Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 14

enga trú höfðu á því, að hægt yrði að fara
svona langt, en enginn lá á liði sínu af
þeirri ástæðu, því að sýnt þótti, að því
meira fé, sem safnað yrði, þeim mun
lengri gæti ferðin orðið, ef ferðast yrði
innanlands.
Draumurinn varð að veruleika, og
fimmtudaginn 28. maí lögðum við af stað
frá Akureyrarflugvelli. Þetta var reyndar
degi fyrr en áður hafði verið gert ráð fyrir
og þar af leiðandi misstum við af síðasta
prófinu okkar, en það varð að hafa það.
Leiðsögumenn okkar í ferðinni voru
skólameistari og frú og Steindór Steindórs-
son, og kunnum við þeim hina beztu þökk
fyrir samveruna.
Segir nú ekkert af ferðum okkar, fyrr en
við lentum í Svíþjóð í fögru veðri um 10
leytið að kvöldi. Þar tók Blásorkestern á
móti okkur ásamt ráðamönnum mennta-
skólans í Vasterás, Lároverkets. Þarna voru
leiknir þjóðsöngvar Svíþjóðar og Islands,
og við sungum Jojóðsöng Svía. Einnig voru
flutt kveðjuávörp beggja aðila, en síðan var
haldið af stað til Vásterás, en þangað er um
klukkustundar akstur frá flugvellinum.
Þegar við komum til borgarinnar var
komið svartamyrkur. Þar tóku væntanlegir
gestgjafar við okkur, en flest bjuggum við
á einkaheimilum. Þó bjuggu um 20 strák-
ar á K.F.U.M. heimili utan við borgina og
munu Jreir hafa misst þar nokkurs í, og
auðvitað hafa heimilin öll verið misjöfn,
en þó öll mjög góð.
Gestgjafarnir höfðu skipulagt dvöl okkar
Jtarna að nokkru leyti, en áður en ég rek
J^að, ætla ég að minnast á Lároverket, Jrar
sem ég sótti nokkra tíma og kynntist
kennsluháttum lítillega.
Á heimilinu, þar sem ég bjó, var einn
piltur úr skólanum, og allir þeir tímar, sem
ég sótti, voru í bekknum hans, sem mér
virtist svara til fjórða bekkjar stærðfræði-
deildar hjá okkur.
í skólanum var venjuleg kennsla um
þetta leyti, en eiginleg millibekkjarpróf
hafa Jreir ekki, heldur eru vetrareinkunnir
látnar gilda. Fyrst datt mér í hug að fara í
skriflega frönsku, en þegar mér var sagt,
hvernig prófið yrði í aðaldráttum, gafst ég
upp við það. Þau voru búin að læra frönsku
helmingi lengur en ég. Ég sótti einn efna-
fræðitíma, þar sem Calcium var tekið fyrir
með öllum sínum samböndum. I kennslu-
stofunni voru öll áhöld, og ýmsar tilraunir
voru gerðar í tímanum, en samt fannst
mér, að ekki væri farið jafn nákvæmlega í
efnið og gert er hér hjá okkur. Einnig
sótti ég eðlisfræðitíma og síðan tíma í
kirkjusögu, en hana læra þeir allt til
stúdentsprófs. En hrifnastur varð ég í
þýzkutíma, en þá flutti einn nemandanna
fyrirlestur á þýzku um Berlínarmúrinn.
Hann stóð allan timann uppi við töflu og
talaði að mestu blaðalaust.
Annars virtust mér kennsluhættirnir ekki
ósvipaðir því, sem hérna gerist. Kennararn-
ir tóku upp, og krakkarnir stóðu sig upp
og ofan alveg eins og við.
Félagslífinu innan skólans kynntist ég
mjög lítið, en ég hef grun um, að það sé
hvergi nærri eins öflugt og hér, að undan-
skildu tónlistarlífinu. Verulega stór hluti
nemenda getur leikið á hljóðfæri og margir
á fleiri en eitt. Og á morgnana, áður en
kennsla hefst, safnast nemendurnir saman
í samkomusal skólans, og þar er leikið á
orgel og sálmur sunginn.
Nemendur gefa út blað, Kapris, sem er
í heldur minna broti en Muninn, um 16
bls., fjölritað. Efnið er ákaflega fjölbreyti-
legt, allt frá stuttum, heimspekilegum rit-
gerðum og niður úr. í blaðinu er mikið af
myndum. Dansleikir eru sennilega ekki
stór þáttur félagslífsins, en að öðru leyti er
ég harla fáfróður um þessi mál.
Hið fyrsta, sem okkur var sýnt merki-
legt í bænum, var dómkirkjan. Elztu hlut-
ar hennar eru síðan frá 13. öld, en lokið
var byggingu hennar árið 1961. Hún stend-
ur á grunni eldri kirkjunnar og er að
nokkru leyti úr efni hennar. Þannig má
42 MUNINN