Muninn - 15.03.1972, Qupperneq 42

krossfestíng
'•Guð er andi og er í hjartanu f mér"
heyrði ég eitt sinn dreng é svosem níunda
ári halda fram. Þessi setning hefur valdið
mér ýmsum heilabrotiim, eins og til dæmis:
Hversvegna er börnum sagt að guð sé í
hjörtum þeirra? Af hverju ekki alveg eíns
í lifrinni eða nýrunum?
Áður en lengra er haldið ætla ég
aðeins að útskýra hversvegna ég held því
fram að börnunum séu sagðir þessir hlutir.
Ekkert hefur komið fram sem styður það að
börn fæðist með ákveðnar skoðanir - þær
^anga ekki í erfðir - heldur eru mótaðar
1 uppeldinu.
En hvers vegna í hjartanu? Því er
ekki að neita að hjarta hefur smásaman
þróast upp í að vera einhverskonar ból-
staður ástar . En á gúð þá eitthvaið skylt
við ást? Jú stöku sinnum er talað um
elsku guðs - en aftur á móti er að því er
mér virðist talað og prédikað mun meira um
reiði hans. Einhver mótsögn virðist vera
í þessu. I annan stað tala fulltrúar guðs
(prestarnir) um elsku guðs - það kannast
jú allir við ýmsar fleýgar kenningar þess
eðlis úr sunnudagaskólasetu sinni - en í
hinn staðinn hóta þeir reiði guðs og gera
mikið úr hefnigirni hans og taka jafnvel
að sér framkvæmd hefndarinnar (sbr. bann-
andans

færslur). Þannig lítur út fyrir að guð
.sé orðinn meiri djöfuíl en djöfullinn
Isjálfur - því djöfullinn er ávallt sjálfum
’sér samkvæmur í illsku sinni. Og það sem
meira er, það hefur reynzt vera svo mikil-
vægt s\imum þjóðhöfðingj\un að koma guði í
hjartað á sem allra flestum að þeir hafa
tekið þann kost að svifta mennina hjart-
anu fremur en láta það slá guðlaust.
Þannig hefur guð orðið orsök fleiri fólsku-
verka í heiminum en djöfullinn. En svo
kemur stóra spurningin: er guð í rauninni
eitthvað, er hann ekki aðeins tilbúningur?
Þessu er mjög erfitt að svara. Bezt væri
að snúa sér beint til guðs sjélfs og
spyrja hann. En því er ekki að heilsa að
hann svari þegar spurt er. Þess vegna er
auðveldast að hafna tilvist hans algjörlega
Að þessari sömu niðurstöðu hafa margir
komist í aldanna rás, og það sem meira er,
vísindi síðustu áratuga hafa fært heim
fleiri og fleiri sannanir um ýmsa hluti,
sannanir sem stangast algjörlega á við
skoðanir kirkjunnar. En samt heldur fólk
áfram að trúa, ekki aðeins á þennanguð sem
ég hef tal,að um fram að þessu heldur fjölda
annarra. Hvers vegna? Svarið er e.t.v.
fólgið í því að trúin hefur verið hluti af
uppeldi undangenginna kynslóða. Og slíkur
arfur verðurekki að engu gerður á nokkrum