Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 18

16
HEIMILISBLAÐIÐ
Það var kominn 2. september. Daginn
eftir ætlaði Ágúst að fara með strand-
ferðaski.pi, sem væntanlegt var til kaup-
staðarins. Þau höfðu oft fundkst, Guðríð-
ur og hann, ag átt ma.rga inndæla stund,
eins og allir elskendur á öllum tímum
eiga. Guðríði hafði langað til þess, að segja
foreldrum sínum frá trúlofuninni áður en
Ágúst færi, en það vildi, hann ekki. »Þeg-
ar ég er farinn, Gauja mín, skrifa ég for-
eldrum þínum; það er miklu mannslegra.
— Er það ekki?« Mótmælin, sem komu
á varir henni, kæfði hann með kossum.
Gauja svaf rétt, við dyrnar á herbergi
foireldra sipna, sem var í öðrum enda bað-
stofunnar. Ágúst hafði gtofuna. Nú hafði
hann beðið Guðríði að koma niður til sín,
svo þau gætu ráðið ráðum sínum síðustu
nóttina, sem hann yrði þar. Guðríði lang-
aði ákaft til að kveðja, hann. þa.r í síðasta
sinni,, en hún óttaðist vinnufólkið, er svaf
allt í kringum hana, og svo mamma henn-
ar, sem var svo svefnstygg. Hún lagðist
fyrir um kvöldið, í ljósum sumarkjól.
Kvartaði hún um höfuðverk við Lenu
gömlu, er svaf næst henni. Svc, breiddi hún
yfir höfuð sér. En er klukkan sló 12 og
allir voru í svefni, reis hún hljóðlega á
fætur. Hún varð að gæta þess, að stíga
á tvö gólfborð í einu, því ella tísti í borð-
unum, sem orðin voru naglsvikin fyrir
löngu. Hún opnaði stofudyrnar hljcðlaust,
en hversu bylt varð henni ekki við, er hún
sá, að Ágúst. var háttaður og lá með frá-
hneppta skyrtuna. Við það sást; í bert
brjóstið. Hún hafði nærri hrökklast út
aftur, er hún heyrði að Ágúst hvíslaði, um
leið og hann breiddi faðminn út á móti
henni: »Komdu, elskan mín«.
»En, góði Ágúst, hnepptu að þér skyrt-
unni«.
Hann sagði brosandi: »Elsku sakleysið
mi,tt! Heldurðu að þú sjáir mig aldrei
svona, þegar við erum orðin hjón?«
Hún læddist. inn gólfið Oig laut niður að
honum. Hann tók hana í faðm sér og kyssti
hana með mikilli áfergju.
»Ágúst!« hvíslaði hún lágt, »ég er hálf
hrædd. við þig«.
»Elsku litla. stúlkan mín! Getur ást mín
hrætt þig?«
»Nei«, sagði Guðríður og hjúfraði sig að
brjósti hans. Nú skildi hún samlíkingu
Guðrúnar vinstúlku sinnar um máfinn og
rauðmagann. — Nei, það gat ekki átt við;
hún var svo mikið barn og Ágúst var svo
göfuglyndur.
Ágúst krækti frá henni kjólnum.
»Hvað ertu að gera, elsku bezti?«
»Elskan mín! Þú lofar mér að kyssa á
brjóstið þitt, þar sem hjarta þitt slær und-
ir, — hjartað mitt; eins og þú veizt, er
þetta í síðasta sinni,«.
Hún fór að gráta, og sagði:
»Eg get ekki lifað án þín«.
»Ég veit það, ástin mín. — Legstu nú
hérna, hjá mér, þér er svo kalt. — Ö, þú
skelfur!« sagði hann um leið og hann dró
hana, hálfnauðuga fast að sér.
Guðríður vaknaði við, að haninn galaði.
»Ágúst! Guð hjálpi okkur! Iianinn er
fari.nn að gala.. Það er komið undir fóta-
ferðatíma,«.
»Æ, góða bezta! Láttu mig vera, ég er
syfjaður«.
»En góði, ég er að fa.ra«, sagði Guðríð-
ur kjökrandi.
Hann áttaði sig og settist upp.
»Æ, það er satt«, sagði hann. »Vertu
sæl, ástin mín. — En heyrðu! Ertu nu
feirnin við mig„ þó skyrtan mín sé óhneppt,
elsku lifla konan mín?«
»Segðu það aftur, Ágúst! Það var svo
fagurt. Ó, að ég væri orðin það!«
»Elsku litla konan mín«, hvíslaði hann
og kyssti hana á ennið.
»Hún er inndæl, saklaus og fríð«, taut-
aði hann, þegar hún var gengin út, »en
að bindast henni fyrir allt lífi,ð, það er til
allt of mikils mælst. — Herra trúr!«
En þegar Guðríður læddist upp á loftið,
heyrði hún Ágúst blístra lag ofur lágt og
það tók hana sárt.
★