Heimilisblaðið - 01.03.1953, Síða 17

Saki
Þögn lafði Önnu
Jgbert gekk inn í hálf-
rökkvaðan stóra salinn,
°S svipur hans var eins og hjá
f^Pni, sem ekki er viss um,
y°rt hann er á leið inn í
umahús eða sprengjuverk-
^iðju og er við hvorutveggja
UlHn. Hinar smávægilegu erj-
hjónanna við hádegisverð-
köfðu ekki verið að fullu
.l lykta leiddar, og það var
°víst, hvort lafði Anna hneigð-
lst heldur til að brydda aftur
uPp á deilunum eða láta þær
^'ður falla. Hún sat í hæg-
Udastólnum við teborðið og
leit út fyrir, að hún hefði
®ert sér far um að vera sem
lrðlegust ásýndum, og þar
ern þetta var síðdegis í des-
Piber og því hálfrokkið, varð
^Sbert lítið lið að loníettum
illlUrn til þess að sjá svip
eunar greinilega.
Tli þess að rjúfa ís þann,
em ef til vill kynni að hylja
s lrb°rðið, gerði hann athuga-
^md um þá lítilfjörlegu birtu
^r°ttins, sem í herberginu
a ri' -^að var siður þeirra
^nnars hvors, hans eða lafði
Sr11111’ Sera þessa athuga-
g ^d milli klukkan 4.30 og
líð V6rn da® síðdegis, þegar
efr a baustið og fram
atr'A.V^trinUm’ var stórt
Jjij1.1 1 bjúskaparlífi þeirra.
1 Var 01 neitt hefðbundið
sem!)Var V1^ Þessari athuga-
kamd’ enda svaraði lafði Anna
QUr ebki í þetta sinn.
ha 011 TarQuinio ia eins og
PeslT ianSur til á pers-
í ^ ®QÍOeppinu og yljaði sér
111 jairnanum með yfir-
^®imilisblaðið
lætislegu skeytingarleysi um
mögulega geðstirfni lafði
Önnu. Hann var af jafn
ósviknum persneskum upp-
runa og teppið, og loðinn
hrokkinfeldur hans hafði þeg-
ar fengið á sig slikju og feg-
urð annars ævivetrarins. Þjón-
ustupilturinn, sem hélt fast
við venjur endurreisnartím-
ans, hafði gefið honum nafnið
Don Tarquinio. Ef Egbert og
lafði Anna hefðu fengið að
ráða, mundu þau tvímælalaust
hafa kallað hann Lubba, en
þau héldu ekki fast á sínu
máli.
Egbert hellti tesopa í bolla
handa sér. Þar sem auðséð
var, að lafði Anna hafði ekki
hugsað sér að rjúfa þögnina,
sótti hann í sig veðrið til nýrr-
ar atlögu.
— Athugasemd mín við há-
degisverðinn var algerlega um
almennt eðli málsins, sagði
hann; þú virðist leggja óþarf-
lega persónulegan skilning í
hana.
Lafði Anna lét þagnarmúr-
vegg sinn ennþá lykja um sig
eins og virkisvegg. Söngfugl-
inn í búrinu fyllti upp í eyð-
una, sem varð vegna þagnar-
innar, með aríu úr Ifigeníu á
Tauris. Egbert þekkti hana
strax, því að hún var eina
arían, sem fuglinn kunni að
tísta, og hann var þangað í
húsið kominn vegna þess, að
hann gat tíst þessa aríu. Eg-
bert og Anna hefðu bæði held-
ur viljað eitthvað úr Lífvarð-
armanninum, því að hún var
uppáhaldsópera þeirra. Þau
[53]
höfðu áþekkan smekk á list-
um. Þau hneigðust að hinu
heiðarlega og auðskilda í list-
inni, eins og til dæmis mynd,
sem enginn vafi lék á hvað átti
að sýna og nafnið gaf ótví-
ræðar upplýsingar um. Mynd,
sem sýndi knapalausan stríðs-
hest með hnakkinn í sýni-
legri óreiðu skjögra inn á hlað,
þar sem stóð hópur kvenna,
náfölra og fallandi í ómegin,
þess háttar mynd virtist þeim,
ef hún hét „Slæmar fréttir",
vera Ijós túlkun á einhverjum
slysförum í hernaði. Þau sáu,
hvað hún átti að merkja, og
þau gátu útskýrt það fyrir
þeim vinum sínum, sem treg-
ari skilning höfðu en þau.
KAÐ teygðist úr þögninni.
* Þegar að venju lét, var
óánægja lafði Önnu skilmerki-
lega látin í ljósi og túlkuð með
dæmalausri orðmergð eftir
fjögurra mínútna þögn. Egbert
tók mjólkurkönnuna og hellti
nokkru úr henni á undirskál
Don Tarquinios og þar eð und-
irskálin var barmafull af
mjólk fyrir, urðu afleiðingar
þess stórflóð út af börmunum,
sem sízt var til þrifnaðar fall-
ið. Don Tarquinio horfði á
þetta með áhuga og undrun,
en athyglin dreifðist brátt og
varð að settu skeytingarleysi,
þegar Egbert hét á hann að
koma og drekka nokkuð af
þessari niðurhelltu vökvun.
Don Tarquinio var reiðubúinn
til þess að taka að sér mörg
hlutverk í þessu lífi, en hann
lét ekki hafa sig til þess að
leika ryksugu.
— Finnst þér ekki, að þetta
sé heldur bjánalegt af okkur?
sagði Egbert glaðklakkalega.
Enda þótt lafði önnu fynd-
ist það, hafði hún ekki orð
á því.
— Mistökin voru að vísu