Heimilisblaðið - 01.03.1953, Page 27

Selma Lagerlöf
Umskiptingurinn
Ævintýri
' Guð almáttugur! sagði
jftaður hennar. Nú skil ég, að
uu ætlar að koma því til leið-
fr> að barnið okkar verði
• yr.rt hjá hólbúunum alla æv-
líla' Hann stóð kyrr og beið,
kona hans lá hreyfingar-
au® fyrir framan hann og
a.i barnið. Þá fleygði mað-
rinn lurknum frá sér og gekk
ryggur og reiður út úr hús-
pfU' Hann furðaði sig á því
i lr á, að hann skyldi ekki
i a.a bnúið fram vilja sinn,
Jfatt fyrir mótspyrnu kon-
i Uriar> en það var eitthvað í
, ri hennar, sem hélt áftur af
°num. Hann gat ekki gert
'SUm ^ún var mótfallin.
,u bðu enn nokkrir sorgar-
e5,. rySgðardagar. Það er full-
l 1 ^ fyrir móður að missa
bn^u S1^> en bó er það öllu
• Uara aÓ hafa fengið
SlíW V^in6 1 staðinn fyrir það.
v i neldur þrá hennar sífellt
al^ aUc^’ sv° að hún öðlast
a Urei frið.
að veit ekki, hvað ég á
b0r*ge^a urnskiptingnum að
ejn a’ sa£Öi konan morgun
eifL,- mann sinn. Hann vill
fyrjp ^°rða Það, sem ég ber
það er víst engin furða,
HEiM1LISBLAÐIÐ
sagði maðurinn. Hefur þú ekki
heyrt, að hólbúarnir borða
ekkert annað en froska og
mýs?
— Þú getur þó ekki kraf-
izt þess, að ég fari út í froska-
tjörnina, til þess að sækja mat
handa honum, sagði konan.
— Nei, þess krefst ég alls
ekki, sagði maðurinn. Mér
finnst það væri bezt, að hann
væri látinn deyja úr hungri.
öll vikan leið án þess að
bóndakonan gæti fengið hól-
búakrógann til að borða neitt.
Hún raðaði hvers konar fáan-
legu góðgæti í kringum hann,
en hann glotti aðeins og
hrækti, þegar hún reyndi að
fá hann til að bragða á ljúf-
metinu.
Kvöld eitt, þegar svo leit
út, sem hann væri að því
kominn að deyja úr hungri,
kom kötturinn hlaupandi inn
í herbergið með rottu í munn-
inum. Þá hrifsaði bóndakonan
rottuna af kettinum, fleygði
henni til umskiptingsins og
flýtti sér út úr herberginu, til
þess að þurfa ekki að horfa
á, hvernig hólbúabarnið tók
til matar síns.
En þegar bóndinn varð þess
var, að konan var í raun og
[63]
veru farin að tína froska og
köngulær handa umskiptingn-
um, fékk hann svo mikinn
viðbjóð á henni, að hann gat
ekki lengur leynt honum.
Honum var ómögulegt að
segja nokkurt vingjarnlegt orð
við hana. Samt hafði hún enn-
þá það mikið eftir af hinu
fyrra valdi sínu yfir honum,
að hann hélzt enn við heima.
En það var ekki svo vel,
að við þetta sæti. Vinnufólk-
ið fór líka að sýna húsmóð-
urinni óhlýðni og virðingar-
leysi. Húsbóndinn lét sem
hann yrði þess ekki var, og
húsmóðurinni skildist nú, að
ef hún héldi áfram að halda
hlífiskildi yfir umskiptingnum,
mundi líf hennar verða erfitt
og þungbært hvern einasta
dag, sem Guð gæfi henni. En
henni var nú einu sinni þann
veg farið, að ef einhver var,
sem allir hötuðu, hlaut hún
að leggja fram ýtrustu krafta
sína, vesalingi þeim til aðstoð-
ar. Og því meira, sem hún
varð að þola vegna umskipt-
ingsins, með þeim mun meiri
trúmennsku gætti hún þess,
að hann yrði ekki fyrir neinu
illu.
Ári síðar sat bóndakonan
ein saman í húsinu morgun
einn og saumaði bót eftir bót
á barnaföt. — Æ, já, hugsaði
hún meðan hún saumaði. Það
eru.engir sæludagar fyrir þá,
sem verða að hugsa um ann-
arra barn.
Hún saumaði og saumaði,
en götin voru svo stór og
mörg, að tárin komu fram í
augun á henni, er hún sá þau.
— En það mikið veit ég,
hugsaði hún, að ef ég mætti
gera við kuflinn af syni mín-
um, þá mundi ég ekki telja
götin.
— Mikið erfiði hef ég
af umskiptingnum, hugsaði
bóndakonan, þegar hún kom
auga á eitt gatið enn. Bezt
væri, að ég færi með hann
svo langt inn í skóginn, að
hann rataði ekki heim og
skildi hann þar eftir.