Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 25

unum? Já, vegna þess að það er aðeins einn
heimur til. Hamingjan og fjarstæðan eru
bæði börn sömu jarðar. Þau eru óaðskiljan-
leg. En það táknar ekki, að hamingjan
hljóti að stafa af skilningi á hinu fjarstæða.
Alveg eins má segja, að fjarstæðukenndin
fæðist af hamingjunni. „Ég sé, að allt er
gott,“ segir Oidipus; þetta eru heilög orð,
sem bergmála í hinum ósiðaða og þrönga
heimi mannsins. Þau boða, að enn sé ekki
öll von úti. Þau stökkva á braut þeim guði,
sem komið hefur í heiminn af ófullnægðri
þrá mannsins og áhuga fyrir ónauðsynlegii
kvöl. Þau gera örlögin að mannlegu áhuga-
máli, sem mennirnir sjálfir verða að ráða
fram úr, og kippa í lag, þegar eitthvað er
að. Á þessu hvílir hin þögula gleði Sisyfos-
ar. Orlög hans tilheyra honum sjálfum.
Steinn hans er hans eigin steinn. Á þennan
hátt lætur hinn fjarstæði nraður alla hjá-
guði þegja, þegar hann lítur á sorg sína.
Heimurinn verður skyndilega rólegur aftur,
en frá jörðinni hljóma þúsundir radda, —
leyndardómsfuliar og torskildar kailandi
raddir, — eggjanir hvaðanæva. Þær eru sig-
urlaunin og hin nauðsynlega viðurkenning.
Sólin skín aðeins af og til, og nraður verður
að sætta sig við myrkrið. Hinn fjarstæði
maður segir já, og þess vegna lýkur erfið-
leikunum og baráttunni aldrei. Ef örlög
einstaklingsins eru til, eru engin æðri örlög
til, — að minnsta kosti engin örlög, sem hin-
unr fjarstæða manni finnast ekki hörð og
fyrirlitleg. Hins vegar veit hann, að hann
er sinn eiginn herra. Á því augnabliki, sem
maðurinn lítur á sitt eigið líf, líkt og Sisyfos
snýr sér að steininum, á því áhrifamikla
augnabliki, sér maðurinn fyrir sér röð af
sanrhengislausum atburðum, senr flétta ör-
lög hans, — sem eru gerð af lronum sjálf-
um, — sem aðeins eru tengd sarnan í minn-
ingunni, og sem brátt nrun Ijúka með
dauða hans. Hann er sannfærður um, að
allt nrannlegt er af mannlegunr uppruna.
Hann er blindur maður, sem þráir að fá
sjón, og sem veit, að nóttin tekur aldrei
Ritgerðarsamkeppni
Ritstjórn Munins lrefur ákveðið
að gangast fyrir ritgerðasamkeppni
og efnið er:
HLUTVERK BLAÐAÚTGÁFU
í MENNTASKÓLA.
Fyrstu verðlaun eru 800 kr.; önn-
ur verðlaun 500 kr. Dómnefnd
skipa íslenzkukennarar skólans þeir
Brynjólfur Sveinsson, Árni Krist-
jánsson og Gísli Jónsson ásamt
ábyrgðarmanni blaðsins, Friðriki
Þorvaldssyni og í samráði við rit-
stjórn. Skilafrestur er til 10. janú-
ar. Ritgerðum sé skilað undir dul-
nefni, en rétt nafn fylgi með í lok-
uðu umslagi.
Grípið nú pennann og látið
óhikað álit ykkar og skoðanir í ljós.
Ritstj.
enda. Hann er alltaf á leiðinni. Steinninn
heldur áfram að velta.
Ég yfirgef Sisyfos við rætur fjallsins. Mað-
ur tekur alltaf kross sinn upp aftur. Sisyfos
ber vitni um æðri trúmennsku, sem afneit-
ar guðunum og lyftir steininum. Og hann
lyftir steininum og viðurkennir, að allt sé
gott. Hinn húsbóndalausi alheimur virðist
honunr Irvorki ófrjór né tilgangslaus. Sér-
hvert granítkorn í steininum, lrver glitr-
andi málmsteinsarða í dimmu fjallinu,
mynda hver sinn heinr. Baráttan til að ná
upp á tindinn er nóg til að fylla eitt manns-
hjarta.
Maður hlýtur að ínrynda sér Sisyfos ham-
ingjusanran nrann. Þýtt: P. S.
MUNINN 53