Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 16

14
HEIMILISBLAÐIÐ
ur Guðríðar, og þá komu ætíð kaupmanns-
hjóniji, úr kaupstaðnum með dóttur sína,
þrem árum eldri en Guðríði, og voru þær
einlægar vinstúlkur frá barnæsku. Pau
ætluðu einnig að koma nú, og Guðríður
hlakkaði ákaft til þe,ss, og nú bar afmæli
hennar upp á sunnudag. Móðir hennar
hvatti hana til að búa sig nú sem bezt und-
ir, því nú myndi verða mannmargt, þa.r
sem einmitt átt.i að messa í heimakirkj-
unni þann dag, cg svo rann sjöundi ágúst
upp, skír og fagur. Kirkjufólkið streymdi,
að hvaðanæva. Það vissi vel, hve gaman
var að koma á prestsetrið, og ekki sizt nú.
þegar myndasmiðurinn var þar. Kaup-
mannshjónin hvöttu hann mikið til þess að
koma í kaupstaðinn og taka þar myndi.r,
en hann var því mótfallinn; sagði sem var,
að presturinn hefði lofað sér að vera sér
til ánægju, í sveitinni, og svo. kvaðst hann
nú vera á förum, því þann 3. september
kæmi skipið, sem hann yrði að fara með,
svo væri hann svo heijlaður af sveitafeg-
urðinni, að hann vildi ógjarna missa af
henni fyrr en hann mætti til, — og allt
af leit hann til Guðríðar. meðan hann tal-
aði, Hann gerði það svo kænlega, að eng-
inn veitti þvi ettirtekh nema Guðríður sjálf
og Guðrún, dóttir kaupmannsins, er sat
hjá henni. hún stóð upp, tók í hönd Guð-
ríðar og hvíslaði: »Komdu út«.
Þær leiddust frá bænum og út á túnið.
Guðrún leit í augu Guðríðar og spurði hvísl-
andi:
»Elskarðu hann? Þér er óhætt að segja
mér það«.
Guðríður svaraði ekki strax. Svo greip
hún um hönd Guðrúnar og sagði lágt, en
með geðshræringu:
»Já, ég held að ég elski hann, en held-
ur þú, að honum lítist á mig?«
Guðrún svaraði. ekki. Eftir litla stund
sagði hún með hryggðarsvip:
»Aumingja Jón!«
»Jón! — Hvað meinarðu?« sagði Guð-
ríður.
»Ekkert, Gauja mín, alls ekkert. En ef
þeir elskuðu mig báðir, myndasmiðurinn
og Jón., myndi ég taka. Jón blindandi«.
»Æ, vertu ekki að þessu«, sagði Guðríð-
ur hrygg. »Sem betur fer, þykir Jóni ekki
vænt um mig, nema. eins og systur sína.
Hitt kemur aldrei til; það er bara heimska
úr mér. En hvernig sem allt breytist ert
þú þó vina mín. — Eða ertu það ekki? ;
»JÚ, í lífi og dauða«, sagði Guðrún með
áherzlu, »en nú skulum við gleðja okkur,
góða vina. Ætli það séu ekki nógu margir
til þess að við gætum fengið okkur snún-
ing á Barnaflötinni fyrir neðan bæinn?«
»JÚ, það er fyrirtak«, sagði Guðriður
glaðlega.
Eftir messuna voru mörg pör farin að
dan,sa á Barnaflötinni, og dönsuðu þau með
lífi og sál eftir harmoniku, sem Guðríður
átti.
Nú bauð Ágúst Guðríði í dansinn. Þau
dönsuðu. út úr hringnum. »Hvar get ég
fengið að tala við yður í næði,?« hvíslaði
hann lágt að Guðríði.
»Ég fylgi kaupmannshjónunum eitthvað
á leið«, svaraði hún eftir litla umhugsun,
»kannske þér vilji,ð þá verða, með. Ef til
vill gætum við þá talað saman á heimleið-
inni«.
Hún var forviða, á sjáfri sér að svara
þannig, og henni, fannst sem eitthvert hul-
ið afl stjórnaði orðum henna.r. Litlu síð-
ar settist hún hjá kaupmannsdótturinni.
»Dúdda«, hvíslaði hún lágt, »Ágúst ætlar
að ríða á veg með ykkur, og ég«.
»Það verður gaman«, sagði Dúdda glað-
lega. Litlu síðar gekk hún til Jóns, er stóð
sér og horfði, á dansinn.
»Nonni! Eir hann Kópur þinn heima við?
Blessaöur, ríddu með okkur úr garði. Hún
Gauja bjóst. við því«.
Jón hýrnaði í andliti. »Það er velkomið,
ef þið óskið þess«.
Það var yfir háls að fara. Guðríður,
myndasmiðurinn og Jón höfðu ákveðið að
fylgja þeim á Vegamót, þar sem hálínuð
var leiðin. Guðríður og Guðrún, riðu spöí
á undan.