Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 17

Sigurnæ áir
Ég átti einu sinni spegil. Það var ósköp
venjulegur spegill, lítill, en hann var mér
sem gullið Krösusi. Ég bar hann ávallt á
mér, og hvenær, sem færi gafst, speglaði ég
mig í honum og var alltaf jafn sæll og glað-
ur. Og alltaf varð ég hrifnari og hrifnari
af sjálfum mér og spegillinn mér kærari.
Svo var það einu sinni um vor. Jörðin
var nýkomin undan snjónum, og loftið óm-
aði af fuglasöng. Það er þannig á vorin, að
þá verður lífið svo dásamlegt. Hver hlutur
fyllist nýju fjöri. Jafnvel steinarnir, gráir
og kuldalegir, Ijóma af gieði og hjala hver
við annan.
Þessi dagur var óvenjufagur. Ég var á
gangi út með hlíð, og þá sá ég hana sitja á
steini og raula lagstúf fyrir munni sér.
Dökkt hár hennar bærðist fyrir andvaran-
um, og hún hringlaði steini í lófa sér. Hún
hafði farið úr skónum, og nú teygði hún
fæturna út á græna grundina.
Hún hætti að syngja, þegar hún sá mig;
þagði stundarkorn og virti mig fyrir sér.
„Sæll„“ sagði hún og henti völunni í
poll. „Ert þú úr skólanum?"
„Já,“ svaraði ég og hætti að spegla mig í
pollinum. „Ég var að ljúka prófum í dag.“
„Jæja, gekk þér ekki vel?“
Ég játti því, og svo töluðum við saman
um alla heima og geima. Hún sagðist vera
að austan og ætla í skólann næsta haust.
Og dagurinn leið, og fuglarnir hættu að
syngja. Kvöldsólin gyllti góðviðrisskýin,
sem lónuðu yfir fjöllunum, og varpaði bliki
á bát, sem var á leið yfir fjörðinn.
Ég fylgdi henni heim, og er ég hafði boð-
ið henni góða nótt, tók ég spegilinn.
„Jú, hún var áreiðanlega hrifin af mér.
Ég held ég fái mér bara pilsner.“
Svo gekk ég niður á Teríu og fékk mér
kaffibolla, því að enginn gat lánað mér fyr-
ir pilsner. Þannig eru vorin fyrir norðan.
Lífið er fullt af fyrirheitum og áformum
til að bæta heiminn, en vasarnir eru tómir.
Seinna um kvöldið, þegar ég var háttað-
ur og hafði stungið speglinum undir kodd-
ann, fór ég að hugsa um stúlkuna mína.
Litlu síðar sofnaði ég.
Daginn eftir sá ég hana aftur.
„Eigum við ekki að labba niður í fjöru?“
spurði ég.
„Jú, mér þykir svo gaman að fleyta kerl-
ingar.“
Það var sendlingur í fjörunni. Hann
tíndi maðka og speglaði sig í haffletinum.
Svo flaug hann burt. Uppi yfir bænum
hringsólaði flugvél og drunur hennar bár-
ust til okkar, þar sem við stóðum í flæðar-
málinu og horfðum út á pollinn. Gráleitur
reykur liðaðist upp með hlíðinni hinum
megin, og rann loks saman við tíbrána.
Við undum við fleytingarnar dágóða
stund. Loks hætti ég; hún var miklu slyng-
ari að fleyta kerlingar en ég.
„Eigum við ekki að koma?“ spurði ég og
tók í hönd henni.
„Jú,“ anzaði hún og hló. Hún hló eins
og ungar stúlkur gera, þegar þær finna yr-
irburði sína gagnvart manninum, sem þær
elska.
A leið okkar upp í bæ tókum við eftir
því, að farið var að skyggja. Við gengum
gegnum bæinn og horfðum á umferðina.
Einstaka sinnum vörpuðum við kveðju á
kunningja, annars töluðum við lítið. Okk-
ur var nós; að leiðast os; finna snertinsu
hvors annars,
„Þarna átti síra Matthías heima,“ sagði
ég svona til að segja eitthvað, þegar við
Framhald á bls. 57.
muninn 45