Heimilisblaðið - 01.03.1953, Síða 14

skriðið. Nú skyldi til skarar
skríða.
— 100 pd., sagði stórkaup-
maður einn, innskeifur ístru-
belgur með gullspangagler-
augu; það var eins og hann
hefði ekki heyrt veðmálið fyrr
en nú. 100 pd.! Það er hlægi-
legt. Ég veðja 1000 pd.
sterlings, að keisarasnekkj-
an vinnur!
— Gott og vel! Ég veðja
á móti, sagði Ameríkumaður-
inn með sömu stillingu og áð-
ur. Enginn vöðvi hrærðist í
svip hans.
HendUr tengdust. Veðmálið
var staðfest.
Mörg þúsund veðmál önn-
ur voru staðfest víðs vegar í
mannþr önginni.
En áður menn varði, var
dökka snekkjan komin að
hliðinni á keisarasnekkjunni.
Angistarókyrrð fór um hóp-
inn.
Keisarasnekkjan rétti sig
upp eins og stálfjöður, seglin
blöktu mjúklega eins og silki-
blæjur. Hin snekkjan hafði
tekið frá henni vindinn — og
rann nú framhjá henni.
Keisarinn færði höndina
upp að húfunni og heilsaði
sigurvegaranum glaðlega, eins
og þeir hefðu þekkzt lengi.
Menn sáu, að þeir kölluðust
á gamanyrðum, en heyrðu
ekki, hvað þeir sögðu.
Óskapleg fagnaðaróp stigu
til himins frá mannfjöldanum
á báðum löndum, jörðin hrist-
ist af ókyrrð og lófaklappi,
vígdrekarnir létu skotin dynja
í ákafa. Fagnaðarópunum ætl-
aði aldrei að linna.
Þá var hin sigursæla
snekkja komin inn í skjólið af
eynni og rann þar áfram í
lygnum sjó, rétt framan við
fjörusteinana, þar sem fólkið
stóð. Hún rann jafn yfirlætis-
laust á móti fagnaðarópum al-
þýðunnar og gremjutilliti
hefðarfólksins eins og hún
hafði áður runnið gegn vind-
inum.
Við stýrið sat unglingsmað-
ur, bjartur á svip og góð-
mannlegur. Hann lét sjón
svífa yfir hóp hinna ,,út-
völdu“, þar til hann kom auga
á gamla manninn og stúlk-
una. Þá brosti hann innilega.
Gamli maðurinn kinkaði
k’ollinum sigurglaður, en stúlk-
veifaði hvítum vasaklút í
ákafa, til þess að vekja eftir-
tekt unga mannsins á sér.
Augu þeirra ljómuðu, og ást-
úðleg voru brosin, sem þau
sendu hvort öðru — yfir gull-
skúfana á öxlum höfðingjanna
og glit gimsteinanna í höfuð-
djásnum hefðarkvennanna.
— Þeir sigra ekki alltaf,
miklu mennirnir, oddborgar-
arnir, — ekki alltaf. Einokun-
aröldin er um garð gengin. Nú
er öld samkeppninnar og
hins frjálsa mannjafnaðar.
Það var hreinn og bei^
fýlusvipur á hefðarfólkii111
þegar það gekk á stað hei111
leiðis. En Ameríkumaðuri111
gekk til gamla mannsins
heilsaði honum.
— Þekkið þér þenna uní*
mann, sem sigraði svo11‘
snilldarlega?
— Já, — hann er soPu
minn, og þetta er tengdadótf
ir mín tilvonandi. Ég hef srrúu
að snekkjuna hans. Ég e
skipasmiður, — fæddur 3
erfiðismannaættum og erfió'5
maður sjálfur. — Ég hef uPu
ið að þessari snekkju alla
mína.
Ameríkumaðurinn klappafl
á öxlina á honum.
— Við skulum fylgjast a'
heimleiðis.
[50]
heimilisblað1