Afturelding - 01.01.1986, Blaðsíða 21

kvörtunar- og óánægjuraddirnar.
Kröfur án þess að nokkuð væri
látið á móti. Hér var einfaldlega
um rangt verðmætamat að ræða.
Samkvæmt þessu verðmætamati
teljast hinir öldruðu vera byrði á
samfélaginu og börnin standa í
vegi á framabrautinni. Mann-
gildið sekkur í haf nautnalífsins.
Hversu sjúk þarf menning Vest-
urlanda að verða, til að okkur
verði ljóst að öll höfum við
eitthvað að gefa öðrum? Að við
erum öll mikilvægir hlekkir í
stórri keðju.
Rétt áður en ég fór til Thai-
lands héldum við hátíð í söfnuð-
inum fyrir eldra fólkið. Það var
svo ánægjulegt að sjá alla þessa
gömlu vini. Kirkjan var fullsetin
af eftirlaunafólki. Ja, ekki aðeins
eftirlaunafólki, heldur sátu þeir
sem önnuðust hátíðina á þrem
fremstu bekkjunum. Við höfð-
um bakað allar bestu kökurnar
sem við kunnum, og okkur lang-
aði svo að gamla fólkið fengi að
linna að okkur þætti vænt um
það. Við sungum og þau sungu.
Við töluðum og þau töluðu.
Þetta varð tveggja tíma samveru-
stund og allir gáfu og þáðu. Ég
veit ekki hverjum fannst þau
auðgast meira. Ef til vill voru
það við hin yngri.
Konan, sem annaðist börnin
okkar meðan ég nú var í Thai-
landi, er 75 ára. Mér finnst ég
hafi ekkert að óttast varðandi
börnin. Hún hefur ef til vill ekki
sömu krafta og ég til að þvo og
skúra, en ég veit að hún gefur
börnunum tíma og veitir þeim
öryggi. Einmitt það sem þau
þarfnast þegar við Lars erum
bæði að heiman.
Elsta dóttir okkar er í níunda
bekk. I vetur var starfsvika, svo
bún gæti kynnst atvinnulífinu.
Hún gerði sér einhverjar hug-
myndir um að leggja stund á
hjúkrun, svo hún fékk að vinna á
langlegudeild á sjúkrahúsi. Eftir
tvo daga var hún uppgefin. Jú
hún varð lasin og þurfti að vera
heima, en ég hafði á tilfinning-
unni að hún væri sjúkari á sál en
líkama. Henni þykir vænt um
gamalt fólk og það sem hún varð
vitni að um meðhöndlun sjúkra
gamalmenna gerði að hún gaf öll
áform um hjúkrunarnám upp á
bátinn. í haust fór hún svo í fjöl-
brautarskóla og ætlar sér að
verða kennari.
Börnunum okkar þykir öllum
vænt um gamalt fólk. Ég veit
ekki hvort það er vegna þess að
þau kynntust aldrei öfum sínum
og ömmum. Er það ekki svo í líf-
inu að maður kann ekki að meta
það sem maður hefur átt fyrr en
maður hefur misst það?
25. apríl 1983
Þau höfðu ekki efni á að vera í
hjónabandi. Fyrir að skilja
áskotnuðust þeim um fjörutíu
þúsund krónur.
Ég las þetta í dagblaðinu í
morgun. En fáránlegt, hugsaði
ég í fyrstu, en eftir að ég hafði
lesið fréttina á enda skildi ég
boðskap hennar. Hér var um
það eitur að ræða, sem kallast
efnishyggja og það versta var að
þessi hræsni var framsett af
dagblaðsins hálfu, sem hin besta
lausn. En hvað um allt sem tap-
aðist? Allt sem lenti í neikvæða
dálkinum el’tir að hjúskapurinn
leystist upp? Hin efnislegu gæði
hafa sitt gildi, en þau eru ekki
allt.
20. maí 1983
Þegar ég sat hér í fyrra hugsaði
ég um hvort það yrði síðasta
sumarið mitt. Ég var ekki bitur.
Margir voru spyrjandi yfir því
hvers vegna einmitt ég hefði
fengið krabbamein. Ég spurði á
móti hvers vegna mér ætti að
vera hlíft, þegar svo margir aðrir
fengju krabbamein. Mér fannst
ég ekki vera í neinni sérstakri að-
stöðu, sem hlífði mér.
MARI LORNÉR
TIL
ÍSLANDS
Höfundur framhaldssögunnar
„Aftur til lífsins" er væntan-
legur til íslands í júní. Mari
Lornér mun tala á samkomum
í Reykjavík og e.t.v. víðar.
Nánari upplýsingar í síma
91-2 1111 og 91-2 07 35.