Dýravinurinn - 01.01.1887, Side 25

25
0rvæntingin.
A íslandi ber |mð opt og einatt við, að kindur leggja á sund út í ár,
til þess að komast undan grimmum hundum; en það ber einnig við, einkum ef
grimmur liundur eltir eina kind, að kún steypist fram af kömrum. Að öllum
líkindum atvikast það svo, að kindinni verður fótaskortur og hún hrapar niður,
enda er það náttúrlegt þegar kindin er rnjög hrædd. En hugsanlegt er það líka
að kindin kasti sjer fram af, af því lxún er yfirkomin af ótta og örvæntingu.
Náttúrufræðingar eru einnig þeirrar skoðunar, að skepnur hlaupi opt út í opinn
dauðann af ásettu ráði.
í útlöndum koma álíka atvik opt og tíðum fyrir, þegar verið er að veiða
dýr, enda er það mjög náttúrlegt, því veiðihundarnir eru stórir og grimmir að
sama skapi. Myndin, sem hjer má sjá, er af viðburði, sem skeði fyrir nokkrum
árum á eyjunni Ceylon, og liefur veiðimaðurinn sjálfur sagt frá. það er lijörtur,
sem er að steypa sjer niður í gjá; hundaþvagan stendur uppi á klettasnösinni,
sumir ýlandi og geltandi, sumir stara niður í liyldýpið, hálfhræddir og liálfgramir
yfir því að haf'a misst herfang sitt. Veiðimaðurinn stendur hjá og horfir utan
við sig á aumingja skepnuna, sem er að steypast niður. Hundarnir liöfðu ofsött
hjörtinn í marga klukkutíma, en liann liafði varizt þeim ágæta vel og opt og
tíðum ráðizt á móti þeim og barið þá með hornum og fótmn; loks liafði leikurinn
borizt fram á þessa klettasnös. j>ar var ógreitt aðgöngu, því grasið var mjög
liátt þar á klettabrúnunum, og veiðimaðurinn var hræddur um, að liann sjálfúr
eða hundarnir mundu hrapa, einkum ef hjörturinn gjörði nýja atlögu að liundunum.
Hundarnir sáu líka vel hættuna og fóru því mjög gætilega, liopuðu á hæl og
reyndu til að ginna lijörtinn burt þaðan. Nú ræðst hjörturinn á hundaua og ber
þá frá sjer, en snýr svo við aptur fram á brúnina og horfir niður og livarf í
saina vetfaugi 'niður í liyldýpið. Maðurinn fann hræið skömmu seinna og dáðist
að hvað skepnan hefði verið falleg.