Afturelding - 01.01.1986, Blaðsíða 20
heimverunni og fengið nýtt
krullað barnshár, eftir það sem
ég missti við frumueitursgjöfina.
Það var því ekki furða að þau
nudduðu á sér augun, er þau sáu
mig. Gömlu konurnar á mark-
aðinum klöppuðu mér margar á
bakið. Það er merki um kær-
leika. Þeim hefði aldrei dottið í
hug að klappa mér á kinnina.
Samkvæmt þeirra siðum er höf-
uðið það æðsta og helgasta á
manninum og það er mjög nið-
urlægjandi að snerta höfuð ann-
ars manns.
Og ekki má gleyma „börnun-
um“ okkar hundrað og fjörutíu í
starfstöðinni! Það var stórkost-
legt að sjá hvernig börn sem
höfðu komið til okkar mögur og
vannærð, voru orðin heilbrigð
og spræk og tilbúin að gangast
undir próf í fyrsta bekk. Skóla-
slitin voru haldin í skólastofunni
og börnin höfðu prýtt hana með
lifandi blómum og ávöxtum.
Þau stóðu í röð, eins og perlur á
bandi og sungu. Börnin vögguðu
sér til hliðanna og lögðu litlu
hendurnar sínar saman, færðu
fingurgómana að enninu og
hneigðu sig tignarlega. í fyrst-
unni leið mér eins og risa innan
um thailensku börnin og ungl-
ingana. En ég átti eitthvað, sem
þau töldu mér til mikilla kosta,
ljósa húð og ljóst hár. Saman-
borið við hár þeirra var ég ljó-
shærð, eða rauðhærð eins og þau
sögðu.
Þegar þau vinna utandyra
sýnist manni þau pakka líkam-
anum inn í föt. Einkum á þetta
við um stúlkurnar. Þær veija
gjarnan stóru sjali um höfuðið,
svo rétt sér í augun. Þær eru í
langerma blússu og síðum sar-
ong, kjól, ofan á öllu saman situr
svo stráhattur með stórum börð-
um. Þau vilja ekkert síður en að
húðin dökkni meira en brýn þörf
krefur. Það skiptir engu þótt þau
þurfi að dúða sig svona í þrjátíu
stiga hita. Það er ekki að furða
þótt þeirn þyki vesturlandabúar
óskiljanlega skrýtnir, þegar þeir
leggjast í sólbað i bikini.
16. apríl 1983
Einn af hápunktum heim-
sóknar minnar til Thailands var
þegarég hitti söfnuðinn.
Gamlir og góðir vinir glöddust
yfir svari við öllum bænunum
um heilsu mér til handa og að ég
sneri aftur til þeirra. Nú var
haldin áhrifarík þakkargjörðar-
hátíð.
Þeir sem nýlega höfðu bæst í
hóp safnaðarmeðlima fögnuðu
ásamt hinum grónari í söfnuðin-
um. Einn þeirra hafði útbúið
chilisósu og færði mér að fagn-
aðargjöf. Hún var bragðsterk, en
virkilega góð. Annar hafði samið
söng. Hann las fyrir mig ritning-
arorð og lék undir lagið „Hátt
uppi á f]alli“ af segulbandi. Svo
söng hann fyrir mig sönginn.
Það er gott að Guð lítur ekki á
ytri umgjörð tilbeiðslu okkar
heldur á hjartað og hreinan til-
gang þess. Ég saknaði Paa-Jee
gömlu, hún hafði verið elst í
söfnuðinum. Hún var 64 ára
gömul, það er hár aldur í landi
þar sem meðalaldur er 40 ár.
Hún var dásamleg kona. Þegar
ég varð veik kom hún í heim-
sókn til mín og hafði með sér
poka með jurtum, í öðrum poka
hafði hún einskonar áburð úr
hunangi og jurtum. Mér mundi
batna af þessu, sagði hún. Þessi
lyf hafði hún notað alla ævi gegn
kvefi, magaverk, höfuðverk og
öllum öðrum kvillum. Hingað
til hafði þetta hjálpað henni,
enda vitnaði hár aldurinn um
kraft lyQanna. Nú ætlaði hún að
hjálpa mér að losna við krabba-
meinið.
-Og svo bið ég Guð um að lofa
þér að lifa, þangað til ungarnir
þínir eru orðnir stórir, sagði hún
og faðmaði mig.
Nokkrum mánuðum áður en
ég kom til baka, fékk Paa-Jee að
flytja heim til Guðs. Nú þurfti
hún ekki framar á kínverskum
jurtalyQum að halda. En hvað ég
saknaði hennar. Hún var nærri
blind, en í hvert skipti sem við
báðum saman heyrði ég blíðan
málróm hennar.
-Góði Guð, leyfðu mér að
halda það mikilli sjón að ég geti
lesið Orðið þitt.
Enn geymi ég kínversku jurt-
irnar hennar í plastpoka uppi í
skáp. Þær eru til minningar um
kæra gamla vinkonu.
í Thailandi er eftirsóknarvert
að vera gamall. Engin menntun
kemur í stað lífsreynslu, það hef-
ur austurlenska fólkið lært að
skilja. Hinir öldruðu eru mikils
metnir og börnin læra snemma
að þegja og hlusta þegar einhver
gamall tekur til máls. Þau læra
einnig að virða aldurinn, án til-
lits til þess hver hinn aldraði er.
Það er ekki aðeins að þau gefi
hinum öldruðu rúm. Þau skilja
að þeirra er þörf.
Það er ánægjulegt að sjá
hvernig lífið getur gengið fyrir
sig án kynslóðabils og átaka. Líf-
ið gengur svo eðlilega fyrir sig.
Ungi skógurinn nýtur góðs af
gömlu trjánum, sem standa
djúpum rótum, þegar stormur-
inn blæs. Ég spyr mig hvort Guð
hafi ekki notað sömu grundvall-
arreglu á öllum sviðum, þegar
hann skapaði heiminn.
Lífið gengur sinn gang, bara
að við séum ekki að fetta fingur
út í það. Efnishyggja og ágirnd
mannanna hefur eyðilagt svo
óskaplega mikið. í hvert skipti
sem ég kom heim frá Thailandi
þótti mér jafn sláandi að heyra