Heimilisblaðið - 01.01.1940, Blaðsíða 26

24
HEI.MILISBLAÐIÐ
hann drakk kaffið. Því næst gekk hann
með blaðið að borði Watts og sagði:
»Lesið þessa grein, hún er skemtileg*.
Leó, kinkaði kolli og fór að lesa.
»Mér hefir ekki komið dúr á auga í
tvær nætur«, sagði Hume við Jenny litlu
seinna.
Þau sátu fram í eldhúsi, en hann gætti
þess að tala svo hátt, að fangarnir heyrðu
hvert orð.
»Ég er svo dauðsyfjaður, þú getur nú
vakað á meðan ég legg mig til svefns
dálitla stund.
Hér eru skammbyssur. Enginn þeirra
getur losnað. En gættu þeirra samt. Sér-
staklega verðurðu að gæta Watts. Það
var hann, sem ég var að elta«.
Svo hvíslaði hann, svo að Jenny gat
naumast heyrt. Gættu þess vel hvort þeir
koma blaði yfir til Watts. Þú getur lát-
ist vera syfjuð. Auðvitað sofna ég ekki.
Svo sat Jenny með byssu í hönd. En
Hume gekk inn í dimma hliðarherberg-
ið. Þar settist hann á stól. Þorpararnir
liöfðu eitthvað fyrir stafni. -Hefur þú
lesið þetta?* sagði annar þeirra og ýtti
blaði yfir borðið til hins.
»Nei, en þetta er mikið skemtilegra,-
sagði hinn og ýtti blaði yfir borðið aft-
ur og benti á eitthvað með blýantinum.
Jenny fór að dotta og hraut hljóðlega.
Ræningjarnir horfðu hvor á annan og
fóru að fitla við böndin. Watt sat graí-
kyr og starði fram fyrir sig. Hann and-
varpaði við og við. Alt í einu stóð Hume
á fætur og athugaði handjárnin og bönd-
in á Hank og Rubs, svo tók liann sam-
an blöðin og bar þau fram í eldhúsið.
Hann athugaði þau nákvæmlega. Fjöldi
blýantsstrika og punkta var á þeim, en
ekki eitt einasta skiljanlegt orð skrifað,
aðeins merki og undirstrikanir.
Hann tók tímarit, sem hann hafði lengi
rjálað við, fór með það til Watts og lagði
það fyrir framan hann.
»Lítið á þessa grein.* sagði hann, og
Watt fór að lesa. Hið bezta fyrir hann
var, að tíminn styttist. við eitthvað. —
Oti fyrir ýlfraði stormurinn, svo að
lirikti í hurðum og gluggum. Hume rann-
sakaði nákvæmlega blöðin, sem Hank og
Rubs höfðu haft til lesturs.
Fyrst tók hann eftir að O var fyllt út
með blýanti. svo sá hann að merki höfðu
verið sett við ýmsa stafi. En ekkert vit
varð úr, þótt hann reyndi að setja staf-
ina saman.
Komdu hérna snöggvast-, sagði hann
allt í einu við Watt.
»Gæti ég komist hjá gamni yðar?«
sagði Watt og leit á handjárn sín, Hann
vildi ekki gera sig hlægilegan með því
að draga stólinn með sér.
»Þér eruð alls ekki bundinn*, sagði
Hume og brosti. Togið í og þá munuð
þér sjá, hvað verður.
Watt togaði í handjárnið, það var alls
ekki læst. Það hrökk því upp, og hann
var frjáls. Hann stóð upp og gekk yfir í
eldhúsið til Hume og Jenny. Hume sagði
Watt að setjast hjá sér, og dró dagblað
upp úr vasa sínum.
Hann benti á grein í blaðinu og sagði:
»Lesið þetta og segið mér svo, hvort þér
sjáið nokkuð merkilegt við það.*
Hann virti andlit Watts nákvæmlega
fyrir sér, meðan hann las. *Jæja, hvað
segið þér nú, getið þér ekki lesið neitt
á inilli línanna?*
»Það get ég ekki*, sagði Watt undr-
andi.
»Gætuð þér ekki séð, að merki eru
sett yfir suma stafina? Þýðir það ekkert
fyrir yður?*
»Ekki hið minnsta*.
»Jæja, lítið þér á þessa blaðsíðu, sem
ég hefi hérna. Þér þekkið þetta blað, ef
til vill. Þér hafið fengið mér það, og
sögðuð, að þorpararnir, sem rændu bank-
ann, hefðu týnt því, áður en þeir hurfu
með feng sinn. Þér getið skilið, að þar
eru merki við marga stafi. Þeir eiga að
byrja við O, sem er fyllt út með blýanti.
Ef þér lesið merktu bókstafina á venju-