Dýravinurinn - 01.01.1887, Qupperneq 14

14
yndisfögru magniola og nipas-runnunum fylltu loptið á [íessari fögru
morgunstund, en kína-rósirnar og jasminlmappamir kepptu livert við annað
i fegurð. l»ó var þessi blómadýrð ekki það fegursta, sem til var í þessum aldin-
garði. í aldingarðinum voru margir grasi vaxnir vellir, liringmyndaðir, og þar
ljeku sjer gazellur og antílopar og lxoppuðu umvellina með miklu fjöri, oghvíldu
sig við og við með því að lilusta á sariskaann, iixdverska nséturgalann. Litil
ljómandi folöld fylgdu mæðrxxm sínum xxt að brekkunni fyrir utan garðinn, og i
klettabeltinu norðantil í garðinum æfðu angorageitui’nar sonxx sína og dætxxr í að
hlauþa upp og niður smábrekkur og lautir, en undan klettunum komu lækir og
lindir, sem gjörðu loptið gott og heilnæmt, og streymdu í vatnsker mikil, en ef
litið var niðxxr í þau, þá úði og grxxði af silfxxrgljáandi fiskum, og stungu þeir
upp liöfðinu af og til, eins og þeir væru að Ixlusta eptir fugla söngnum í kunda-
runnxxnum og stungu sjer svo aptur niður í vatnið og þeyttu því upp í kringum
sig. En það sem þó var fegurst af öllu var aragrúi af allskonar fxxglxxm, raxxðum
og bláxxm, grænxun og fjólubláum, eða með gxxll- og silfurlit. þeir litxx út
eins og þeir væru blóm, sem hefðu losnað frá rótinni og fengið afl til að fljúga
og lauga liinn smávaxna kropp sinn og limu í suðrænni sólarbirtu.
þetta var aldiixgarðxxr Asohandala álfkonu. En drottningin i Amrakuta,
sem nxi var komin inn í garðinn, tók varla eptir allri þessari fegurð, en gekk
xxxeð niðxxi’lxxtu höfði beina leið til álfkonunnar, sem beið liennar í lystiskála sínum.
II.
Raun og áhyggja.
„Ilin göfuga vinkona mín er harmþrxmgin“, mælti álfkonan, reis upp
frá legubekk sínum og heilsaði drottningunni.
„Jeg ber mikinn kvíðboga fyrir framtið sonar míns“, svara'i
drottningin.
„Eyrir framtíð Almansors“, mælti álfkonan, „lionum gaf jeg þó í
fæðingai’gjöf þrjár dýrindis gjafir og öll þjóðin fagnaði fæðingu lians. Jeg man
vel þær gjafir mínar, og jeg man einnig hvei’ju jeg hjet móður hans. Hvernig
getur þú verið áhyggjxxfull hans vegna?“
„Sannarlega voru gjafir þinar góðar“, sagði xlrottningin. „þú veittir
honum góða lieilsix, fegurð og vizku. þessvegna ber hann lika af öllxun jafn-
öldrum sínum; kennarar hans lofa námsgáfur Iians, liirðin cláist að lipurleik
hans og hreysti við líkama æfingar og konurnar undrast fegurð lians. En hver
stoð er að öllu þessu, þegar hjartað er hart og ástina vantar til allra skapaðra
skepna?“