Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1918, Blaðsíða 66

ÓLAFUR S. XHORGEIRSSON
58
Og hann hefir yngst ó. heimferð sinni, sem hann vott-
ar í kvæði iþví, er birtist 1 “Isafold” 1 dag:
“Hverf lm lieim! Og þú munt aftur yngjast
orku, er lyftir hverri fjöður liátt.”
Sést j>etba og ljóslega á kvæðum, er liann hefir ort
liér iieirna í sumar. 3?au eru liprari, léttari og varmari
en kvæði, er eg hefi séð efcir hann á stangli, síðan “And-
vökur” komu út. Einkum liefir hann ort stórfagurc
kvæði um Geysi og uni æskusveit sína Skagafjörð. 3>á er
og les ljóð hans um fjörðinn lians fagra, finst ínér sem
andi framliðins nian.ns, er dáinn er fyrir hálfri eða lieilii
öld, iíði í sumarhlæ yfir æskuscöðvar sínar og sveit,
minnist bjartra bernskustunda í mel og mó, og manna, er
gerðu vel tii hans, komi á kirkjustaðinn, ]>ar sem liann
var íermdur, rifji ]>ar upp atvik og leika fiá jieim tímum
og virði fyrir sér niðja samtíðarmanna sinna og sveit-
unga. Eáir gestir hafa goldið fagurlegar beina en hann
með kvæðum sínurn.
Og sama var að kynnast honum. Sumir rithöfundar
barma sér yfir l>ví, að ]>eim hafi brugðist' vonir sínar, er
l>eir kyntust ein'hverjum frægum manni, er ]>eir dáðust
að.—svo liefir ekki farið fyrir okkur hér auscan liafs, er
komist ihöfum í kunningsskap við skáldið. Við höfum
óvíða komið að tómum kofunum ]>já lionum. Svo margt
hefir hann lesið, tekið eftir og liugsað um. Sbeinhissa
Jiefi eg oft orðíð á, live ]>aulkunnugur hann er hér heima.
Áttliag.ar okkar Step'hans eru grannsveitir, svo að eg
]>ekki nokkuð af raun eða afspurn ýmisa, er hann ]>ckti
hér heimia í æsku og iflestir eru nú dánir. Og ailia mest
liefir mig furðað á, ihve gerla liann, maður búsetiur úti
í yzta vestri, hefir vitað um hagi þeirra, raunir og breyt-
ingar á skaplyndi þeirra síðan hann fór. l?að er eins og
hrafnar Óðins liafi flogið fyrir hann austur yfir hafið
mikla, hafi njósnað fyrir hann um smátt og stórt og sagt
lionum gerla, 'hvers þeir urðu vfsari, er þeir komu úr
Austurvegi og hann slðan numið öll tíðindin. Hann
hefir æ verið okkur liinn mesti aufúsugestur, viðræður
hans skemtiiegar og fróðlegar, viðmót lians alúðlegt og
fas 'hans viðfeldið, laust við alt yfiriæti og tildur. Hann
virðist nú mesti rósemdannaður í skapi, líkist að því
ieyti öðru íslenzku skáldi, frægu á sinni tíð, Sighvati
I>órðarsyni. Hann ver skoðanir sínar með stillingu og
festu, en þýtur ekki upp, þó að honum sé andmælt, sem
dæmin gerast um sum skáld.
------ í eftirmæium og æfisögum nafnkunma manna er
það einatt kallað merki manngildis þeirra, er þeir hafa