Heimilisblaðið - 01.03.1953, Qupperneq 5

Um tíu og nákvæmlega sextán
klukkustundir liðnar síðan
við lögðum af stað frá heim-
llf °kkar, Helgastöðum í Bisk-
uPstungum. Eftir að hafa ferð-
Uzt á hestum svona langa leið,
Parfnast maður einskis frem-
Ur en svefns og hvíldar. Þó
gat ég ekki hugsað til þess að
ara að sofa þegar í stað, því
audið umhverfis var svo dá-
®amlega fagurt, að erfiði
erðalagsins megnaði hvergi að
raga úr áhrifum þess. Hin
S æsilega f jallaröð, sem liggur
1 sveig meðfram vatninu vest-
auverðu og þaðan út frá því
a tvo vegu, mun varla eiga
s^u líka í ríki íslenzkrar
Jallanáttúru. Lengst í suðri
^er Bláfell og Bláfellsháls við
1Uun, en fyrir vestan tekur
^ngjökull við og teygist eins
°g ókleifur varnarmúr til
noi'ðurs, allt þar til Skriðu-
e byrgir fyrir hjarnbungur
ans, þar næst Rauðafell og
^nn norðar gnæfir Hrútafell
Vlð himin.
_Ö11 þessi tígulegu fjöll voru
1111 hjúpuð skuggalegri blæju
°S ninhver óumræðilegur frið-
arhöfgi hvíldi yfir öllu. Ekk
jrt rauf næturkyrrðina nemi.
g runurnar af falli jakanna,
V*ð °£ V1® steyptust úr
i° lnuru niður í vatnið, með
Usli og boðaföllum.
egar við höfðum notið
st ° kyrrðarinnar þannig um
Urk^i ’ að ieggja svalt næt-
^ U ,oian af jöklinum, og tók-
v Vlð þvi náðir á okkur, og
atg S8eluhúsið auðvitað aðal-
ko Va^ ,oliltar- ®n þegar við
Oiiim inn og fórum að svip-
v, Urn eitir hvíluplássi, kom-
vi3 að raun „m, að
0 manna var þar fyrir
full ,° Urnar niðri myndu vera
ekkSkl'Paðar- Áttum Vlð Þá
! a öðru völ, en að sofa
P‘ 3 loftlnu, enda þótt ekki
^^miusblaðid
væri alls kostar girnilegt að
leggjast þar til svefns, sökum
kulda og lélegs aðbúnaðav.
Um annað betra var þó ekki
að ræða úr því sem komið
var. En þrátt fyrir þetta urð-
um við hvíldinni fegnir, því
að við vorum orðnir þreyttir
og syfjaðir eftir langan og erf-
iðan dag.
Þegar ég vaknaði aftur,
seinni hluta nætur, var sólin
að gægjast upp fyrir brúnir
austurfjallanna.
Dreif ég mig þá á fætur til
að skyggnast um eftir hest-
um okkar, og voru þeir hinir
rólegustu á góðu haglendi,
skammt frá sæluhúsinu.
Ég gat nú ekki að mér gert
nema að staldra dálítið við
úti og virða fyrir mér undra-
fegurð sólaruppkomunnar. Var
nú sem náttúran væri að
vakna úr dvala. Fjöllin um-
hverfis fengu þegar á sig óvið-
jafnanlegan töfrablæ. Jökul-
tungurnar, sem ganga niður í
vatnið beggja megin við
Skriðufell, glitruðu eins og
silfur og jökullinn ljómaði
allur.
Náttskuggarnir hurfu hver
af öðrum, eins og fyrir töfra-
krafti, og brátt hafði birta og
ylur sólarinnar afmáð hvern
skuggalegan blett af yfirborð-
inu og það svo rækilega, að
þess sáust engar minjar, aðþar
hefði áður ríkt ömurlegt næt-
urhúm. Einna örðugast veitt-
ist hollvættum dagsins að
hrekja á brott náttskugga þá,
sem höfðu aðsetur sitt í vest-
urhlíðum Kerlingarfjalla. En
þó fór svo að lokum, að einn-
ig þar höfðu þeir ekki frið-
land og urðu að víkja fyrir
ljósmagni og birtu hins kom-
andi dags.
Klukkan um sex tókum við
okkur dálitla morgungöngu, og
var þá_dásamlegt um að litast
og jafnvel að hlusta líka, því
að hljómfagur svanasöngur
ómaði án afláts frá spegilsléttu
vatninu.
Er við komum aftur að
sæluhúsinu, var klukkan rúm-
lega átta, og tókum við þá
þegar til að undirbúa heim-
ferðina, því að við höfðum
ráðgert að leggja af stað heim-
leiðis klukkan níu. Má þó
nærri geta, að við hefðum
gjarnan viljað dvelja þarna