Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 30

28
HEIMILISBLAÐIÐ
hræðileg't. En okkur til mikillar hugfróun-
ar urðum við þess vísir, að hann var enn
með lífi, því að hann hreyfði aðra hendina
og’ stundi. Orme lei,t á mig.
»Það væri hægt að bjarga honum með
vatni«, sagði ég.
En nú kom spennandi augnablik. Við
höfðum tæmt aðra vatnsflöskuna, áður en
stormurinn skall á, en í hinni var enn góð-
ur slatti, máske þrír fjórðu. Það var stærð-
ar flaska, vafin flóka og harðskrúfuð aft-
ur. En hver gqt nú vitað, nema að vatnið
væri gufað burtu í þassum vellandi hita!
Ef svo væri, þá var úti um Higgs. Og
kæmi engin hjálp, hlytum við allir að fara,
sömu. leiðina innan skamms. Ég var orð-
i,nn magnlaus á höndum. Orme varð að
taka korktappann úr með tönnunum. Það
va.r Kvik að þakka, sem alltaf var svo hugs-
unarsamur, að undir skrúfunni var kork-
ur. Svo var Guði fyrir að þakka að dálít-
ið var eftir af vatninu í flöskunni. Og þó
að það væri vel volgt, en það fann hann,
þegar við bárum það að vörum hans, þá
sáum við, að hann beit í varirnar, svo blóð-
ið fossaði úr þeim; það kostaði hann svona
mikla, áreynslu að standast. freistinguna til
að drekka. En hann stóð sig eins og hetja
og drakk ekki einn dmpa, heldur rétti
flöskuna að mér og mælti, um leið:
»Adams, þú ert elztur, þú átt að fá
þetta«.
Nú kom röðin að mér að falla í frefstni.
En ég stóðst hana líka. Ég settist niður
og lagði höfuð Higgs í fang mér og lét svo
drjúpa einn og einn dropa á hinar þrútnu
varir hans. Þetta hafði dæmafá áhrif, þvi
að ekki fullri mínútu síðar, þá sat pró-
fessorinn uppréttur, greip flöskuna tveim
höndum og ætlaði að rífa hana af okkur.
»Grimmdarseggur! Sérgæðingurinn
þinn«, sagði hann gapandi, þegar mér tókst
að slíta hana úr höndunum á honum.
»Heyrðu, Higgs!« varð mér að orði.
»Orme og ég erum dauðþyrstir líka og
höfum ekki fengið einn dropa. Þú gætir
vel fengið það allt saman, ef það gæti
bjargað þér. En það myndi einmitt ekki
duga til þess.. Við höfum vijst í eyðimork-
inni svo að við erum neyddir til að spara.
Ef þú fengir það allt núna, þá myndir þú
vera oröinn jafnþyrstur aftur eftir fáein-
ar stundir. Og þá myndir þú liggja
dauður«.
Hann hugsaði sig dálítið um, leit upp og
sagði:
»Ég skil. Fyrirgefið mér. Það er vísi
ég, sem er sjálfum mér næstur. En þao
er víst töluverður sapi, eftir í flöskunni enn.
Við skulum skipta því á milli okkar, ann-
ars komumst við ekki lengra«.
Við gengum að þessu og mældum vatns-
sopann nákvæmlega, í smáum gúmmíbolla
til jafns á milli okkar; bollinn tók nákvæm-
lega, jafn mikið og portvínsstaup. Og við
drukkum eða réttara sagt: sötruðum í okk-
ur þrjá bolla, við, sem hefðum með mik-
illi gleði getað gleypt í okkur heila tunnu
hver, og þó heimtað meira til. En þótt
lítið væri þá hafði það undursamleg áhrif
á okkur. Við urðum aftur að mönnum.
Við stóðum upp og lituðumst um; en
stormurinn hafði umturnað öllu. Þar sem
áður voru sandhólar, voru nú sléttur og
dalir. Og þar sem áður varu dalir, voru
nú sandhólar. Háa brekkan ein, þar sem
við höfðum legið, var söm og áður, af þvi
að hún var hærra, en aðrar brekkur og'
berg var þar undir.
Við reyndum að finna í hvaða átt gróð-
urhólminn væri, með því að athuga stöðu
sólarinnar. En það kom ekki að neinu haldi,
af því að öll okkar vasaúr voru, hætt að
ganga og við vissum því ekki, hve langt
væri liðið á daginn og hvar sólarinnar væn
að leita. Og eigi, dugði það heldur nokkra
vitund í eyðimerkurflæmi þessu, að líta á
strikin á áttavitanum.
Hvað sem annars leið andlegum þrótti
Higgs, þá er víst, að þrákelkniji í honum
var söm við sig. Það þurfti nú svo sem
ekki að segja honum í hvaða á,tt gróður-
hólminn var. Orme var á alveg gagnstæðu
máli við hann. Þeir þrefuðu meira að segja