Heimilisblaðið - 01.03.1953, Síða 21

hafði vitað fyrirfram, hvöss eins
°£ rakhnífur.
Hann stakk hnífnum i vasa sinn
var á leið út úr herberginu,
Pegar hann heyrði eitthvert þrusk.
Hann snerist á hæli og dró hníf-
*nn ^r slíðrum, en svo heyrði hann
Ijóð aftur, það kom frá glugga-
'wunum, sem hreyfðust af vind-
lnum- Hann tautaði við sjálfan sig,
þetta væri sama hljóðið og hann
eyrði f fyrra skiptið.
En það var ekki laust við, að
ann væri dálítið taugaveiklaður,
egar hann gekk niður stigann, og
e>nhvern veginn hafði hann það
® tilfinningunni, að mannleg augu
. efóu séð hann taka hníf Destrys
Ur skúffunni.
Tuttugasti og sjöundi kapítuli.
^>ð förum skemmstu leið heim,
sagði Clifton, þegar hann gekk
frá húsi Bents.
Ecnt stanzaði á tröppunum, eins
°g til þess ag njóta kvöldblíðunn-
r- En Clifton sagði varfærnislega,
eins °S hann skammaðist sín fyrir
a ónáða skuldunaut sinn:
htér þykir leitt að biðja þig
f hraða þér, gamli vinur, en ég
Parf
hjá
að hitta nokkra menn heima
Baér í kvöld, og ég þarf að
®nra dálítið, áður en þeir koma.
hú hefur ekkert á móti því,
ég að við höldum af stað.
Hvers vegna eigum við að
u fa shemmstu leið ? spurði Bent,
m leið og hann gekk upp að hlið
^úftons.
Ég sýni mig ekki á götunni
a en nauðsyn krefur þessa
hv^0113 munt fara nærri um,
það^ V6gna kæri mig ekki um
Er það vegna Destrys ?
Einmitt.
jv,„ » held, að hann muni ekki
^ Þig, Jimmy!
hf^nd^T3 er ekki Það versta.
____u’ hvað hann gerði við Orrin!
sti* ^efur þú líka fengizt við
D°rnmál ?
og~á Ekuk' eins og 0rrin. En strax
er ég kaupsýslumálum,
g þarf að sinna, œtla ég að
Heimilisblaðið
flytja á burt úr þessum landshluta,
þar til friður er kominn hér á.
— Hefurðu Destry í huga?
— Já. Það borgar sig að bíða.
Ég hef hugsað mér að ráðleggja
hinum að fylgja fordæmi mínu,
þegar ég hitti þá í kvöld.
— Ætlið þið að hafa mót með
ykkur í kvöld?
— Já, við höfum ákveðið það.
— Þú ætlar að bjóða þeim mið-
degisverð, geri ég ráð fyrir?
— Ekki heima hjá mér! Þú veizt,
að offylli hefur heimskandi áhrif.
Við þurfum á gáfum okkar að
halda í kvöld.
— Það hafið þið, mælti hinn.
Svo að þið ætlið að hittast og ræða
um Destry og hvað þið eigið að
gera við hann? Ég vona, að hann
standi ekki á hleri og heyri til
ykkar.
Clifton stanzaði allt í einu og
lyfti hendinni.
— Við skulum ekki ræða lengur
um þennan manndjöful, sagði
hann. Við skulum heldur ræða um
víxlana, hvað segirðu um það ?
Loksins tók Bent ákvörðun um
áform sitt. Þeir fóru þrönga og
krókótta stíga, þar sem ekkert
mannlegt auga sá þá.
— Við skulum athuga það, sagði
Bent. Kannske er bezt að við út-
kljáum okkar viðskipti með þvi að
ég gefi þér ávísun.
— Geturðu það? Mér þykir vænt
um, að þú skulir geta það, Chet.
Það væri bezt fyrir okkur báða.
Mér þykir vænt um, að þú skulir
eiga þessa peninga handbæra. Satt
að segja var ég hræddur um, að
þú hefðir það ekki!
— Varstu það ? spurði Bent.
Varstu það?
Hann hló undarlegum hlátri, og
Clifton horfði á hann.
— Ég á varasjóð, sem ég nota
helzt aldrei. Ég ætla að taka af
honum núna.
Hann varð djarfari, og einhver
óheillavænleg kaldhæðni gerði vart
við sig hjá honum.
— Ég tók síðast af honum fyrir
sex árum! Þá erum við komnir
heim til þín, Jimmy!
Þeir stóðu við bakdyrnar. Jimmy
lyfti klinkunni og hratt upp hurð-
[57]
inni. Hundur þaut geltandi út og
flaðraði með gleðilátum upp um
húsbónda sinn.
Þeir gengu gegnum eldhúsið og
setustofuna og inn í svefnherbergi
Cliftons, en skrifborð stóð í einu
horninu og gaf til kynna, að þar
væri skrifstofan líka.
Clifton kveikti ljós og hengdi
hatt sinn á snaga á veggnum.
— Tylltu þér, Chet, sagði hann.
Hér er penni og blek, ef þú vilt
skrifa snöggvast ávísunina. Piltarn-
ir koma ekki strax, en ég verð
að hraða mér dálítið fyrir því.
Gerðu þig heimakominn. Ég ætla
að fara og setja stóla umhverfis
borðið í næsta herbergi.
Hann tók stól úr svefnherberg-
inu og fór með hann með sér inn
í herbergið, þar sem hann flýtti sér
að setja sex stóla umhverfis borðið.
Á meðan tók Bent upp ávísana-
hefti úr vasa sínum og skrifaði
ávísun að upphæð tólf þúsund doll-
ara. Hann vandaði sig sérstaklega
við skriftina.
Hann hafði lokið þessu, þegar
Clifton kom inn aftur.
Hann athugaði nákvæmlega ávís-
unina og kinkaði kolli.
— Þá er tilveru víxlanna að
fullu lokið, sagði hann. — Þú yrðir
undrandi, ef þú fyndir, hve þung-
um steini er létt af hjarta mínu.
Mér þykir annars leiðinlegt, að ég
skyldi hálfpartinn neyða þig til
þess að borga, þar sem þú áttir
svona auðvelt með það.
— Viðskipti eru viðskipti, sagði
Bent og brosti undarlega. Þér ber
að fá útistandandi skuldir greiddar.
— Þú ert heppinn að eiga þenn-
an varasjóð!
Bent beit á jaxlinn. Honum var
ljóst, að hann varð að framkvæma
áform sitt sem fyrst. En einhver
snákur í huga hans kom honum
til að kvelja fórnardýr sitt, áður
en hann reiddi til höggs. Þess
vegna brosti hann stöðugt.
Clifton brosti á móti, en dálítið
utan við sig, eins og sá, sem ekki
skilur, hvað er á seyði.
— Þú skilur, að maður verður
að hafa einhvern bakhjarl, sagði
Bent.
— Auðvitað, sagði Jimmy Clift-