Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 13

DU
Síðastliðinn vetur var það einhvern tíma,
er rætt var um bekkjarferð V. bekkjar, að
einhver stakk upp á því, að farið yrði á vit
erlendra þjóða. Eftir nokkurt vafstur var
nefnd skipuð í málið samkvæmt gömlum
bekkjarsið, og skyldi hún einkum athuga,
hvert rnyndi verða ódýrast að fara. Brátt
komst nefndin að þeirri niðurstöðu, að hag-
kvæmast yrði að fara til Svíþjóðar og þá
með það í huga að endurgjalda heimsókn
lúðrasveitarinnar frá vinabænum Vásterás
vorið 1963.
Það fór reyndar ekki hjá því, að ýmsir
litu þessa fyrirætlun okkar hornauga og
þætti við koma lítt færandi hendi til
Vásterás, andstætt við lúðrasveitina, sem
hingað kom. Ekki skal þessu neitað. En
okkur, sem þá vorum í fimmta bekk, þótti
ekki líklegt, að síðar ætti eftir að koma í
M. A. bekkur, sem hefði nokkuð að ráði
betra lið hljómlistarmanna eða annarra
hæfileikamanna en við.
Okkur varð strax Ijóst, að ferðin yrði
dýr, enda þótt við þyrftum ekki að kosta
uppihald okkar úti. Bekkjarsjóðurinn var
hreint ekki gildur, en mjög var orðið álið-
ið vetrar. Við urðum því að hefjast handa
um fjársöfnun, og voru ýmis gróðafyrirtæki
sett á stofn. Þar varð þyngst á metunum
auglýsingablaðið „Spékoppar“, en einnig
má nefna dansleiki og síðast en ekki sízt
pylsurnar, sem höfðu yljað mörgum svöng-
um menntlingum um hjartaræturnar, a.
m. k. þær, sem ekki voru ofan af úr pott-
inum. Til greina kom einnig að halda
„kabarett“, en tíminn var orðinn of naum-
ur, þar sem slíkt krefst mikilla æfinga og
langs undirbúnings, en ég læt þessa getið
hér til ábendingar þeim, sem á eftir koma.
Margir voru þeir innan bekkjarins, sem
saman alla færustu lækna þína mér til
bjargar.
Ó! ef þú hefðir þroska til þess að skilja
það, sem ég hef skrifað, en þú kastað frá
þér í fávísi þinni. Þá væri þér borgið að
eilífu.
En nú er það um seinan, þú hlauzt þitt
tækifæri og misnotaðir það, nú verður þú
að taka afleiðingunum.
O þið miklu spámenn fortíðarinnar, nú
kem ég.
Ofurmennið er látið, vingjarnleg hjúkr-
unarkona gengur að sænginni, horfir á
þann, sem þar hvílir, og tautar fyrir munni
sér:
„Loksins hefur þessi vesalingur hlotið
hinn eilífa frið, vesalingur, sem gat ekki
skilið, að sá verður aldrei ofurmenni, sem
ekki getur staðið undir byrðum hversdags-
leikans."
Hún lýtur niður að líkinu og lokar aug-
um þess, sem eru full af fyrirlitningu á
mannlegri heimsku, breiðir hvítt lak yfir
ásjónuna og gengur síðan til dyra, um leið
os: hún heldur áfram að tala hálfhátt við
sjálfa sig.
„Þeir verða að öllum líkindum fegnir í
fæðingarsveit hans að losna við þennan
bagga, sem á þeim hefur hvílt síðustu tíu
ár.“
ratti.
muninn 41