Dýravinurinn - 01.01.1887, Qupperneq 26

26
Sögur liaía farið af því, hvernig hreindýr sjeu, eða hafi verið, veidd á
Austurlandi, hvort sem þær eru sannar eða ekki. f>egar hreindýrin eru orðin
holdlaus upp til fjalla og hungrið sverfur að þeim, leita þau niður til mannabyggða
til þess að leita sjer að einhverri björg. En sú ferð vérður þeim ekki til mikils
fagnaðar, því liundunum er sigað á þau, og elta þeir jtau ákaft; reyna menn að
koma því svo fyrir að dýrin hrekist niður að ánum og kasta þau sjer þá opt útí
vatnið.
Hvort sem nokkuð er satt í þessum sögum at Austurlandi, eða ekki, þá
dettur manni ósjálfrátt í hug, þegar menn heyra þær, kvæðið „Ohræsiðu, eptir
Jónas Hallgrímsson. Eins og fiestir víst muna, þá er þar sagt frá rjúpu,
sem flýr undan fálka. þegar hún er að fram komin af þreytu, fiýr hún á náðir
mannanna, og „kastar sjer í keltu konunnar i dalnum.u En —
„Gæða-konan góða
grípur fegin við
dýri dauða-móða —
dregur háls úr lið;
plokkar, piis upp brýtur,
pott á hióðir setur,
segir liapp þeim hlýtur,
og lioraða rjúpu jetur.“