Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 32

Sjónarmiö
Michael Zoshenco (1895—) er víðkunnur rúss-
neskur grínhöfundur. Hann hefur glöggt auga
fyrir skringilegum aðstæðum og næmt eyra fyrir
einkennilegum biæbrigðum málsins. Hann varð
fyrir ávítum árið 1943 vegna bernskuminninga
sinna „Þegar sólin kemur upp", og útgáfa þeirra
var stöðvuð. Smásagnasöfn hans eru allútbreidd
um hinn vestræna lieim.
Yegorka Glaskov ók mér frá Leskí- járn-
brautarstöðinni og við tókum tal saman.
„Jæja, er nú fólkið í þinni sveit stéttræk-
ið?“ spurði ég Yegorku.
„Fólkið?" sagði Yegorka. „Fólkið er stétt-
rækið. Því skyldi það ekki vera stéttrækið?“
„Og hvað um kvenfólkið?“
„Kvenfólkið? Kvenfólkið er stéttrækið
líka. Því skyldi það ekki vera stéttrækið?"
„Og þær eru margar — þær stéttræknu á
ég við?“
„O-æ, nógu margar,“ sagði Yegorka. En,
í hreinskilni sagt, þær eru ekki margar, en
of margar. Okkur ofbýður ekkert fjöldi
þeirra. Svona í það heila tekið eru þær
fremur fáar. Ein var í sveitinni. En við er-
um ekki vissir um hana heldur — ef til vil 1
er hún líka á förum?“
„Og hvað veldur?“
„Ja — humm,“ sagði Yegorka á báðum
áttum. „Maðurinn hennar er vitlaus.
Klópov Vasilí ívanich. Hann er óttalegur
drumbur. Að minnsta kosti lemur hann
hana með trjáhríslu.
Hann misþyrmir henni.“
„Svo — og hún — tekur hún því mögl-
unarlaust?“
„Hún Katrín? Hvort hún taki því mögl-
unarlaust. Hún svarar: „Þetta,“ segir hún,
„er óheilbrigt.“ „Þú,“ segir hún, „Vasilí
Jvanish ættir að gæta þín betur, þegar þú
sveiflar hríslunni." „Tímarnir,“ segir hún,
„hafa breytzt.“
„Hún ætti að segja ráðstjórninni frá
þessu."
„Já — því ekki það? Hún sagði ráðstjórn-
inni frá þessu. Þar sögðu þeir: „Það var
gott, kæra vinkona að þú komst. Segðii skil-
ið við þennan óþokka. „Kona góð,“ segja
þeir, „og þar með basta.“
Jæja — ekki vill hún það. „Ég ætla að
bíða,“ segir hún, „svolítið, vegna þess, að
ég hef engan áhuga á að skilja við hann.“
Eftir þetta þolir hún lengi við, en fer
síðan til bæjarins. Og nær í pillur. Eina
tekur hún sjálf, og aðra setur hún í mat-
inn hans. Hún hefur eitrað fyrir hann, og
hann ræðst á hana og lemur hana. Pillan
hefur engin áhrif á hann.
Þá gefur hún honum tvær og tekur tvær
sjálf. En ekkert gerist — og hann lemur
hana. Og þá tók hún sex í einu og valt um.
Steinlá. Hvílík mæða! Einmitt eina stétt-
rækna konan í sveitinni, sennilega að
deyja.“
„En hinar konurnar?“ spyr ég. „Eru þær
jafn lítilfjörlegar?"
„Hinar eru jafnvel enn þá lítilfjörlegri,“
sagði Yegorka. „Þær eru alltaf hálf sofandi.
Ein kærði manninn sinn fyrir réttinum eft-
ir rifrildi, og þeir velgdu honum undir
uggunum. Hann var alveg búinn að vera.
Fimm silfurrúblur — eða ]dú hættir að
þrasa — ræfillinn þinn..........Jæja, og nú
kveinar hún og kvartar? Með hverju á hún
að borga? Hvílíkt óstéttrækið fífl.... Og
önnur skildi. Bóndinn hennar er stór-
ánægður. Það er vetur, og hún sveltur.
Svona lítilfjörlegt fífl!“
„Þetta er slæmt,“ sagði ég.
60 MUNINN