Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
133
‘X'1 á þeim lægi grunur. Sönni forlögum urðu þeir að
sæta er strjúka vildu úr herbúðum Rómverja. Títus
laS'ði þó alt kapp á að hefta grimdaræði hermanna
snma; en við þessa löngu umsát hafði heraginn
veilvst svo, að banni hans var ekki skeytt.
Ilungrid sverfur uö.
llungursneyðin í borginni fór alt af sívaxandi, og
lék nú jafnt að ná til ríkra sem fátækra.
Zadók hafði séð, hvað að fór, að hermennirnit
1 öu í ofáti og' rændu hvar sem þeir gátu. Hann lét
^V! safna vistum í kyrþey og geymdi í kjöllurum
smum; að sönnu ætlaði hann það sínu heimili, en
laun Vín' ör á ]?ær vistir við alla er leituðu skjóls
Rá honum, og aðra, er að garði bar; heima fyrir
Vai. alis sparlega neytt, svo að því meira væri til að
1Ulðla öðrum.
Ln nú fór líka að verða vistafátt í kjöllurum hans;
^ann varð að láta fleiri og fleiri synjandi frá sér
, la tók hann sér það mjög nærri. Og þeir, sem
ann hafði tekið í hús sitt, urðu nú að leita fyrir
M l annarsstaðar, en fyrir þeim lá oftast ekki annað
en hvalafullur hungurdauðinn. En hve Naómí féll
niai"t tár út af þessari neyð, sem ekki var nú hægt
a lllla tvamar. Móðir hennar var alt af að hnigna,
en 1,0 ytri maðurinn hrörnaði, endurnýjaðist þó hinn
nnii ^ag frá degi. Zadók var við því búinn, að hann
U1S 1 llana, sem hafði verið Ijós hans og gleði á förn-
j 01 ætivegi; en hjarta hans blæddi í hvert skifti er
hon11 *1U8saiil til þess, og nieð hverjum deginum varð
um erfiðara fyrir að fara að heiman og gegna
0ðl'uin skyldum
Nú
sinum.
dýr
var uti um alla fórnarþjónustu, því að fórnar
u V01u dfáanleg. En hann gaf sig þá við því tím-
saman að hugga deyjandi og örvinglaða landa
Slna lneð orði Guðs.
þr. 011 ^adóks um komu Messíasar var jafnstyrk
q a i/yilr alla eymdina, sem hann varð á að horfa.
1 na var Javan vonglaður; það var sem von hans
V'ir (^ e^ir ^Vl’ sem meira krepti að, því að hann
r 1 j5688 í'ullviss, að þegar neyðin væri mest, þá
■ p11111- U?h sni réttlætisins, þá kæmi Messías, sigraði
a. a óvini sína og settist í hásæti Davíðs forföður
Slns Nhti síðan um aldur og æfi.
-adók vissi, að Naómí var alveg vonlaus um að
ú hælunutn á honuin, því að dauð-
trygg var hún.
Svona ltafði þetta gengið í fitmn
skifti. En nú kotnu sjöttu jólin, og
]iá gat Júnó ekki orðið húsbónda
sínura saraferða, því að nú átti lnin
fyrir 5 hvolputn að sjá. Allir voru
þeir þétthærðir, gráhærðir og stinn-
hærðir, eins og móðirin. Harðbrjósta
var húsbóndi Júnó, að ltann skyldi
skilja hana eftir eina með smælingj-
ana, því þá varð hún sjálf að afla
þeiin ínatar.
En löngunin ltjá honura í drykkj-
una og dansinn var svo óviðráöan-
leg, að honutn hóldu engin bönd.
Vínið heillaöi ltann og hátíðaglaura-
iirinn. Bað atvikaðist líka svo, að ná-
grannar lians uppi á íraheiði höfðu
kvöldið fyrir boðið Murray til drykkja,
og viö það kviknaði hjá honuin brenn-
andi ílöngun í nieira. Hann fastréð
íneð sér að fara niður til bæjar að
vanda, svo að ekkert gat aftrað hon-
um frá því.
Júnó var nú búin fiinra siunuin að
horfa á hann, þegar hann var að búa
sig til þessara liátíðafara. Ilúu haföi
séð hann taka gull og seðla og búa
um það í belti síiui og halda svo af
stað til bæjar, og í öll þau skift hafði
hún fengið að fara raeð honura.
En Júnó var vitur; henni [mrfti
ekki alt að segja; hún skildi, blessuð
skepnan, að haun var að fara sína
venjuför, og aitlaði nú að skilja liana
eina eftir ineð hvolpana. Hún rak þá
upp svo langt og hátt kvein. að það
hefði átt að geta hrært lijarta hús-
bóndans. En er það tjáði ekki, þá
reyndi luin raeð iillu inóti að snúa
honuin aftur; hún blaðrandi alt í
kringuin hann og dinglaði rófunni
sinni fallegu í ákafa, neri sér upp
við fæturna á honuiu og sárbændi
hann á sínu raáli að fara nu hvergi
frá sér. Hvolparnir allir voru að velta