Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1918, Blaðsíða 31

ALMANAK 1918
27
anda að heiti. En hann svaraði: “Legíó heiti eg, af því
* að vér erum inargir.” l>að var þessi Legíó, sem bað um
að mega fara í svínin, og ]jað íekk hann. En Legíó er
ekki úr sögunni. Hann lifir enn. Legíó er hinn óhreini
andi, sem púkkar upp á fjöldann, höfðatöluna, meiri-
liiutavizkuna, aldarandann, tízkuna. L>að er hann, sem
vill stepypa alia í sama mótinu, þola engum að hugsa,
tala, lifa og láta öðruvísi en allur almenningur. Legíó
er fjandi alls þess, sem frumlegt er, allra þeirra, sem ekki
vilja “binda bagga sína sömu hnútum og samferðaanenn”.
I.egíó leitar á hvern mann og margir eru þunglega haldn-
ir af honum. Hann er því magnaðri sem þéttbýlið er
meira. En uppi á öræfum má hann sín einiskis. Þar
ræður hinn hreini andi einverunnar, víðáttunnar, andi
frjálsra ferða. Lar er einstaklingurinn veginn á sína
eðlisvog. Grösin, sem þar gróa, eru landnemar. Þau
byggja ekki í skjóli annara. Þau festa rætur í sandinum
upp á sína ábyrgð, lifa eftir eðlislögum sínum af eigin
ramleik, i'frjálsri samvinnu við sólina, regnið og blæinn.
Þess vegna er þar einkennilegur ilmur úr grasi. Þar og
finnur andi inannsins sjálfan sig, þar stillast strengir
» lians í samræmi við náttúruna. Þess vegna eru orð
Grettis svo djúpúðug. Skáld öræfanna er
“haralymdur
hlákuvindur —
liöfundur sem engan stælir,
sitt í eigin orðum mælir
livað sem ihugsar tún og tindur —
starfar, stundar,
straums og grundar
öflin leysa úr ísa-tjóðri,
opna dyrnar fyrir gróðri,
rumska því sem bundið blundar.”
Eg sé ekki betur, en að þetta sé lýsing á heiðursgestinum
okkar. Og hafi andi öræfanna nokkurn tíma orðið hoid
og búið með oss, þá situr hann nú liérna. Stephan G.
Stepliansson er í mínum augum dularfylsta fyrirbrigðiö
í íslenzkuin skáldskap. Hann er, eins og eg benti á áðan,
uppalinn á tveimur eyðikotum, sem nú eru, og hefir víst
okki farið víða um þe.ta iand. Hann hefir aldrei gengið
% á neinn skóla. Hann hefir alia æfi unnið hörðum hönd_
um fyrir sér og sínum. Hann fer héðan tvítugur og nem-
ur land í annari iheimsálfu, ekki einu sinni, heldur
þrisvar. Þrisvar hefir hann tekið nýtt land til ræktun-
ar, rutt mörkina og lagt land undir plóg. Slíkt gerir
enginn nema sá, sem fæddur er landnámsmaður, forustu-
mað'Ur, sem alt af þorir að ríða á vaðið undan öðrum og