Heimilisblaðið - 01.03.1953, Qupperneq 10

Jón Trausti
KAPPSIGLINGIN
IZAPPSIGLING átti að fara
fram á sundi milli lands og
eyjar. Undirbúningurinn hafði
verið mikill, og fjöldi fólks
var samankominn.
Veðrið brást ekki. Vorhim-
inninn hvelfdi eig, hár og heið-
ur, yfir sundið og strendurn-
ar. Stinningskaldi blés af hafi
og velti hægum haföldum inn
í sundið, þar til skjólið af
eynni tók við.
Æskilegra kappsiglingaveð-
ur var ekki hægt að hugsa sér.
Úti fyrir sundinu lágu hinir
miklu vígdrekar, gráir á
skrokkana eins og sæbeljur.
Glæsileg mannflutningaskip
lágu hæfilega langt frá þeim,
glitrandi og ljómandi í sól-
skininu eins og vaggandi gisti-
hallir. Innar lágu minni
skemmtiskip. Alls staðar
blöktu langar festar af marg-
litum veifum alla leið frá
hæsta hún ofan á borðstokk.
Innan við hafskipin var allt
krökt af skemmtibátum, sum-
[46]
um undir seglum, sumum með
knýjivélum, sumum vmdir ÓX'
um. Þeir sveimuðu hver innan
um annan eins og sundfugla1
í stórum breiðum. Allir vilde
vera sem næstir og sjá kapp'
siglinguna sem bezt.
En fram og aftur um sund'
ið ösluðu stálgráir tundurbát'
ar með blikandi byssukjafta
báðum megin við stefnið. Þeh
áttu að halda reglu, og vei
þeim smábát, sem fór lengr9
inn í sundið en þeir leyfðu-
Á báðum löndum stóð þó
aðaláhorfendafjöldinn. Beggj3
megin hallaði landinu ofan ad
sjónum, og beggja megin voru
strendurnar alþaktar fólkr
Andlit var við andlit, sv°
langt sem augað eygði. Silki'
hattar, stráhattar, flókahatt'
ar, kvenhattar, ferðahúfur og
sólhlífar voru hvað innan um
annað í afarmiklum breiðum;
andlitin sjálf voru eins og
hvítar ýrur innan um höfuð'
fatabenduna. Hvar sem hæð
var, hjallur, húsþak eða girð'
ing, stóðu þar menn svo þétt,
að ekki varð fleirum að kom'
ið. Hálsar teygðust, brýr
hnykluðust, augu hvesstust-
Tugum þúsunda af sjónaukuro
var beint út á sundið. Út ur
hverju andliti skein eirðarlaus
eftirvæntingin.
Á eyjunni, skammt frá pallj
dómnefndarinnar, var því fólki
ætlaður staður, sem kappsigl'
ingamennirnir höfðu útvegað
ókeypis aðgöngumiða. Það
voru vinir þeirra og vanda'
menn. I þeim hóp var suiut
af stórmennum heimsins.
Ýfir öllum þessum mikla
mannfjölda blöktu hundruð ai
fánum allra þjóða, með öll'
um litum regnbogans, og spol'
korn fyrir innan sundið stoo
borgin í hátíðadúðum sínuiu-
Alls staðar voru reist veit'
ingatjöld, og alls staðar hafð'
verið slegið upp skrautleguij1
sölubúðum. Það var hlegio>
hrópað og masað á ótal tung'
um og mállýzkum, eins °S
forðum á torgum hinnar
miklu Babýlonar. Þetta var
heimilisblaði®