Muninn - 15.03.1972, Síða 60

myrkur
myrkur.inér fannst alltaf svo gott að
sitja í myrkrinu.hugsa.hugsa bara fyrir
sjálfan mig.enginn vissi hvað ég hugs-
aði.kað var leyndarmál mitt og myrkurs-
ins.^að væri dásaralegt að sitja í myrkri
og hlýju alla sína æfi.enginn sæi mig.
ég gæti legið allsber. enginn inyndi sjá.
enginn myndi hlæja.myrkrið er einsog
miskunnarrík dúnsæng sern vefur sig
þétt að mér.hlý.iegar ég sit einn í
myrkri parf ég aðeins að hugsa um
fað sem ég vil hugsa uin.engar áhyggjur.
enginn inorgundagur. ein miskunnarrík
nótt .dúnsæng.engir vinir.engir óvinir.
engin von sem ekki rætist ekkert raf-
magn.
raér hafði ekki nægt að rífa niður
siegilinn.ég speglaðis líka í glugga-
rúðunum.i-á slökkti ég ljósið.iá gat ég
ekki séð sjálfan mig.hann gæti ekki
séð mig.
það var það mikilvægasta að hann
gæti ekki séð mig.maðurinn.maðurinn sem
fylgist með öllu sem ég geri.ég er
hættur að þora að skrifa dagbókina mína.
ég sé alltaf fyrir mér þessi stingandi
augu.illgirnisleg.tortímandi.þessi
augu sem ekkert fór fram hjá.hann vissi
ekki einusinni hvað ég hét.hann hlýtur
að vera brjálaður.
en myrkrið er vinur minn.myrkrið
horfir ekki á mig.myrkrið hefur ekki
augu.myrkrið lætur mig í friði.