Heimilisblaðið - 01.03.1953, Síða 6

mikið lengur, því að ennþá
höfðum við naumast séð nema
eins konar yfirlitsmynd af
allri þeirri margvíslegu nátt-
úrufegurð, sem einkennir
þennan stað.
En því miður vorum við svo
tímabundnir, að við máttum
ekki eyða nema aðeins tveim-
ur dögum í þetta ferðalag og
urðum því að líta yfir allt í
hálfgerðum flýti.
Eins og áður er vikið að,
gisti margt manna í sæluhús-
inu þessa nótt, en fæstir þeirra
voru komnir á kreik, þegar við
fórum þaðan um morguninn.
Var þetta flest allt skemmti-
ferðafólk úr Reykjavík, en auk
þess nokkrir erlendir ferða-
menn. Höfðu allmargir enskir
stúdentar komið þangað dag-
inn áður, og gistu sumir þeirra
í sæluhúsinu, en flestir höfðu
þó aðsetur sitt í tjöldum þar
skammt frá.
Skömmu eftir að við lögð-
um af stað heimleiðis, tók
að hitna mjög í veðri, og varð
sá hiti að lokum óþægilega
mikill. Hestarnir urðu því
næsta þunglamalegir, og ferð-
in gekk fremur treglega í
fyrstu, enda var vegurinn líka
ákaflega slitróttur og seinfar-
inn. Við vorum heldur ekkert
að flýta okkur, því að við
vissum, að við mjmdum samt
sem áður hafa nægan tíma til
heimferðarinnar þá um dag-
inn. Með því líka að fara okk-
ur að engu óðslega, höfðum
við miklu betri aðstöðu til
þess að gefa nánar gætur öllu
því margvíslega, sem fyrir
augu bar, og varð okkur oft-
ar en einu sinni staldrað við
á leiðinni í því skyni að virða
sem bezt fyrir okkur hinar
einkennilega fögru f jallamynd-
anir, sem þarna gefur hvar-
vetna að líta.
Þegar við vorum komnir
vestur yfir Hvítá, hugkvæmd-
ist okkur að yfirgefa þjóðveg-
inn um hríð og halda beinustu
leið upp síhækkandi auðnina,
sem þar tekur við, með stefnu
laust af norðvesturhorni Blá-
fells. Var bersýnilegt, að með
þessu móti myndi vera hægt
að stytta sér leiðina að mikl-
um mun, því sjálfur beygist
vegurinn langt til norðvesturs
frá ánni og liggur þannig í
risaboga upp á Bláfellsháls. —
Það varð okkur líka til hins
mesta happs að velja heldur
þessa leiðina, því þegar upp
í hæðir þessar kom, blasti við
svo hrífandi fögur fjallasýn,
að aðra slíka hef ég aldrei
augum litið. Það var komið
undir hádegi, og sólin stráði
brennandi geislum sínum yfir
umhverfið. Útsýnið var svo
dásamlegt, að unun var á að
horfa. 1 norðvestri og norðri
blöstu við hin undurfögru fell
við Hvítárvatn, með dimm-
bláa hamraveggi, en jökul-
krýnda kolla. Sjálft var vatn-
ið spegilslétt, og á því flutu
fjölmargir, fannhvítir jakar,
eins léttisnekkjur fyrir fullum
seglum. 1 austri bar hina
einkennilegu tinda Kerlingar-
fjalla við himin, og norðan til
við þá sást á hjarnbreiður
Hofsjökuls. Allt þetta höfðum
við að vísu séð úr Hvítárnesi,
en aðeins í annari mynd.
Mér varð ósjálfrátt hugsað
til þess, hvernig hér myndi
vera umhorfs á tunglskins-
björtum vetrarnóttum, þegar
allt væri snævi hulið, en allur
himingeimurinn alsettur glitr-
andi stjörnum. Hvílík tign og
fegurð! Hvílíkt ævintýraland!
Er við komum fast að Bla-
felli norðanverðu, barst allt 1
einu hljómþýður niður að eyr'
um okkar. Gátum við í fyrstu
ekki áttað okkur á, hvaðan nið
þennan bæri að, en um leið
og við beygðum fyrir norð'
vesturhornið á fellinu, kom 1
ljós, af hverju hann stafaði-
Þarna féll lækur einn, sem
ég eigi kann að nafngreinai
í ótal fossum og flúðum nið'
ur hamrahlíðar Bláfells, og vai
það niðurinn af fossaföllum
hans, sem okkur hafði borizt
til eyrna. I þetta skipti vaf
lækur þessi enginn farartálmii
en sagt er, að öðru máli sé þ°
stundum að gegna í leysingum
á veturna og vorin, þegar mik'
ill snjór hefur áður safnazt J
fellið. Þá getur þessi litla
spræna, sem á sumrin hoppai
fagurlega niður bergstallana 1
mörgum, syngjandi fossumi
orðið býsna vatnsmikil og fef'
leg ásýndum. Mun það vera
stórfengleg sjón að sjá laek
þennan í slíkum ham, þar sem
hann geysist niður hamra'
beltin í ægilegum stökkum-
Eftir því sem lengra bar
áfram, óskýrðist þessi laðand1
lækjarniður smám saman, uns
hann hljóðnaði með öllu. E11
rétt um sama leyti fórum við
yfir hæsta hlutann af Bláfells'
hálsi, og urðu þá samstundlS
miklar breytingar á öllu út'
sýninu. Framundan blöstu við
sveitirnar í hláleitri móðu, eJ1
töfraríki óbyggðanna lokaðis^
að baki.
STAKA
Eins og lœkur WSur í haf
er lífitS takmörkum hundiö.
í feröina síöustu fœ ei staf,
en fjalir á dauöasundiö. Þ. K.
[42]
HEIMILISBLAPlP