Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 8

Heilsufar kennara var afburðagott allan
októbermánuð. Eftir mánaðamótin þótti
nemendum fyllsta nauðsyn að losna við að
minnsta kosti eina kennslustund. Fóru
menn þá að gefa frá sér ýmis hljóð á skóla-
ganginum í von um að fá söngsal. Var sung-
ið í flest öllum frímínútum í fjóra daga,
og loks á föstudag ákváðu yfirvöld skólans
að veita söngsal, en þá voru flestir orðnir
raddlausir, svo að skólameistari tók það ráð
að lesa Einræður Starkarðar, nemendum
til heilsubótar.
7. nóvember gekkst ritnefnd Munins
fyrir fagnaðarsamkomu, vegna 47 ára af-
mælis rússnesku byltingarinnar. Samkom-
an var ekki fjölmenn, því að þar flutti
Pálmi Frímannsson frumsamda skennnti-
sögu og Haraldur Blöndal sá um spurninga-
þátt og brandaraframleiðslu. Síðan sungu
þeir Jóhann Daníelsson og Sigurður Svan-
bergsson tvísöng. Var söng þeirra að von-
um mjög vel tekið. Að því loknu upphófst
dansmennt, en um nægan hávaða sáu Lubb-
ar. Þess má og geta, að Hjálmar Freysteins-
son hlaut 1. verðlaun í botnasamkeppninni
i jDiiðja skipti í röð. Er það með skárri
tradisjónum hér í skóla, að Muninn skuli
ætíð veita Hjálmari þessi verðlaun.
Þriðjudaginn 10. nóvember dvöldu nem-
endur Samvinnukólans á Bifröst hér á Ak-
ureyri. Vegna komu þeirra hélt Huginn
dansleik í Sjálfstæðishúsinu og sóttu hana
nemendur beggja skólanna. Fór þar fram
spurningakeppni og mælskukeppni auk
og hefur ekki lengur rétt til að kalla sig
liomo sapiens.
Hvarvetna í kringum okkur sjáum við
líf og sköpun, hrörnun og dauða. Heims-
ríki rísa og falla, jafnvel heil stjórnarkerfi,
valdamenn korna og fara; margir skilja eft-
ir sig blóðug spor. Turnar rísa við torg, sig-
uimerki gnæfa við himin; einn góðan veð-
urdag hefur þetta kannski allt orðið eldi að
bráð eða er rústir einar. Maðurinn, þrár
hans og draumar, brambolt hans og her-
virki gleymist; sjálfur er hann dægurfluga
sem stormar tímans feykja burt út í enda-
lausa firð sem enginn þekkir. En manneðl-
ið er samt við sig, leit mannsins er eilíf; þrá
hans og leit eftir æðri markmiðum, fegurð,
sannleika, réttlæti, varir endalaust og list-
sköpun er sá farvegur sem þessi þrá fær
einkurn útrás í. Og þótt listaverkin sjálf
glatist, verði duft eitt og aska og nöfn
þeirra sem skópu þau falli í gleymsku, lif-
ir andinn, hann er ódauðlegur, hrósar sigri
yfir efninu. Þennan sannleik túlkar enginn
betur en Einar Benediktsson, og fer bezt á
að ljúka þessu sundurlausa spjalli með sí-
gildum orðum hans:
„Mást skal lína og litur, steinn skal eyðast,
listarneistinn í þeim skal ei deyðast.
Perlan ódauðlega í hugans hafi
hefjast skal af rústurn þjóða og landa.
Korni hel og kasti mold og grafi,
kvistist lífsins tré á dauðans arin,
sökkvi jarðarknörr í myrkva marinn,
myndasmíðar andans skulu standa.“
Gunnar Stefánsson.
36 MUNINN