Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 14

12
HEIMILISBLAÐIÐ
SÓLYEIG
»Þar sem Guðríður í Haga er, þar er allt
af sól og sumar. Hún flytur með sér líf
og kæti,«. Þetta var viðkvæði allra er
þekktu hana. Guðriður var einbirni prests-
hjánanna í Haga, og var 17 ára að aldri.
Lífið lék við hana, enda kunni hún að gleðj-
ast með glöðum. Var það ekki ótítt, að
Guðríður efndi til dansleiks að aflokinni
messugerð á veturna. Var hún hrókur alls
fagnaðar. Spaug hennar var meiplaust, en
svo bráðfyndið, að allir urðu kátir, er með
henni voru. Eins voru bláu, blíðu augun
hennar fljót að fyllast af tárum, ef hún
sá, að einhver átti bágt eða hafði um sárt
að bipda. Var hún þá sem blíðasta móðir
að hugga og gleðja. Foreldrar hennar sáu
ekki sólina fyrir henni,
Fósturbróðir átti hún að nafninu til, er
Jón hét. Var hann, 5 árum eldri en h.ún.
Hann var mótsetning við Guðríði: allt af
þurr í viðmóti, kaldur og afturhaldssam-
ur. Fáir höfðu heyrt hann hlæja, og efuð-
ust menn um, hvort hann kynni það, en
við Guðríði var hann þó jafnan viðmóts-
góður. Prestshjónin höfðu tekið hann 8 ára
að aldri, er hann missti foreldra, sína og
stóð einn uppi hjálparlaus, að undanskild-
um einum bróður, er var vinnumaður á
Vestfjörðum, og hafði, hann ekkert látið
frá sér heyra árum saman.
Það var um hæsta heyskapartímann.
Guðríður var með stúlkunum að rifja á
túninu. Hún iðaði öll af fjöri. Löngu, ljósu
lokkarnir hennar blöktu fyrir blænum.
Li.tli, fagri munnurinn hennar var símas-
andi, og brosbollar í kinnunum. Allt í einu
henti hún hrífunni og tók á rás heim á hlað
í einum sprett. Hún hafði séð Eyjólf póst
koma heim túnið. Hún hljóp til gamla
mannsins og söng: »Góðan daginn«, um leiö
og hún tók í handlegginn á hcaium.
Gamli maðurinn æjaði við. »Æ, blessuð
mín, láttu ekki svona! Ég er svo ófær af
gigtinni núna, þótt ég sé að rölta þetta«.
EFTIR HENRlETTU FRÁ FLATEY
»Og aurningi,nn«, sagði Guðríður góðlát-
lega, »hvar er hún í þér núna?«
»Hún er í lungunum á mér, kelli, mín,
— í lungunum, bæði gigt og vindur á víxl«.
Guðríði lá við að skellihlæja, en hún
gerði það ekki.
»Gakktu í bæinn, Eyvi mipn«, sagði hún
glaðlega. »Ert,u með bréf til mín, góði?
Eða hvað?«
»Eitthvað er ég með af bréfum«, svar-
aði hann.
Prestur sat á tali við konu sína niðri í
stofu. Eyjólfur var seztur inni í baðstofu.
Gauja kom inn. »Hvernig lízt þér á það,
Gauja mín«, mælti prestur, »að hingað kem-
ur ungur piltur um næstu helgi? Það er
myndasmiður, sjálfsagt prúður maður, ef
hann er líkur honum föður sínum sáluga«.
Guðríður klappaði saman lófunum og
sagði: »0, það verður indælt! Þá látum við
öll mynda okkur. — Ætli hann kunni ekki
að dansa?«
Presturipn beit. á vörina til að leyna brosi
og sagði:
»Eg vona, dóttir mín, að þú hagir þér
samkvæmt stöðu, þinni, þegar menntaður
maður kemur á heimilið«.
»Þó það nú væri, pabbi«, sagði Guðríður,
kastaði til höfðinu, reigði sig alla, og gekk
með fyrirmennskusvip út úr herberginu,
og skildi foreldra sína eftir skellihlæjandi
að tilburðum hennar.
★
Myndasmiðurinn va.r kominn. Prestur-
inn oig frúin tóku honum tveim höndum.
Faðir hans og presturinn höfðu verið bekkj-
arbræður. Guðríður virti hann fyrir sér
með kvenlegri forvitni og um leið með sí-
kvikanai barnsaugum. Hún hafði búist við
að sjá eitthvað broslegt við hann, en þao
sá hún ekki. Hún hafði fyrir framan sig
háan og grannan mann, bláeygan og Ijós-
hærðan. Það þóttist hún sjá, að hann hefði