
Þegar rætt er við Pétur Sveinbjárnarson
um knattspyrnufélagið Val og allt sem að fé-
laginu lýtur kemst maður fljótt á snoðir um
eitt. Pétur lifir fyrir Val og hann myndi deyja
fyrir Val. Aðdáun hans og umhyggja fyrir fé-
laginu, sögu þess, félagsmönnum og öðru
sem því tengist nær engu tali. Hann hrífur
nærstadda með þegar félagið ber á góma og
manni finnst það vera ákveðin forréttindi að
vera Valsmaður eftir að hafa hlustað á Pétur
tala í einlægni um Val.
Pétur er fæddur í Reykjavík og hóf lífið í
Vesturbænum, rétt eins og Valur — eins ná-
lægt uppruna Vals og hugsast gat — á Suður-
götunni þar sem fyrsti knattspyrnuvöllur Vals
var. Foreldrar Péturs hétu Sveinbjöm Tím-
óteusson og Guðrún Pétursdóttir. Þegar
hann var fjögurra ára gamall flutti hann í
Hlíðarnar sem þá voru að byggjast upp.
„Beint á móti húsinu okkar í Drápuhlíðinni
var barnaleikvöllur sem var notaður sem
sparkvöllur og hann var sá eini í hverfinu.
Það voru því mikil forréttindi að hafa aðgang
að slíkum velli. Á þessum tíma var mikill
fjöldi barna í Hlíðunum og það var í raun
Breiðholt okkar tíma.”
Haustið 1949 var fyrsti knattspyrnuvöllur-
inn á Hlíðarenda tekinn í notkun en þá var
Pétur fjögurra ára gamall. „Mér er það mjög
minnisstætt hvernig inntökubeiðnin í Val var.
Á þessum tíma þurfti að ganga formlega í fé-
lagið til þess að fá að æfa og þurfti undir-
skrift foreldra. Ég var að verða sex ára þegar
ég gekk í Val og þá fékk ég mitt fyrsta opin-
bera plagg. Ég hljóp heim með það, eins og ég
væri með stórfé á milli handanna, beint inn í
eldhús og sagði: „Mamma þú átt að skrifa
hérna undir.”
Eftir að móðir Péturs inniritaði hann í Val
dyaldi hann næsta áratuginn á Hlíðarenda.
„Frá aprílbyrjun til septemberloka var ég nið-
Pétur á uppeldisstöðvum sínum — á Hliðarenda.
ur á Valsvelli frá morgni til kvölds. Ég neitaði
að fara í sveit. Valsvöllurinn var mitt heimili
svo og fjölda annarra stráka. Við vissum ekki
hvað matmálstími var á þessum árum!’
Pétur keppti sinn fyrsta opinbera leik sjö
ára gamall en þá var 4. flokkur yngsti keppn-
isflokkur Vals. Pétur var nokkuð yngri en
flestir leikmenn flokksins og hann hóf feril-
inn í ruslinu — 4. C. Þegar Pétur var á aldrin-
um átta til tólf ára leið hann miklar kvalir eft-
ir æfingar því hann var með flatfót og það
hafði ýmsar aukaverkanir í för með sér. „Þeg-
ar ég var búinn að vera í fótboltann allan dag-
inn kom ég heim og var sárkvalinn. Mig
verkjaði alltaf í fæturna eftir mikið álag en
mamma klippti út stykki sem hún bleytti og
hafði ískalt og vafði því svo um fæturnar upp
að hnjám. Ég átti margar andvökunætur á
þessum árum vegna verkja en strax næsta
morgun var maður rokinn af stað aftur. Þessi
ár i Val voru stórkostleg, sem og allur sá tími
sem ég hef verið í nálægð félagsins!’
Lífið var fótbolti hjá Pétri á unga aldri og
skólanum var sinnt þegar tími gafst til. „Á
þessum árum höfðum við góðu liði á að skipa
og minn árgangur varð íslandsmeistari í 3. og
4. flokki. Af þeim strákum sem héldu áfram
í boltanum má nefna Hermann Gunnarsson
og Bergsvein Alfonsson. Við þrír lékum ávallt
saman í fremstu víglínu, vorum tríó, og upp-
skárum ríkulega. Þeir þjálfararsem eru hvað
eftirminnilegastir frá þessum árum eru
Haukur Gíslason og Murdo McDougall en
hann var oft kallaður Murdo Mac-túkall.
Þessir tveir menn voru frábærir þjálfarar og
það var svo ánægjulegt hversu mikið þeir
gáfu af sjálfum sér til okkar. Það þótti voða-
lega fínt að hafa erlendan stórþjálfara í yngri
flokkunum og við hentum oft gaman að því
hversu lítill Murdo var því hann týndist oft í
strákahópnum!’
Eins og áður sagði var Pétur Sveinbjarnar-
son fyrsti Gulldrengur Vals en til þess að
hljóta nafnbótina varð viðkomandi að leysa
fjölmargar knattþrautir sem KSÍ stóð fyrir.
„Þetta var gífurlegt metnaðarmál í öllum fé-
lögum um land allt” segir Pétur og lifir sig
inn í endurminninguna. „Fyrsti Gulldrengur
íslands var Þórólfur Beck. Það var ákaflega
stór atburður í lífinu að vera sæmdur gull-
53