Afturelding - 01.01.1983, Blaðsíða 7

n
10ár
frá Eyjagosi
Þeir atburðir eru ennþá í
fersku minni og munu aldrei
gleymast þeim er eignuðust þær
reynslur, er gosinu fylgdu.
Ymislegt er snertir gosið, beint
°g óbeint kemur fram í hugann.
Eftirfarandi frásögn á fullkom-
lega rétt á að gleymast ekki.
Sá er þetta ritar hafði nokkru
tyrir gos flutt frá Eyjum, til ann-
arra starfa í Reykjavík. Öll sam-
fenging við Eyjar var fersk og
eðlileg.
Nokkru fyrir jól árið 1972,
hringir landssíminn og er Skúli
Theodórsson, trésmíðameistari,
^jallagarpur og fjáreigandi, í hin-
Ufn enda símans. Erindi hans við
mrg var að bjóða mér þrjá
k'ndaskrokka til kaups. Voru
Þetta mikil föll, tveir sauðir fimm
vetra og einn hrútur þriggja
vetra. Verð og greiðsluskilmálar
voru hagstæðir, eins og Skúla var
von og vísa, en allt þetta kjöt,
n°kkuð á annaðhundrað kíló,
nvernig ættum við að torga því.
3ar sem ég held á símtólinu við
eyra mér, finnst mér afdráttar-
aust, að ég eigi að taka kjötið.
Njötið var keypt og flutt um borð
1 Herjólf, þar sem Bogi Einarsson
^ar skipstjóri. Um morguninn,
begar skipið kom, þá gat ég ekki
°mið kjötinu fyrir í bíl, sem ég
al1* ba> fékk ég Sigurð Arngríms-
s°n sem er núverandi sóknar-
Prestur j Hrísey, til að sækja
Jötið, en hann átti þá aftur-
yggðan station bíl. Kjötinu var
öllu keyrt í reyk, þar sem það
fékk söltun og aðra meðferð, við
tilbúning hangikjöts.
Kjötiðnaðarmennimir dáðu
þessi föll og kváðust naumast
hafa séð önnur eins. Kjötið var
svo tilbúið á nýju ári. Kom ég því
í geymslu og var raunar í hálf-
gerðum vandræðum með þetta.
Kona mín sem er búkona mikil,
vissi ennþá ekkert um þetta. Ég
var fyrirfram viss um að henni
fyndist þetta alltof langt gengið í
kjötkaupum.
Að morgni 23. janúar 1973 eru
allt í einu komnir 20 manns frá
Eyjum í heimili okkar. Var þetta
fólk sem hraktist undan gosinu,
fjölskyldumeðlimir, ættingjar og
aðrir vinir. Það var nú engin
spurning um kjötið góða. Nóg
var til. Þessi blessaða gjöf var nú
óspart notuð fyrir gangandi og
gesti. Innan 7 vikna þá var það
allt búið og uppétið.
Vitanlega fékk konan mín að
vita um tilkomu alls þessa kjöts,
því ekki stóð á henni að matreiða
það og bera á borð.
Ýmsar hugrenningar koma í
hugann, gagnvart þessum at-
burði. Var hér á ferð hulin forsjá?
Ekki er ég í nokkrum vafa um
það, hér var hönd Drottins á bak
við. Hann vissi um miklar þarfir
og fyllti þær af ríkdómi náðar
sinnar. Meðal þeirra er nutu
kjötsins, voru ung hjón með dæt-
ur sínar tvær. Kjör þeirra voru
svo bág, að þau bjuggu aðskilin í
sitthverri áttinni. Þau hjónin voru
vinnandi dugnaðarfólk og hurfu
frá nýlegri íbúð sinni í Eyjum.
Viðbrigði hrakninga þeirra voru
mikil, eins og fjölda annarra. Slík
saga verður aldrei skráð. Um há-
degi þennan dag, sem bar upp á
laugardag, hringir síminn og er
fasteignasali í símanum. Biður
hann mig um persónulegan
greiða. Fólst hann í akstri, ca. 70
km leið fram og aftur. Gat ég
orðið við beiðninni og tók hjónin
úr Eyjum með. Um kvöldið
þennan sama dag, voru hjónin
orðin eigendur á mjög góðri
íbúð, að vísu á pappírum, með
útborgunargreiðslu.
Þegar þetta er ritað 10 árum
eftir gos, búa þau hjónin þar
ennþá og ástæðulaust er að skipta
um húspláss.
Þannig komu fyrir atburðir,
sem mitt í sárustu þrengingu,
óvissu og neyð, gefa tilefni til
þakkargjörðar til Drottins, fyrir
forsjá hans og fyrirhyggju.
Ritstjórinn.
Einar J. Gislason er
forstöðumaður Hvíta-
sunnusafnaðaríns í
Reykjavík og hefur
gegnt því starfi frá 1.
október 1970. Fram að
þeim tíma, frá 1948,
gegndi hann forstöðu-
mannsstarfi í Betel,
Vestmannaeyjum. Hann lauk námi frá Bibliu-
skóla i Sviþjóð og hefur mikið unnið að krísti-
legu starfi, innanlands sem utan.