Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 11

yrsta daginn af þremur, sem
Preyta átti kappsiglingar. Það
Yar aðalhraðsiglingin, sem nú
atti fram að fara, og til mik-
1 la verðlauna var að vinna.
.. A-Ht í einu þagnaði skvaldr-
} ' Langt úti með sundinu sást
aPpsiglingaflotinn renna fram
Undan nesodda. Tundurbát-
artpr voru Þar nærstaddir.
. r lotinn fylkti sér. Afskap-
{®frr> hvítir mekkir veltust út
a hliðum vígdrekanna, og
s rendurnar kipptust við, þeg-
r skotdynkirnir bárust þang-
• Kappsiglingin byrjaði.
t hóp vandamanna kapp-
‘ghngarmannanna — hinna
’jPtvöldu" — stóð gamall
.Ur’ bokkalega búinn, en
g þó að ríkjandi tízku.
, Sar stjörnur prýddu brjóst
fUns> engir gullborðar voru á
bar
hans. En allt útlit hans
aðalsmerki heiðarlegrar
2 starfsrikrar ævi.
1 var magur og þreytu-
hv'tF ^ svipinn, en hárið ull-
st j ■j. óstyrkur var hann,
r'*U“;ist á gullbúinn staf og
u a°i dálítið. Gömlum, sljó-
fl 4- au2um horfði hann út til
Se° aiVS’ svo iast °g hiklaust
hann gat. Vatn vætlaði
ar augnakrókunum ofan kinn-
*r’ °2 hvarmarnir voru
auJlr °g þrútnir.
Vpi l?. stuika> fríð sýnum og
bp_um- stóð hjá honum og
uti honum.
^arna er hún, — þarna!
aUea - yar? — Jú, nú kem ég
?a a hana!
inmí!g^nn veitti gannla mann-
flot eftirtekt- Allir horfðu á
asf aun’ sem nú var að kom-
st a skrið.
br^ 'n háu segl bar við hafs-
fjaðrir3’- S6m væru hað flu2"
San-v. ur geysimiklum forn-
stön^|gammf’ er aÓeins tylltu
ofan á sjómn.
ea i- eigðu sig kurteislega,
nðru ° ■ stoltlega> hvert fyrir
keilsnoe4-lnS °g SÍímumenn, sem
bótt rri' með aiiri hæversku,
ar L?fys*jálftinn hafi beg-
glettnioi e íl^ há' Kveðjan var
. tnisleg> og að baki henn-
EiMilisblaðið
ar duldist það sannmæli, að
enginn er annars bróðir í leik.
Vigdrekarnir lágu drembi-
legir og sneru skutnum í
kappsiglingasnekkjurnar. En á
hverri einustu rá iylktu sér
forvitnir hermenn. Utan við
kappsiglingaflotann hvítfyss-
aði fyrir tundurbátunum; þeir
áttu að fylgjast með, en gátu
það ekki.
Sumar snekkjurnar runnu
þegar fram úr, aðrar drógust
aftur úr. Sumum barst á, svo
að menn þurftu að koma þeim
til hjálpar. En hinar fiugu
með stormhraða inn eftir
sundinu.
Ein snekkjan, sem áður
hafði verið í miðjum flotan-
um, tók þá upp á því, sem
alla furðaði mjög á. Hún
breytti stefnunni, sveigði nær
vindinum og rann því nær
beint á móti honum. Þannig
skauzt hún rétt fyrir framan
stefnin á snekkjum þeim, sem
áður höfðu verið á hlið við
hana, en rétt aftan við skut-
inn á hinum, sem voru á und-
an henni.
— Hvaða bölvaður dóni er
þetta? var sagt í hóp þeirra
,,útvöldu“ á ströndinni. Sá
er meira en í meðallagi vit-
laus!
— Hann siglir djarflega,
sagði gamli maðurinn lágt og
kinkaði kollinum ánægjulega.
Allir spurðu hver annan,
hver maðurinn væri, en eng-
inn nennti að taka upp úr
vasa sínum ofurlítið hefti, þar
sem merki allra kappsigling-
arskipanna voru prentuð með
litum. Engum fannst hann
mega líta af kappsiglingunni.
— Er hann vitlaus? Er
hann vitlaus? sögðu margir í
einu.
— Þessi snekkja er gerð
fyrir andbyrinn, sagði gamli
maðurinn, svo hátt að gerla
heyrðist. Einhver gremju-
blandin gleði var í hreimnum
og svipnum, sem kom mönn-
um óþægilega.
Margir litu við. Hvaða
ólukku karldurgur var þetta,
[47]
sem þarna var kominn mitt
á meðal þeirra „fínu“ og ríku?
Hvernig hafði hann komizt
þangað? Hver hafði gefið hon-
um aðgöngumiða?
Hefðarfrúrnar litu á hann
gegnum skeftigleraugun sín,
og tillitið bar vott um stæk-
ustu fyrirlitningu.
Hefðarungfrúrnar tóku
ósjálfrátt hendinni í silkikjól-
ana sína og drógu þá að sér,
eins og þær væru hræddar
um, að droparnir úr augna-
krókum gamla mannsins
drypu ofan á þá.
Hermenn, sem fylltu út í
gullborðalagða einkennisbún-
inga, gutu til hans hornauga,
bitu saman vörunum og
þögðu.
En hvað það var andstyggi-
legt að hafa nú þenna karl-
lubba þarna hjá sér! Og svo
gat hann ekki einu sinni hald-
ið sér saman!
Stúlkan, sem stóð hjá gamla
manninum, sá hugsanir
manna. Hún tók sér þær
nærri, og það var eins og hún
þyldi önn fyrir þau bæði. Það
var sem ský drægi yfir hinn
blíða, barnalega svip. Gamli
maðurinn virtist verða þess
sama var, þótt síðar væri lít-
ið eitt. En það hafði önnur
áhrif á hann. Svipur hans
harðnaði, og augun tóku að
loga.
Snekkjan var komin áveð-
urs við allan flotann og gaf
nú eftir á skautunum til þess
að renna jafnhliða hinum.
Allur flotinn sigldi liðugan
vind.
— Þarna er keisarasnekkj-
an! Þarna er keisarasnekkjan!
kallaði ein hefðarfrúin upp yf-
ir sig, eins og hún væri að
drukkna. Og hún er fremst
af öllum. Hún vinnur, hún
vinnur!
— Hún vinnur, hún vinnur!
suðaði allur mannfjöldinn.
öllum fannst það sjálfsagt,
að keisarasnekkjan hlyti að
vinna og ætti að vinna. Allir
gátu unað ósigrinum, fyrst
sigurinn var keisarans. Og