Afturelding - 01.01.1983, Blaðsíða 3

dyrunum svo börnin heyrðu ekki
til mín, samt sem áður vöknuðu
þau. Við hjónin eigum þrjá upp-
komna syni. Bæði þeir og mað-
urinn minn hafa sýnt mér frá-
bæra umönnun.
Ég var orðin 39 kíló að þyngd
°g gat ekki borðað annað en
hafraseyði. Læknarnir gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð, en ekkert
gagnaði. Það benti allt til þess að
ég yrði að fara á sjúkrahús.
Kvöld nokkurt tók ég meira
>nn af sterkum töflum en venja
var og fór á samkomu í söfnuð-
'num mínum. í neyð minni
hrópaði ég til Guðs: „Ég orka
þetta ekki lengur." En það skeði
nokkuð merkilegt. Ég heyrði
rödd segja: „í kvöld skalt þú fara
fram til fyrirbæna.“ Ég gerði svo,
eftir samkomuna. Forstöðumað-
Ur safnaðarins og öldungarnir
•ögðu hendur yfir mig og báðu. Á
sama augnabliki hurfu allir
verkir.
Fékk fullvissu
Daginn eftir sat ég og las í
Biblíunni um konuna, sem hafði
haft blóðlát í 12 ár og sem lækn-
aðist er hún snerti við klæðafaldi
•Jesú. Ég fann að þetta var kveðja
hl mín: „Vesla, trú þín hefur
frelsað þig, rís upp og ver heil-
brigð frá því sem þjakar þig.“
Frá þeirri stundu var ég viss
Um að Drottinn mundi reisa mig
UPP frá hjólastólnum. Hvern dag,
naestu fimm ár, lifði ég í eftir-
væntingu. Mun þetta ske í dag?
í*ú ert læknuð
• marsmánuði 1982, stóð til að
hafa raðsamkomur í söfnuði
mínurn í Álaborg og blindi trú-
hoðinn, Rolf Karlsson, átti að
Predika í þrjú kvöld. Þetta hafði
verið vandlega undirbúið, en
n°hkrum vikum áður en sam-
komurnar áttu að hefjast, dó
Rolf. Það var boðað til sérstaks
safnaðarfundar. Áttum við að
aflýsa samkomunum. „Nei,“
sagði forstöðumaðurinn okkar.
„Við höfuni samkomur engu að
síður— og við biðjum fyrir sjúk-
um eins og áætlað var.“
Og þannig varð það.
Ég er í söngkór safnaðarins og
sat í hjólastól á ræðupallinum.
Fyrsta kvöldið komu margir til
að biðja fyrir mér, en án þess að
nokkuð skeði. Næsta kvöld varég
á sama stað. margir komu fram til
að láta biðja fyrir sér og á meðan
söng kórinn nokkra söngva, en
rödd mín brast og ég kom ekki
upp nokkrum tón. Þess í stað sat
ég og bað fyrir öðrum að Guð
mætti lækna þá. Að lokum ákvað
ég að „aka“ til hinna. En einmitt
á þeirri stundu sem ég losaði um
bremsuna á hjólastólnum, tók ég
að skjálfa ógurlega. Það byrjaði i
handleggjunum og leiddi niður í
fætur. Þeir sem stóðu næst mér
héldu að nú væri ég að deyja. í
nokkrar mínútur var ég í allt
öðrum heimi. Þegar ég kom til
sjálfrar mín á nýjan leik, stóð
forstöðumaðurinn við hlið mér
og hélt í hönd mína. „Þú ert
læknuð,“ hljómaði í eyrum mín-
um. Ég reis upp og fór að ganga
fram og aftur og hélt í hönd for-
stöðumannsins. Ég sem hafði
ekki stigið eitt skref í 14 ár. Fætur
mínir höfðu verið lamaðir að
tveim þriðja hluta. Andlit mitt
hafði líka verið lamað öðru
megin. Nú var öll lömun burt
tekin.
Fullkomið verk
í rauninni hefði ég átt að læra
að ganga á nýjan leik, en fæturnir
höfðu fullan styr.kleika, og ég
gekk eins og ég hmðÉáðúr gert á
mínum yngri ^rifm.. Og síðan
hefur allt horft til 'bétri vegar.
S
Nýlega gekk ég 15 kílómetra án
þess að finna til þreytu. Drottinn
hefur unnið fullkomið verk, segir
Vesla brosandi.
„Hefur þú látið lækna rann-
saka þig?“
— Ég hafði fyrst samband við
heimilislækninn minn. Hann var
nærri búinn að fá taugaáfall.
„Þetta er meira en kraftaverk!“
sagði hann. Seinna fór ég til sér-
fræðings. Hann sagði: „Heimil-
islæknirinn þinn hringdi til mín
og sagði að sér hefði stórbrugðið
og nærri fengið áfall.“
„Hvað varð um hjólastólinn?“
— Það er langt síðan honum
var skilað aftur til Hjálpartækja-
bankans. í heildina hef ég útslitið
fjórum hjólastólum.
Þýtt: Garðar Loftsson